De Britse saxofonist Mark Lockheart, die aan de basis lag van bands als Loose Tubes en Polar Bear, brengt met Dreamers nieuw werk uit. Daarmee gooit hij het roer wat om en samen met een nieuwe band, bestaande uit pianist Elliot Galvin (Dinosaur, Binker Golding), Tom Herbert (Polar Bear) en Dave Smith (Robert Plant & The Sensational Shape Shifters) richt hij zich nu op oorstrelende texturen, melodieuze soundscapes en infectieuze groove.
Lockheart was destijds te horen op het roemruchte Kid A van Radiohead. Iets van die ervaring moet doorgesijpeld zijn, want de unieke geluidswereld die Lockheart en co hier voor elkaar weten te brengen, is er een waar je best graag in vertoeft. Zo krijg je op dit fijn in het oor liggende Dreamers heel prikkelende klanksculpturen en composities die het vooral moeten hebben van losse, vrije improvisatie.
Dreamers is een slim en uitdagend project. Deels is het een voortzetting van de muziektraditie, maar evenzeer zet dit project zich daar tegenaf. De betrachting van de band is net om de luisteraars iets aan te bieden dat ze eerder nog niet hoorden, of toch niet zoals ze het misschien al meenden te kennen.
Doorheen dit album hoor je allerlei muzikale associaties. Een greep uit het diverse aanbod: bigbands, Beatles (zoals bijvoorbeeld “Marmalade Skies” te kennen geeft), krautrock met her en der vage echo’s van Kid A, streepjes Ellington-jazz, Zorn-achtige escapades, funk (met het erreg opwindende “Gangster’s Rat”) en zoveel meer. Om maar te stellen: Dreamers is écht somethin’ else.
Het knappe is dat op dit Dreamers-album niets echt lijkt vast te liggen. Zo neemt dit kwartet met de wat koelere, mysterieus binnenkomende titeltrack een wat tragere aanloop. Het wordt echter al gauw duidelijk dat dit hecht spelend kwartet vooral uit is op speelse interactie, wat zich uit in erg progressief klinkende muziek. Vaak hoort hier een behoorlijk edgy en spacy, dan wel psychedelisch kantje bij op tracks als het door chaotische elektronica aangestuurde “Weird Weather”, “Jagdish” en “King of the World (Jagdish Reprise)”. Kenmerkend hiervoor zijn de complexe, in elkaar kringelende ritmepatronen en oriëntaalse motiefjes. Dat komt misschien wel het best naar voren tijdens dromerige composities als “Fluorescences” en “Marmelade Skies”.
Naarmate dit prima album vordert, kom je vaker meer energieke tracks en tripperige en psychedelische experimenten tegen. Vooral het slotluik, met heel open en vrijuitgaande passages als op het dolle “Mirage”, het donkere, onheilspellende “Sixteen” of het naar de mystieke flowerpower van Charles Lloyd verwijzende “Dream Weaver”, doet verbazen en maakt tegelijk duidelijk dat deze groep bijzonder versatiel uit de hoek kan komen en daarbij steunt op zowel traditie als progressie.
Facebook / Instagram / Website
