Maybeshewill heeft sinds hun ontstaan in 2006 reeds vier albums op te teller staan, waarmee ze gaandeweg hun strepen in de postrockwereld wisten te verdienen. In 2016 kondigden de Britten echter hun afscheid aan, die ze vierden met een uitverkocht optreden in Londen. Gelukkig konden de fans twee jaar later opgelucht adem halen wanneer de band opnieuw tekenen van leven gaf. Allerlei flarden van nummers waren de drijfveer om opnieuw samen muziek te maken die zij aan de wereld wilden laten horen. Die flarden mondden uit in het nieuwe album No Feeling Is Final.
Instrumentale muziek zegt soms meer dan een klef popnummer. Bij Maybeshewill willen ze graag via hun muziek een boodschap aan de wereld verkondigen. Op sociale media gebeurt dit door vaak extra uitleg te posten bij een nieuwe release van een nummer. Algemeen willen ze via No Feeling Is Final een boodschap van hoop en solidariteit geven. We leven in woelige tijden waarin we dagelijks te zien krijgen hoe bossen wegbranden, de zeespiegel stijgt en mensen voortdurend met elkaar in conflict samenleven. Toch wil de band meegeven dat geen enkel gevoel oneindig is, en er dus hoop is op betere tijden.
Vooraf loste de band met “Refuturing“, “Zarah” en “Green Unpleasant Land” reeds drie veel belovende singles. Belofte maakt nu eenmaal schuld. De sfeer van het album wordt meteen gezet in opener “We’ve Arrived at the Burning Building”. Een triest, apocalyptisch klinkend geheel sleept No Feeling Is Final op gang, met de basisrecepten uit het boek van Maybeshewill. Een prominente rol voor piano, aangevuld door allerhande instrumentatie en elektronica. Gaandeweg het nummer wordt de toon iets meer troostend. Meestal neemt de elektronica een zuiver ondersteunende rol op, maar in onder andere “Complicity” is deze de rode draad waarop telkens wordt aangevuld. De hoofdrol voor de violen geven het stuk een episch karakter.
Aan variëteit is er geen gebrek. “The Weight of Light” is een melancholisch nummer dat een lang gerekte, maar fantastische opbouw kent. We worden meegenomen op een reis die klein begint, opbouwt naar de absolute bezienswaardigheid, om vervolgens opnieuw klein te eindigen; iets wat we eveneens kunnen zeggen van “Even Tide”, al is dit wel een reis die een pak langer duurt. Hoewel deze ruim zeven minuten in beslag neemt, gaat het nummer op geen enkel moment vervelen en word je helemaal meegezogen in het universum dat door de Britten wordt gecreëerd. De saxofoon, die we overigens ook in “Refuturing” heel overtuigend horen terugkomen, is ook in dit nummer het rustpunt en geeft een enorme meerwaarde.
In vergelijking met de voorgaande albums valt toch sterk op dat de nummers op deze nieuwste telg vaak voller en filmischer klinken. We hebben het gevoel dat er vaker beroep wordt gedaan op strijkers en blazers en dat er op die manier een hogere dosis drama wordt toegevoegd. Wanneer nummers zoals “The Last Hours” of “Zarah” de revue passeren, zien we mogelijke filmscènes passeren. Scènes die we wel kunnen rijmen met het verhaal dat de band wil vertellen met dit album.
Samenvattend kunnen we zeggen dat Maybeshewill erin slaagt om te vertellen wat ze willen vertellen op een fantastische manier, en dat zonder een woord te gebruiken. Er wordt telkens minicieus opgebouwd naar een climax die overtuigend en verrassend uit de hoek komt. Door de hoeveelheid van instrumentatie, die perfect op elkaar is afgestemd, valt er bij iedere luisterbeurt wel iets nieuws te ontdekken. We prijzen ons gelukkig dat de band besloot om na hun afscheid opnieuw de koppen bij elkaar te steken. Het levert ons namelijk het fantastische No Feeling Is Final op.
Twitter / Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
