In oktober 2020 zagen we Robbing Millions, intussen het soloproject van Lucien Fraipont, aan het werk in de Botanique. Toen was de Orangerie omgetoverd tot coronabestendige zaal met zitplaatsen, waarin de Brusselaar een indrukwekkende lading nieuw werk bracht. Ruim een jaar later hebben we de resulterende langspeler in zijn geheel gememoriseerd en is het livecircuit opnieuw teruggebracht tot een stoelendans. Of hoe alles uiteindelijk weer full circle komt. We zouden nog ongeveer twaalf alinea’s kunnen besteden aan hoe de overheid de evenementensector liever laat doodbloeden onder het motto ‘Kijk, we doen iets!’ dan zich te richten op de daadwerkelijke motor van de pandemie, maar liever blijven we voor zover het kan gewoon verder genieten van livemuziek.
Bij de Ancienne Belgique kwamen ze tot ons plezier met een oplossing: concerten die in de kleinere Club gepland stonden, worden verplaatst naar de grote zaal. Optimale afstandhouding volgt, met als leuke bijkomstigheid dat nog wat meer artiesten ‘spelen in de grote zaal van de AB’ van hun lijstje kunnen afvinken. Een van die artiesten is voorprogramma Movulango, het nieuwe project van Mozes Mosuse (zoon van). De jongeman is het petekind van Soulwax-helft Stephen Dewaele, maar zijn signering bij label DEEWEE heeft hij duidelijk niet alleen aan die pseudo-familiale band te danken.
De set van Movulango bestond uit een klein halfuur muziek dat naadloos aaneengerijgd werd. We hoorden psychpop zoals die later op de avond nog voorbij zou komen, maar ook heel wat grootse ambienttexturen en pompende beats. Helaas kwam dit veelbelovende geluid grotendeels voort uit een afgespeeld bandje, met enkel de stem van Mosuse om het te vervoegen. Deze opstelling kan werken—denk aan de innemende sets van Glints, die de laatste jaren ook zijn band achterwege liet—maar een zichtbaar gebrek aan podiumervaring en enkele gevallen van nét niet toonvaste zang speelden de muzikant parten. Desalniettemin kijken we uit naar meer werk van de Dewaele-protégé, want het talent was overduidelijk met bakken aanwezig.
Toen we net voor 8 uur arriveerden waren we de enigen in de zaal, wat ons ietwat zorgen baarde. Gelukkig waren de stoeltjes van de AB inmiddels goed gevoeld. Klokslag negen was het tijd voor een miljoenendiefstal, en de stotterende synths van “Overdry” deden ons hart meteen wat sneller kloppen. Fraipont maakte zijn entrée vervoegd door een al even getalenteerde band: drummer Louis Evrard, toetsenist Geronimo de Halleux en bassist Anatole Damien. Achter de schermen was ook Tommy Desmedt aanwezig om diverse samples af te spelen. Op de vraag van iemand in het publiek hoe hij dan zelf heette: ‘Lucien, comme les chips!’ Ruimte voor olijke bindteksten was er in elk geval. (Iets waar uw recensent het achteraf nog met manager en ex-Van Jet Frederik Tampere over had aan de merchtafel: hoe zeg je ‘bindteksten’ eigenlijk in het Frans? Of het Engels, for that matter?)
De set bestond voor het grootste deel uit materiaal dat we ook vorig jaar in de Orangerie zagen, maar nu Holidays Inside in onze platenkast ligt, was het alsof we ons met een geheel nieuw paar oren op onze stoel bevonden. De twists van “Family Dinner”—dat evolueert van een spelletje ‘waar is de eerste tel’ naar een uitmuntend discofeest, en vervolgens weer terug—zien we inmiddels aankomen. De heer Millions heeft ook enkele slimme wijzigingen aan de setlist toegebracht, met als belangrijkste punt: godzijdank, “WIAGW” is terug. De focus die de man legt op recent werk is admirabel, maar als er één nummer is dat je nooit moet overslaan, dan is dit het wel.
Nog zo’n oud nummer dat tot ons plezier blijft terugkomen is “Bigfoot”, afkomstig van de zeven jaar oude ep Lonely Carnivore. De eerste noten lokten een gilletje uit bij het publiek, en ook Messieurs Delmotte, de hoofdrolspeler van de “Have Tea”-muziekvideo die zich naast ons in de zaal bevond, was laaiend enthousiast. Ongelijk kunnen we hen niet geven, want het euforische refrein maakt nog steeds heel wat in ons los. Ook leuk: Lucien bracht zijn gitaarsolo zoals het een rockheld betaamt op de rand van het podium. Zo waanden we ons toch nog heel even op een normaal, goedgevuld en bij voorkeur zelfs ietwat zweterig concert.
Tijdens “Rapa Nui” tekenen we op: ‘IK WIL SPRINGEN’. Op plaat is dit nummer al best leuk, maar live tillen Lucien en zijn band het naar nieuwe hoogtes. De razendsnelle groove lijkt voort te komen uit een ouderwetse spelconsole, of misschien zelfs van een luidspreker in de buurt van de botsauto’s, en dat bedoelen we op de best mogelijke manier. De weinig verstaanbare Franstalige tekst lijkt vooral te gaan over wat Rapa Nui dan wel niet betekent—‘C’est pas un mouvement politique’—maar het refrein kunnen we meeschreeuwen, en dat is meer dan genoeg.
Tot onze verrassing had de Brusselaar ook nog een nieuw nummer voor ons meegebracht, afkomstig van een nog onaangekondigde troisième disque. ‘Hoe heet het?’ vroeg iemand achterin de zaal. Fraipont antwoordde droogweg: ‘Dat zeg ik achteraf.’ Het beestje bleek “Doctor” te heten, en leek het midden te willen vinden tussen surreëel en seductief: ‘Doctor, let me spend the day with you’. De frenetische energie van eerdere nummers werd even achterwege gelaten, ingeruild voor een grotere focus op de akoestische gitaar. Ons hoor je in elk geval niet nee zeggen tegen meer van dit moois.
Het was alweer tijd voor het laatste nummer, maar Fraipont had het het beste voor het einde gespaard: “Negative Blonde”. Dit epos is nog niet eens uit, maar behoort nu al tot de absolute top van zijn werk. De vijfledige ritmes brengen ons moeiteloos in een trance, en niet headbangen tijdens het naar progmetal neigende refrein is geen optie. Het gros van het publiek was het verplichte zittenblijven dan ook finaal beu, vooral toen Delmotte een staande ovatie probeerde te initiëren. Iedereen in de zaal leek zich rond dezelfde gedachte te scharen: muziek doet leven, vooral in tijden als deze. Zelfs met absurde, eeuwig veranderlijke maatregelen pak je ons dit niet af. Oh, en er volgde nog een bisronde met Holidays Inside-hoogtepunt “Chewie Chewie” en hitje “In the No Air”, als de ultieme kers op de taart.
Een album uitbrengen en bijbehorende concertreeks op poten zetten is in tijden als deze geen makkelijke klus; de twee shows die deze moesten flankeren, in respectievelijk Antwerpen en Luik, werden verplaatst. Lucien Fraipont leek het zich evenwel niet aan het hart te laten komen. In de Ancienne Belgique bracht hij een nagenoeg perfecte set, die zijn status als rasmuzikant alleen maar verder bevestigde. Dat belooft voor album nummer drie!
Setlist:
Overdry
Camera
Family Dinner
Tiny Tino
Bigfoot
Rapa Nui
WIAGW
Dynamic Plants
Back
Doctor
One of a Kind
Have Tea
Negative Blonde
Chewie Chewie
In the No Air
