Met het uit London afkomstige Portico Quartet duiken we weer in de bruisende sferen van de Londonse jazzscene. De groep is overigens ook een graag geziene gast op talloze festivals en concertzalen in binnen- en buitenland (onder meer Mithra Jazz in Luik, La Trabendo in Parijs, de Amsterdamse Paradiso,..).
Het nieuwe Monument is een teken aan de wand. Het album mag gerust beschouwd worden als een sterk electronicagedreven tegenhanger van het eerder sobere, meer ingetogen en door het minimalisme van de Japanse componist Midori Takada geïnspireerde Terrain album. De groep met als spil drummer/percussionist Duncan Bellamy en saxofonist Jack Wylie blijft ook nu weer erg hangen in de jazz-met-electronische klanken hoek.
Dat werkt soms, maar niet altijd intrigerend. Zo herinneren we ons de opwinding en fascinatie bij de het vroegste werk (met albums als Knee Deep In The North Sea en Isla op het Real World-label). Maar sinds ze ingelijfd werden bij het Gondwana label van Matthew Halsall blijft de groep onomwonden dezelfde esthetiek, visuele en auditieve stijl hanteren (zie ook: Art In The Age Of Automation en het recente Memory Streams).
Prima muzikanten zijn het. Maar je zou toch ergens mogen hopen dat ze niet terugplooien op wat ze al jarenlang in de vingers hebben. Voor iemand die onbekend is met Portico Quartet, is dit nieuwe, soms door dwarse elektronicabeats en pulserende ritmiek aangedreven album misschien wel een fijne ontdekking. Maar wie al langer vertrouwd is met hun instrumentale werk, kan alleen maar vaststellen dat de groep zich stilaan in het eigen geluid blijft vastrijden, ook al lost de band met dit album de jazz en vrije improvisatie weliswaar voor een wat meer elektronicagedreven koers.
Dat maakt dat met tracks als het elegische “Opening” (donkere drums, rondwalsende pianomotiefjes) je vrijwel onmiddellijk aanvoelt welke richting die de band wilt uitgaan. Zo heeft de groep dit keer club en dance in het vizier, terwijl ze mooi de balans tracht te houden tussen het melodische (de saxofoonsounds van Wylie) en de licht groovende percussie van Duncan Bellamy, die volop gebruik maakt van de technologische mogelijkheden die er zijn. Neem de uitgelaten emoties die het van elektronica en synths doordrongen “Ultraviolet” herbergt of de manier waarop een soberdere compositie als “Ever Present” vertrekt vanuit een pianomelodie om langzaam uit te groeien tot iets groters. Terwijl daarnaast ook opvalt dat een van de grote valkuilen in de muziek net ook de enorme energie van de muzikanten is. Grootse ambities hebben ze en dat uit zich ook in de muziek die ze spelen. Vol, kamerbreed. En welja, met een cinematografische grandeur die hen eigen is.
Hoewel er onmiskenbaar mooie passages zoals “A.O.E.” opduiken, blijft de globale lijn die de groep uitzet eerder introspectief van aard. En in een track als “Warm Data” duikt het zo kenmerkende spel op de hang (een percussie-instrument) op. Net als de experimentele insteek, die zo naar het einde toe, onder meer tijdens “Portal” en de aangenaam in het oor liggende afsluiter “On The Light” toch wel weer komt bovendrijven. Het illustreert erg goed hoe Portico Quartet halsstarrig blijft proberen om nieuwe muzikale paden op te zoeken, maar toch telkens weer op de beperkingen van het eigen geboetseerde groepsgeluid stuit.
