Interview Milo Meskens: ‘Ik pleit voor meer gitaarsolo’s op de radio’

We leerden Milo Meskens kennen als singer-songwriter toen hij het in 2015 tot de finale van De Nieuwe Lichting schopte. Hoewel hij niet met de eretitel naar huis ging, was dit wel de start van een zeer succesvolle carrière. Zijn eerste single “Here with Me” viel in de smaak, waarna in de vorm van “New Beginning” en “Twenty One” nog enkele bescheiden hitjes volgden. In het coronavrije 2018 zag zijn debuutplaat Contrast het daglicht en dan kwam daar nog eens de welgekende samenwerking met Regi onder de naam “Ordinary” bij. Een maand geleden verscheen er een ep, A Letter, die deel zal uitmaken van Meskens’ tweede langspeler die ergens volgend jaar in de winkelrekken dient te liggen. Deze stelt hij alvast voor op 27 november in een uitverkochte Ancienne Belgique. Tijd voor een gezellige zoombabbel.

Hoe gaat het met je?

Goh, dat is tegenwoordig een geladen vraag. Op zich gaat het goed, maar het feit dat de vierde coronagolf eraan komt is onmiskenbaar. Die onzekerheid die erbij komt kijken en de twijfel of ik de geplande liveshows nog ga kunnen spelen, weegt wel op me. Ik heb betere tijden gekend.

Laten we teruggaan naar je jeugd. Speelde muziek vroeger een belangrijke rol in je gezin?

Mijn vader heeft een beetje gitaar gespeeld en mijn zus voor een tijd wat cello, maar eigenlijk ben ik de enige in onze familie die zo obsessief met muziek is bezig geweest. Op mijn vierde heb ik voor het eerst een gitaar vastgenomen en sindsdien heb ik die eigenlijk nooit meer losgelaten. Er is een periode geweest dat ik gemiddeld vijf uur per dag oefende. Ondanks dat mijn ouders zelf geen muzikanten zijn, hebben ze mijn passie voor muziek altijd gestimuleerd en gesteund. Ze hebben mij nooit gezegd dat ik moest studeren voor een ‘echte job’. Ik hoop dat iedereen ouders heeft die hun kinderen laten doen wat ze willen; dat is goud waard.

Hoe heeft je liefde voor muziek zich ontwikkeld?

Mijn vader had een indrukwekkende collectie bluesplaten. Ik herinner me nog dat hij die vaak opzette als we in de auto zaten onderweg op vakantie naar Zuid-Frankrijk. Ik vond de emotie die in dat gitaarspel werd gelegd zo fascinerend, dat ik de smaak te pakken kreeg en het zelf eens wou uitproberen. Toen ik wat ouder was, ben ik met een van mijn vrienden naar een optreden van The Kids in Leuven geweest. Ik herinner me nog dat het publiek helemaal uit de bol ging op “If the Kids Are United”. Wij waren zo onder de indruk dat we meteen besloten dat dat ook ons doel was. Al snel daarna begonnen we een punkbandje en begonnen de eerste optredentjes. Toen zag ik in een jeugdhuis in Deinze een gitarist die supergoed speelde, dus dacht ik: ‘Als het mogelijk is dat iemand in mijn omgeving zo een gitaarheld kan worden, kan ik dat ook!’ Vanaf dat moment is mijn obsessie met gitaar echt begonnen en heb ik de keuze gemaakt om dit als mijn beroep te doen.

Volgende week speel je in een uitverkochte Ancienne Belgique. Wat gaat er zoal door je heen?

Ik hoop vooral dat corona er niet tussen komt, want de cijfers zien er niet bepaald geruststellend uit. Los daarvan kijk er wel superhard naar uit. Het is mijn eerste grote show in België op twee jaar tijd en ik ga heel wat nieuwe nummers spelen. De try-outs gingen alvast goed, dus ik zie het volledig zitten. Toch ben ik wat terughoudend met mijn enthousiasme sinds de annulatie van Pukkelpop. Ik zou toen voor vijfenzestigduizend man op het hoofdpodium hebben gespeeld en dat zou mijn grootste show ooit zijn geweest. Ik had daar enorm naar uitgekeken en bijgevolg was ik ook heel teleurgesteld dat het niet door ging. Daarom vind ik het nogal moeilijk om in deze tijden je enthousiasme de vrije loop te laten gaan. Als de show wel doorgaat, ga ik er enorm van genieten. We hebben er veel moeite in gestoken, dus er is geen greintje twijfel in mij. Ik vertrouw de band met heel mijn hart. De enige die het kan verpesten ben ik, maar ik heb ook wel genoeg vertrouwen in mezelf om de show in goede banen te leiden.

