Tot een paar dagen geleden deed de naam Anna Von Hausswolff bij heel wat mensen geen belletje rinkelen. Vorige week zou de Zweedse optreden in Nantes, maar dat werd verhinderd door een groep ultrakatholieken die protesteerden voor de kerk waar het concert zou doorgaan. Ook het concert in Parijs werd last minute verplaatst naar een andere, veiligere locatie. De reden? In een nummer verwijst Von Hausswolff naar een drugsverslaving als de liefde bedrijven met de duivel. Meer hadden de gelovigen niet nodig om de muzikante als satanistisch te bestempelen. In Brussel weigerde men toe te geven aan de bedreigingen en zo mocht de zogenaamde aanbidster van satan tot tweemaal toe de Sint-Dominicuskerk betoveren met haar unieke orgelconcert.
Een voorprogramma is er officieel niet, maar we worden alsnog op een verrassende manier onthaald bij het naderen van de kerk. Enkele tientallen ultrakatholieken hadden ruim voor aanvang van het concert plaatsgenomen voor de kerk en lieten hun gezangen ter protest weerklinken door de straat. Of ze echt indruk maken, laten we in het midden, maar we moeten hen wel nageven dat ze zeer volhardend waren. Er worden echter geen risico’s genomen, want langs de andere kant van het voetpad botsen we op heel wat politie. Het is eens wat anders dan een onbekend bandje dat zich een weg probeert te banen door ongeïnteresseerde aanwezigen en bierdrinkende vrienden die zo nodig het verloop van hun week even moeten bespreken.
De avond wordt ingezet met duistere klanken die al snel de lucht in de kerk doen daveren. In amper veertig minuten – wat overigens de perfecte duur van een zittend concert blijkt te zijn – vult de Zweedse de ruimte tot in de kleinste hoekjes met muziek. Op haar recentste plaat All Thoughts Fly horen we instrumentale creaties gemaakt met slechts een instrument: het orgel van Orgryte, de thuisstad van Von Hausswolff. Het zijn dan ook die composities die ze tijdens deze tour voorstelt. Al gauw creëren de lang uitgesponnen klanken de illusie dat we zweven doorheen de kerk, op tonale golven. Aanvankelijk reizen we door een gitzwarte fantasiewereld, maar stilaan wordt er meer licht en kleur toegelaten en ontdooien de harten van de bewoners. Tussen twee liederen door zorgt de stilte voor een confrontatie met de realiteit, want het protest van buiten is zelfs achter gesloten kerkdeuren nog zachtjes te horen.
We krijgen ruim de tijd om de ruimte helemaal op te nemen terwijl de Zweedse het orgel als een meester bespeelt. Ze stuurt de klanken in richtingen waarvan je niet wist dat het mogelijk was en weet zo een soort constante dreiging, een duistere ondertoon als iets magisch neer te zetten. Het donker is prachtig en de ultieme plek om je bewust te worden van alles rond je, maar ook om op introspectie te gaan. De gedachten die ons al weken bezighouden, vallen opeens als puzzelstukjes in elkaar en van zodra we die rust bereiken, kunnen we ons helemaal overgeven aan de trance waarin de muzikante ons maar al te graag wil meesleuren.
Als je je ogen sluit, speelt zich een film af op je netvlies. Een duister sprookje voor volwassenen. Een wereld waarin licht schaars is en de lucht ongelofelijk zwaar. Alle besef van tijd is ons inmiddels ontgaan, maar plots voelt het alsof we in een cirkelende beweging opstijgen, de vloer zakt steeds verder weg onder onze voeten. Omgekeerd vallend worden we betoverd en voor je het goed en wel beseft heeft Anna Von Hausswolff je helemaal in de hand. Tot plots een soort alarm weerklinkt dat ons eraan moet herinneren dat de tijd beperkt is. Zware tonen doen de kerk op haar grondvesten daveren, maar even later klinkt het orgelspel van de Zweedse weer een stuk ingetogener. Terwijl we de wereld aan ons voorbij zien razen tegen een ongekend tempo, houden we de pauzeknop nog even ingedrukt. ‘Thank you Brussels’, klinkt het plots en daarmee is duidelijk dat er eindelijk geapplaudisseerd mag worden. Minutenlang. Een staande ovatie voor de bijzonder indrukwekkende prestatie van de vermeende sataniste. We willen geen ultrakatholieken op onze nek halen, maar eerlijk is eerlijk, dit was gewoon adembenemend.
Met een kort, maar majestueus concert bewees Anna Von Hausswolff dat alle afwezigen ongelijk hadden (al was er door de huidige coronamaatregelen sowieso geen stoel meer vrij). Dit was zonder twijfel een van de meest opmerkelijke dingen die we in het bizarre jaar dat 2021 geweest is, zagen. Het moet gezegd zijn, als de kerk altijd klonk zoals onder leiding van de Zweedse, dan werden we ongetwijfeld trouwe kerkgangers. Zij die de touwtjes in handen hebben van de architecturale pareltjes genaamd kerken die anno 2021 maar al te vaak eenzaam door het leven gaan, weten dus wat hen te doen staat. Meer muziek, minder kletspraat.
