AlbumsFeatured albumsRecensies

Beirut – Artifacts (★★½): Buitenbeentjes en andere kermisliedjes

We moeten nog maar aan Beirut denken of ons hoofd begint al spontaan heen en weer te wiegen. De band maakt al zestien jaar lang van die hemels dromerige kermisliedjes waar de melancholie met bakken van afdruipt. Dat bedoelen we allerminst op een denigrerende manier, want de Amerikaanse Santa Fe-ers slagen er zo toch telkens weer in om ons op nostalgische wijze dat gelukzalige gevoel van een rondje op de paardenmolen gevolgd door een groot pak oliebollen met poedersuiker terug te bezorgen.

Net zoals zo veel artiesten dook oprichter en zanger-trompetist-ukelelespeler Zach Condon tijdens de afgelopen vier (?!) coronapieken in de grotten van zijn muzikaal archief. Wat oorspronkelijk bedoeld was als een bundeling en heruitgave van een paar oude ep’s en singles, escaleerde al snel tot een vierledig dubbelalbum toen hij in dat archief ook een schat aan onuitgebracht materiaal ontdekte. De betekenis achter de titel van dit verzamelwerk is dan ook niet ver te zoeken, aangezien we hier letterlijk over artefacten kunnen spreken.

Voor de hardcore Beirutfans kunnen de eerste zes nummers van de langspeler herkenbaar in de oren klinken. De uit 2007-daterende ep Lon Gisland wordt namelijk integraal afgespeeld aan het begin van de plaat. De band katapulteert ons zo met een carrousel aan blazers en accordeons terug naar hun warme beginjaren. Ook vervolgnummers “Transatlantique” – reeds uitgebracht in 2007 – en “O Leãozihno” maken deel uit van het eerste gedeelte van de dubbel-LP. Die laatste is bovendien een cover van de iets meer bescheiden versie van Braziliaan Caetano Veloso (vooral de versie met Maria Gadú is zeker de moeite om eens te beluisteren) en werd voor het eerst door de band gecoverd in 2011 tijdens een liveoptreden voor Red Hot + Rio 2 in New York. Alles samen een zeer fijn nummer, waarbij Condon zijn beste Portugees bovenhaalt.

Wanneer we dan letterlijk de plaat omdraaien, komen we terecht bij het volgende deel van Artifacts. De B-kant kreeg de – volgens ons toch wel vrij toepasselijke – naam ‘The Misfits’. Niet dat deze titel iets te maken heeft met de gelijknamige horrorpunkrockband, maar wel merk je een duidelijke breuk op met wat we van Beirut gewend zijn. Condon liet zich los in het experimenteren en creëerde enkele nummers met beats en synthesizers. Volgens ons toch wat jammer, want deze eerder elektronische vibe kan ons minder bekoren. We snappen de opzet van dit deel op het album wel volledig, aangezien de nummers qua stijl een perfecte match vormen. Het moest er voor ons echter niet per se bij. Misfits dus? Ja, volgens ons toch wel.

Typerend aan Beirut is uiteraard het zeemzoete stemgeluid van zanger Zach Condon. Toegegeven, dat gezang vervaagt een groot deel van de tijd in een onverstaanbaar gebrabbel van melodische klanken, maar dat maakt hun muziek opnieuw zo herkenbaar. Op Artifacts is dat uiteraard niet anders, en ook hier hebben we dus moeite om de boodschap die de band wil meegeven in bepaalde nummers te ontcijferen. Niet dat het per se storend is – in feite draagt het zelfs bij aan de charme van het gros van de nummers – maar we kunnen er inkomen dat sommige luisteraars hierop afknappen. Deel drie van het album vormt daarbij weliswaar een piek op vlak van onverstaanbaarheid en kan door hen dus best overgeslagen worden.

Eindigen doet het dubbelalbum met een compilatie aan B-kantjes, waaronder het nooit eerder uitgebrachte, desalniettemin prachtige “Fisher Island Sound“. In combinatie met het vervolgnummer, en eveneens als single uitgebrachte, “So Slowly” schudden beide nummers ons toch weer even wakker en zorgen ze voor wat nieuwe energie om het laatste deel van de plaat te doorspartelen. Jammer genoeg wordt onze inzet niet volledig beloond, want beter dan gewoon ‘mooi’ kunnen we de overige nummers toch niet omschrijven. We horen hier natuurlijk ook maar enkele B-kantjes en daar is vaak wel een goeie reden voor.

Algemeen gezien vormt verzamelstuk Artifacts geen hoogtepunt in de muzikale carrière van Beirut. Dat is hoogstwaarschijnlijk ook niet de bedoeling, aangezien je dan als band niet de keuze maakt om in een teletijdmachine te kruipen en nummers uit het verleden opnieuw op te rakelen. Je fans echter bekogelen met een monsteralbum van zo’n 26 nummers, die bovendien niet allemaal even noemenswaardig zijn, is echter ook niet alles (tip voor de luisteraars: respecteer de onderverdeling en probeer de plaat in deeltjes te luisteren om het jezelf wat comfortabeler te maken). Conclusie: een echte meerwaarde vormt het dubbelalbum volgens ons niet, maar het is wel fijn om nog eens teruggekatapulteerd te worden richting de kindertijd op de kermis.

Facebook / Website

Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify!

30 posts

About author
Meestal een blij (en dansend) beertje!
Articles
Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Beirut - Hadsel (★★½:): Nieuwe bestemming, gekend reisverslag

Toen de wereldburger Zach Condon in 2006 met zijn band Beirut op de proppen kwam met debuut Gulag Orchestar, waren meteen heel…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Beirut - "The Tern"

Beirut heeft zijn plaats in ons collectieve muziekgeheugen veroverd met hits als “Nantes“, “Santa Fe” en “Gallipoli“, om er maar enkele te…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Beirut - "Fyodor Dormant"

Het album Artifacts van Beirut wordt een waar huzarenstukje. De plaat is 26 nummers rijk, waarvan de eerste zeven de eerste ep…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.