Je gaat in triovorm het podium van de AB bestijgen. Toch wel een kleine bezetting voor een grote zaal.

Dat klopt. De nieuwe plaat is ook in trio opgenomen, met op bas Victor Defoort (Romeo Elvis) en op drums James Williams (TheColorGrey). Live zijn het andere muzikanten, namelijk Emilio De Temmerman op drums en Eno Meulenbergs op bas. Eno heeft ook een project onder zijn eigen naam dat je zeker eens moet checken. Ik vind het supertof om met drie op zo’n groot podium te spelen omdat het een heuse uitdaging is. We hebben elk een heel groot aandeel in het arrangement, wat bijgevolg betekent dat een kleine fout enorm zal opvallen. Ook spelen met dynamiek komt mooi tot zijn recht in deze kleine bezetting. Daarnaast vind ik de tekst in mijn muziek toch wel erg belangrijk en dan vind ik het wel leuk dat er niet te veel afleiding is van andere muzikanten. Daarom speel ik ook graag solo, maar ik ben enorm dankbaar voor deze geweldige band en kijk er superhard naar uit om met hen in de AB te spelen.

Wat is het laatste optreden waar jij naartoe bent geweest?

Jade Bird in de Botanique. Dat was echt een supergoed optreden. Ik was helemaal omvergeblazen.

Binnenkort komt er een tweede plaat. De moeilijke tweede, zegt men vaak. Hoe heb jij het proces ervaren? Was er veel druk?

Ja, toch wel. Mijn eerste plaat heeft het heel goed gedaan, kreeg veel airplay en heeft me naar veel toffe plaatsen gebracht. Dat overtreffen is niet makkelijk. Ik heb dan lang getwijfeld om meer hedendaagse elektronische muziek te maken of om eens een andere kant van mezelf te laten zien. Deze plaat is dan ook de plaat geworden die de gitarist in mij wou maken. Er zijn solo’s en alles is live ingespeeld door echte muzikanten. Ik pleit trouwens voor meer gitaarsolo’s op de radio. Qua geluid en thematiek ben ik meer volwassen dan op mijn vorig werk. De nieuwe muziek is nog steeds pop qua songwriting, maar dan wel een heel andere productie dan de meeste hedendaagse popsongs. Die insteek maakt het ook wel moeilijk om op te boksen tegen het merendeel van de top 40-producties die wel heel getuned, proper en bombastisch zijn. Mijn weg hierin vinden was voor mij de moeilijkheid van de tweede plaat, niet het songschrijfproces. Dat gaat altijd wel vlot bij mij.

Hoe zou je met een paar woorden je nieuwe geluid omschrijven?

Meer haar op de tanden en op de bovenlip. (Milo beschikt tegenwoordig over een pornosnor, nvdr.)

Het nummer “Daddy Issues” zal ook op de nieuwe plaat staan. Daarin spreek je over problematische relaties tussen kind en ouder. Wat is het verhaal hierachter?

Ik schreef dit nummer toen ik 22 was en hoewel ik heel goed met mijn ouders overeenkom, ken ik heel wat mensen die niet hetzelfde kunnen zeggen. Veel van hen kunnen door het verloop van hun jeugd geen gezonde relaties met anderen aangaan. Ik vond dat thema wel waardig om eens aan te kaarten, maar ik denk dat het net iets te gevoelig was voor de radio. Het heeft bijgevolg ook niet veel airplay gekregen. Persoonlijk vond ik het wel tof om een serieuze boodschap in een catchy popnummer te verwerken.

Je hebt zelf al vermeld dat je in de eerste plaats gitarist bent. Voel je je het meest comfortabel als gitarist of als zanger?

Zonder twijfel als gitarist. Ik ben opgegroeid met dat instrument en ondertussen zijn we onafscheidelijk. Tijdens de tour voor mijn eerste plaat kreeg ik vaak te horen: ‘Amai, gij kunt ook gitaar spelen’, terwijl ik alle gitaren op die plaat zelf heb ingespeeld. Dat is nu minder omdat ik me heb geprofileerd als gitarist aan de buitenwereld. Soms speel ik ook wel gitaar in op andere mensen hun plaat. Ook heb ik onlangs een show met Soulsister mogen meespelen. Dat was echt de max. Ik voel me niet zozeer een zanger, maar songschrijven doe ik supergraag. Ik heb er inmiddels ook wel al heel wat ervaring mee, waardoor ik me er heel comfortabel in voel. Dus naast gitarist, zie ik op mezelf op de tweede plaats als singer-songwriter.

In een ander interview omschreef je jezelf als ‘de John Mayer van de Aldi’. De John Mayer-invloeden zijn wel te horen in je muziek. Heb je bewust voor dat geluid gekozen?

