Sophie Hunger @ Botanique (Orangerie): Variatie blijft boeien

Het zevende studioalbum Halluzinationen van Sophie Hunger dat in 2020 verscheen, kon op heel wat positieve reacties rekenen. Die plaat werd in slechts één take opgenomen in de Abbey Road studios, van een indrukwekkend opnameproces gesproken. Daarnaast werkte ze ook samen met Dan Carey die eerder achter de knoppen zat bij onder meer Kate Tempest en Fontaines D.C. Alsof dat nog niet genoeg was, bracht de Zwitserse een paar maanden later een heuse quarantaineplaat uit waarvoor ze samenwerkte met Faber en Dino Brandão. In de Brusselse Botanique stelde ze haar nieuw materiaal eindelijk voor aan een livepubliek.

Voordat Sophie Hunger het podium betreedt, maken we kennis met Hello Forever. De zevenkoppige formatie uit Amerika valt meteen op door hun talrijke bezetting en kleurrijke outfits. Hoewel iedereen bij momenten met z’n eigen ding bezig lijkt te zijn, komt het uiteindelijk toch samen tot een fijn geheel. De nostalgische, catchy sound klinkt herkenbaar en doet dan ook regelmatig denken aan The Beatles of The Beach Boys. De olifant in de ruimte moet nog even benoemd worden wanneer de zanger meedeelt dat hij een paar maanden eerder met COVID-19 in het ziekenhuis lag. Een beangstigende periode waarin hij alsnog muziek bleef maken, het resultaat is rustiger dat wat we tot dan toe hoorden, maar heeft nog steeds een psychedelisch randje. Daarna mag het gelukkig allemaal weer wat vrolijker en wordt er zelfs meegedanst in de zaal. ‘Don’t forget the good times’, klinkt het en daarmee sluit de band op een positieve toon af.

Na de drukte van Hello Forever, is het tijd voor een portie less is more. Slechts in het gezelschap van twee muzikanten betreedt Sophie Hunger ofwel Emilie Welti het podium. Dat het repertoire van Hunger divers is, is wel het minste wat we kunnen zeggen. Het warm klinkende “Super Moon” wordt opgevolgd door “I Opened A Bar” dat eerder een soort spoken word performance is met achtergrondmuziek. Het publiek lijkt echter meteen mee te zijn in het verhaal van de Zwitserse en knikt dan ook veelvuldig en instemmend. Het is zowat de enige beweging die we zien bij de aanwezigen, al kan dat natuurlijk ook verklaard worden door het genre. Sophie Hunger in een genrehokje duwen is onbegonnen werk, maar dat het geen catchy en dansbare liedjes zijn, is zeker.

Wanneer taal een instrument wordt binnen muziek, weet je dat er iets gebeurt dat je niet elke dag meemaakt. Met een cover van Noir Désir, “Le vent nous portera” toont ze haar kunnen in het Frans, waarna ze liedjes in het Engels en Duits blijft afwisselen. Zo klinkt “Finde Mich” door de taalkeuze net iets harder, maar zorgt een jazzy geluid voor een balans die even later helemaal uit evenwicht gehaald wordt door een groovy overgang. Het zijn die verrassende elementen die ervoor zorgen dat je aandacht altijd bij het podium blijft, want hoewel de verhalen van je vrienden ongetwijfeld boeiend zijn, kunnen die ook later nog verteld worden.

Zoals de titel doet vermoeden, lijken we hallucinerende middelen gesnoven te hebben tijdens het horen van “Halluzinationen”. Toch is het de stem van Sophie Hunger, die de hoogte verkent, die ons een dergelijk gevoel geeft. Ook de instrumenten krijgen hier even de kans om de spotlight te pakken, maar uiteindelijk moeten ze toch het onderspit delven. Die vocale kracht wordt nogmaals in de verf gezet wanneer de Zwitserse “Everything Is Good” begint te zingen zonder microfoon. ‘I’m lucky I don’t have to be with you’ klinkt daardoor extra scherp en wanneer even later drums en toetsen invallen, klinkt het geheel verrassend vol.

‘Eins, Zwei, Drei… GO!’, klinkt het waarna we omvergeblazen worden door een pseudo-krautrocksound. Wie goed luistert, hoort hier en daar wat grappige geluidjes, maar het is vooral de omschakeling van zachte vocalen naar luide, rauwe klanken die opvalt. Het contrast wordt nog eens extra in de verf gezet door de lichtshow waarin rood en blauw licht elkaar afwisselen. Van het geweld op “Alpha Venom” keren we terug naar de ingetogenheid van “Maria Magdalena”. Een virtuoos pianomomentje wekt het beeld op van bloemen die bloeien terwijl er een dik tapijt sneeuw de oppervlakte bedekt. Alle idyllische beelden worden in een klap weggevaagd wanneer de drums hun plaats opeisen en een dreigende sfeer creëren.

In normale omstandigheden zou Sophie Hunger met een veel grotere band op het podium staan, maar in Brussel geeft ze toe dat die intimiteit voor een nieuwe vorm van communicatie zorgt. Ze hebben dan ook net voor het optreden besloten om na de tour met z’n drieën een album te schrijven. Met “Sliver Lane”, dat het beeld van autoritten in het schemerdonker opwekt, en “She Makes President” komt de avond tot een einde. Een duistere ondertoon, een naar Sophie Hunger-normen catchy refrein en de afwisseling tussen zingen en spoken word vormen een perfecte samenvatting van de diverse avond. De kers op de taart wordt dan weer gevormd door het epische einde dat grootser klinkt dan wat we tot dan toe hoorden. Hier en daar wat voorzichtige elektronische klanken en dan opeens: stilte.

Geen afgeladen Orangerie voor Sophie Hunger, maar wel een aangenaam gevulde zaal die ruimte heeft om te ademen. Laat dat ook precies zijn wat de muziek nodig heeft, een beetje tijd en ruimte om helemaal tot je door te dringen. We zagen een gevarieerde show die uitblonk in eenvoud en waarbij taal als gegeven verheven werd tot een volwaardig instrument.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Supermoon
I Opened a Bar
There Is Still Pain Left
Ich Liebe Dich
Liquid Air
Finde Mich
Halluzinationen
Bad Medication
Everything Is Good
Alpha Venom
Le vent nous portera
Maria Magdalena
Security Check
Strangers

Sliver Lane
She Makes President