© CPU – Ine Van Baelen
Met die piekende coronacijfers heeft iedereen wel nood aan wat veilige warmte en rust. Gelukkig kon dat vanavond: in de Ancienne Belgique speelden zowel Pauwel als Mooneye, twee bands die vreedzaam gitaargetokkel niet schuwen. Zeker Pauwel, die in augustus zijn ep uitbracht onder het label Unday records, weet zachtheid te omarmen. Het ging hem niet altijd even vlotjes in het leven, en wanneer hij na een donkere periode de liefde voor muziek terug wist te vinden, vonden ook vele andere mensen zichzelf terug in zijn muziek. Met successingle “Waves” zette hij al meteen zijn naam op de kaart, aan de hand van de recentere kortspeler bewees hij zichzelf wederom als die lieflijke zanger-liedjesschrijver. En dat niet langer alleen: hij raapte namelijk gaandeweg een groep vrienden samen, die nu samen met hem de band vormen.
Deze band reisde vanavond echter niet mee naar de AB. Samen met baardman en contrabassist Koen vulde hij onze harten met liefkozende omhelzingen: zijn liedjes starten vaak vanuit eigen ervaringen en net die eigen verhalen voelt een publiek het meest. Live straalde het duo enkel en alleen maar liefde uit: met de vele verhaaltjes tussendoor, die de nummers omsluiten in een verpakking die we telkens opnieuw weer met plezier van strik ontdoen, vormde de jongen uit Sint-Niklaas het perfecte voorprogramma van de avond. Hij wiebelde stuntelig heen en weer: niet omdat hij nerveus was, maar door de coronale onzekerheden. Toch slaagde hij erin elk nummer zonder problemen door te spelen en het publiek ermee een stilzwijgen op te leggen. De liedjes zijn simpel en niet noodzakelijk verrassend, maar dat hoeft hier ook niet. We zien dat hij het meent, en meer vragen we niet van een artiest. Hij vertelt ons op het einde van zijn show dat zijn hart van hier tot na Kerst werd verwarmd, en daarop kan het publiek enkel een welgemeende ‘insgelijks’ scanderen.
© Ine Van Baelen
We hoefden niet lang na te kabbelen op de frivole deuntjes van Pauwel, want al snel stondde hoofdact van de avond paraat. Mooneye kennen we als een van de laureaten van De Nieuwe Lichting van 2019. We luisteren graag naar hun visvormige kortspeler Mooneye EP, waarop onder andere “Thinking About Leaving”, “This Thing” en “I Don’t Believe The Times Have Changed” zich nestelen. De titels verklappen alvast de melancholische aard van de band, die zelf meent te schrijven over ‘vertwijfeling, volwassen worden en de zoektocht naar je plaats in de wereld, in de wetenschap dat alles wel goed komt.’ Een zoektocht merken we dan ook zeker in hun nieuwe release. Het is een diverse langspeler die de naam Big Enough draagt. De plaat kent nog steeds de alomgeliefde zachtheid, maar komt toch soms dreigender dan verwacht uit de hoek.
Meer dan genoeg om naar uit te kijken dus! De band sierde na de korte soundcheck het podium en we waren benieuwd: zouden we hier even hartverwarmend van kunnen genieten als we dat net bij Pauwel deden? Het was alvast een grotere groep: De band bestaat uit zanger en gitarist Michiel Libberecht, bassist Stan Holvoet, gitaristen Jesse Maes (Hypochristmutreefuzz en Sophia) en Guillaume Navarro en drummer Ramses Van den Eede (Teen Creeps, Hypochristmutreefuzz). Het ensemble werd alsook omsingeld door gitaar na gitaar, wat alvast het dominante geluid van de avond weggaf. Zo begon de show ook: nummers werden op een structureel logische manier opgebouwd tot ze keer op keer uitbarstten in gehuil van de gitaren.
© CPU – Ine Van Baelen
Dit gehuil werd pas echt relevant naar het midden van de show. Wanneer de band een zachter nummer inzette, zijnde “Thinking About Leaving”, werd de balans en het speelplezier merkbaar. De artiesten glimlachten naar elkander, genoten van het opgaan in hun West-Vlaamse rock en zorgden voor de nodige plaats voor momenten van rust of zelf hintjes van zachtheid en folk. Zo werkte de show het best. De gitaarsolo’s en riffs voelden gemeender en soms zelfs opslokkend, je voelde meer de energie van de artiesten naar het publiek terugcirculeren en kon op andere momenten dan weer je ogen sluiten om van het zachte gezang en getokkel van de ‘frontman’ te genieten.
Elk bandlid droeg bij aan de klankmuur van de show: van het dansende percussiespel van Ramses dat door de groovy baslijnen van Stan werd bijgestaan, de riffs en solo’s van Jesse (en het dramatische gitaarsmijten, niet te vergeten) tot het gezang van elke man of jongen die daar met gitaar in de hand het podium kwam bekleden. De nummers hervielen toch vaak in de eenzelfde structuur en hetzelfde minimaal spel, waardoor de artiesten zelf heel wat energie moesten bijdragen. Toch werd dit wat verholpen wanneer Jesse en Michiel wat fijnmaziger durfden te tokkelen op hun snaren om zo de nummers meer eigenheid toe te brengen, waardoor klankmuren wat gevoeliger werden en ook meer waren dan gewoon wat gitaarlawaai dat op je afkwam.
Het concert was alweer snel gedaan en zoals dat hoort daagde het publiek de band uit tot nog enkele bisnummers. Deze kregen we dan ook. Wanneer op het einde alle bandleden helemaal vanvoor op het podium kwamen staan, met enkel de klassieke gitaar van Michiel als strijdwapen, werd het even stil. Dat moest ook, want als een waar mannenkoor zongen ze “My Routine” uit volle borst en zonder versterken. Ramses kwam plots vanuit de schaduw nog opdagen en voegde als blazer de kers op de taart van dit concert. De hele show golfde van zacht en charmant tot oprecht pijnlijk. Nog lang resoneren de emotionele schreeuwen – ‘I’m such a mess! I’m such a mess!’ -van zangers en Fenders door ons hoofd, tot we ons thuis kunnen nestelen in ons warme beddeken. Als dit het laatste concert was in een tijdje, zijn we alle muzikanten, medewerkers en het ganse publiek dankbaar om die met ons te delen.