Zij noemden mij ‘de Jeff Buckley van Deinze’ waarop ik al lachend antwoordde dat ik me eerder de John Mayer van de Aldi voel. Ik vind het wel grappig dat die zin uiteindelijk de kop van het interview is geworden. Maar ik ben mega John Mayer-fan. Het lijkt me dan ook wel logisch dat zijn invloed hoorbaar is.

Heb je nog gitaarhelden?

Er zijn er velen, maar om enkelen te noemen: B.B. King, Stevie Ray Vaughan, Jimi Hendrix en Eric Clapton, waar ik ook als songschrijver veel respect voor heb. Anderzijds ook Mike McCready van Pearl Jam: mijn all-time favoriete band. In België staat Tom Vanstiphout die onder meer bij Milow en Clouseau speelde én zeer toffe soloplaten heeft, hoog op mijn lijst.

Nu ben ik wel benieuwd hoe groot je gitaarcollectie is?

Ik ben niet helemaal zeker, maar ik heb er tussen de vijftien en de twintig.

Je hebt een nummer samen met de trots van Limburg uitgebracht, niemand minder dan Reginald Penxten. Jullie muziek is wel heel uiteenlopend. Hoe was het om met die twee verschillende achtergronden een nummer te schrijven?

Onze muzikale achtergronden zijn inderdaad erg uiteenlopend, maar op persoonlijk vlak komen wij keigoed overeen. Hij is dan ook een van mijn beste vrienden binnen de muziekindustrie. Het lijkt alsof we elkaar al jaren kennen. Ongeacht de stijl zijn we beiden altijd op zoek naar een goed nummer en dat maakte het schrijfproces erg tof. Initieel was het de bedoeling dat iemand anders “Ordinary” ging zingen, maar omdat het zo’n persoonlijk verhaal was, hebben we er toch voor gekozen dat Regi en ik het samen zouden uitbrengen.

Waar gaat het nummer dan over?

Mijn toenmalige vriendin die me had bedrogen.

Ik kan me misschien wel inbeelden dat collegamuzikanten zouden zeggen dat je je ziel aan het commerciële hebt verkocht. Hoe sta jij hier tegenover?

Toen ik aan mensen vertelde dat ik een nummer met Regi ging uitbrengen, waren ze er wat sceptisch over. Pas wanneer ik hen “Ordinary” liet horen, veranderden ze van mening omdat het gewoon wel een sterk popnummer is. Ik vind dat je mijn folkachtergrond kan horen in dat nummer op vlak van gitaar en vocale harmonieën, iets wat ik ook graag in mijn eigen muziek steek. We hebben dat nummer ook niet gemaakt met het oog op de hitlijsten; dat zou ik nooit doen en dat zou gewoon niet werken.

Iets wat misschien niet iedereen weet is dat je ook nummers schrijft voor andere artiesten. Hoe ben je van nummers op je slaapkamer schrijven, naar samenwerken met internationale artiesten gegaan?

Dat is eigenlijk heel geleidelijk aan gekomen. Ik denk dat het begonnen is doordat ik al mijn hits zelf heb geschreven. Dat doet ook wel zijn ronde in de muziekindustrie en ondertussen heb ik al voor veel Belgische artiesten geschreven. Uiteindelijk heb ik dan ook een publishing deal gesloten die me al enkele songwritingopdrachten in het buitenland heeft opgeleverd. Onlangs werkte ik in Londen samen met mensen die hebben geschreven voor Lewis Capaldi, Lana Del Rey en Lianne La Havas. Hoe klein of hoe groot de opdracht ook is, ik probeer me altijd honderd procent te smijten.

Hoe heb jij de pandemie ervaren? Heb je genoten van de rust of heb je je hart in een coronaplaat gestoken?

De eerste vier maanden kon ik het goed verdragen. Het was toen lente en ik heb veel leuke wandelingen gemaakt, veel gesport en ook heel wat geschreven. Toen was ik dus nog productief, maar daarna is het wel bergaf gegaan. Het blijft gewoon maar aanslepen en alles dat we plannen op vlak van campagne voor de nieuwe plaat is een vraagteken. De cijfers kunnen in een mum van tijd omslaan en voor we het weten zitten we alweer in lockdown.

Je speelde recent met The Great Belgian Songbook een cover “You” van Scooter. Wat is jouw favoriete belpopklassieker?

Als ik niet dat nummer mag kiezen, ga ik voor The Kids met “There Will Be No Next Time”. Ik vind dat echt een topnummer.

Bedankt voor je tijd! We wensen je nog veel succes en plezier in de AB!

Facebook / Instagram