2020 mag tot nog toe ‘de ontgoocheling van de eeuw’ genoemd worden. Naast het tijdelijke tekort aan toiletpaper, de bedreiging van de 5G-mast en het magnetisch worden van de bovenarm was het vooral de afwezigheid van de cultuursector die ons echt pijn deed. De annuleringen volgden elkaar in sneltempo op en daardoor was het geen verassing dat ook Sonic City wijselijk besloot om het festival uit te stellen naar 2021. Van uitstel is gelukkig geen afstel gekomen, want ondanks het hiaat mag Kortrijk zich opnieuw ‘epicentrum van de alternatieve muziek’ noemen, en dat twee dagen lang. Dit centrum is dit keer terug te vinden in De Kreun en ook Muziekcafé Pand.A biedt plaats voor twee concertavonden. Op die manier schenkt het festival ons een uitstekende line-up van meer dan twintig acts, die werd uitgekozen door het team van Sonic City. Meer dan stof genoeg dus om van deze dertiende editie een boeiende ontdekkingstocht te maken. Een tocht die we overigens op gang trokken met een Japanese furie.
DMBQ
De Japanse cultband DMBQ, oftewel Dynamite Masters Blues Quartet, kreeg de eer om Sonic City op gang te rocken. De band rond Shinji Masuko scheurt al sinds eind jaren 80 de trommelvliezen op een uiterst vakkundige manier kapot en ook in Kortrijk probeerde het trio die beruchte reputatie alle eer aan te doen. Vanaf minuut één deed het trio een poging om ons bij de haren te grijpen, maar dat werd eerder lauw onthaald door een binnensijpelend publiek. Een typisch symptoom bij ‘de opener’ van een festival. Desalniettemin bracht DMBQ een krachtig en overtuigende statement, waarin de oerkracht van riff-georiënteerde muziek in al zijn facetten tot uiting kwam. Als afsluiter schonk DMBQ ons een wall of sound, die ons deed terug denken aan die keer dat we te dicht bij een opstijgend vliegtuig waren geraakt. Bedankt voor de tinnitus en tot de volgende.
Regressive Left
Niet veel later mag De Kreun een volgend trio ontvangen en dit keer in de vorm van Regressive Left, een band waarvan de wortels in het Britse Luton zijn ontsprongen. Hun artrock klinkt uiterst fris en deed ons denken aan die keer dat David Byrne een populair bandje had. Niet dat hun set bol staat van de hits, maar het vakmanschap en potentieel vallen zeker niet te ontkennen. En als we dan toch een uitschieter mogen kiezen, dan gaat onze voorkeur uit naar hun single “Take the Hit”. Een aanrader voor elke alternatieve ziel. Regressive Left is een ruwe en uiterst dansbare diamant, die we maar beter in het oog houden.
Dalhia
Zoals elke affiche kreeg ook die van Sonic City te maken met een resem annuleringen en onder het motto van ‘de ene zijn dood is de andere zijn brood’ mocht Dalhia het lege gat opvullen dat Linea Aspera achter zich liet. Dalhia bracht een experimentele mix van industrial, hiphop en postpunk. Die weinig evidente combo klonk bij momenten warrig en weinig consistent, op andere momenten was het geheel even dansbaar. Eens het tweetal op dreef leek, werd het gestoord door een overvloed aan effecten of bruuske eindes. Toegegeven, de kwaliteit die Rachel Geffroy en Simon Vouland brachten steeg naarmate het einde naderde, maar het geheel miste die extra punch om het spannend te blijven houden. Dalhia ‘het Franse The Knife’ noemen zou te veel van het goede zijn, maar ze hebben er duidelijk hun mosterd bij gehaald.
Holden & Zimpel
Wie had gehoopt om Willian Basinski op deze editie van Sonic City te zien, had de geüpdatete line-up wat beter in de gaten moeten houden, want net als Dalhia is ook Holden & Zimpel een vervangingsact. En dat is er eentje om ‘U’ tegen te zeggen. Vorig jaar releasete het duo hun Long Weekend-ep en nu was het tijd om deze te introduceren voor een volle zaal. Synths-goochelaar James Holden en altoklarinetguru Waclaw Zimpel probeerden De Kreun mee te nemen op een virtuoze rondreis tussen jazz en electro. Bij momenten werd het een meeslepende rit, die ons in alle eerlijkheid net iets te weinig bij het nekvel kon grijpen. Was het de sobere inkleding die onze focus af en toe deed vervagen? Wie zal het zeggen? Los daarvan valt het zeker niet te ontkennen dat deze heren en hun liveset een echte ervaring vormen voor al wie zich ten volle kan overgeven aan het universum van twee topmuzikanten. Voor sommigen een geslaagde oefening, voor anderen is er altijd wel ergens een tweede kans.
Girls in Synthesis
De lat ligt best wel hoog als je een band gaat bekijken die getipt staat als ‘most exciting underground band in the UK’. Het voordeel van die nametag is dat je als band veel nieuwsgierigheid opwekt, het nadeel is dat mensen al te snel de stelling willen weerleggen. Los van deze stelling, zagen we een band die wel eens ‘most exciting underground band in the UK’ mag genoemd worden. Hun snedige postpunk-schijven schudden de zaal wakker en laat het nu dat zijn dat deze avond nodig had om echt op gang getrapt te worden. Girls in Synthesis kraakt en scheurt keihard en kijkt nooit achterom. Wie de draad toch eens verloor, kon altijd inpikken op de constante dreiging van een imposant basgeluid. Als de vraag is of we één nummer hebben onthouden uit deze energieke set, dan is het antwoord ‘nee’. Maar als iemand ons vraagt of we deze set zullen onthouden, dan luidt het antwoord volmondig ‘ja’.
De Ambassade
Als Joy Division een Nederlandse bastaard had uitgebroed, dan was de kans groot dat De Ambassade het eindproduct werd. Hun kille en afstandelijke sound kreeg de opdracht de Kreun warm te houden en dat deed het aanvankelijk wat aarzelend. Na een drietal nummers zat het vuur eindelijk aan de lont en dat vuur ging nooit meer uit. “Wat voel je nou” deed zijn job en sleepte ons verder mee in zijn psychedelische trip. De Ambassade lijkt ons overigens de ideale randanimatie voor op je begrafenis en we garanderen dat er gedanst zal worden. Ook Sonic City waggelde gewillig mee op de donkere tonen van dit macabere trio. En of het gezellig was.
Dans Dans
Dans Dans is een samenvoeging van drie van straffe Belgische muzikanten. Daartoe behoren Bert Dockx (Flying Horseman), Fred Lyenn Jacques (Lyenn, The Mark Lanegan Band) en Steven Cassiers (Dez Mona, DAAU). Samen brengen ze meeslepende instrumentale songs die gemaakt zijn om te koesteren. De gemoedelijke sfeer waarin Dans Dans functioneert op het podium staat in schril contrast met wat de heren allemaal uit hun instrumenten toveren. Dans Dans is een doordachte en secure machine, waarbij jazz als leidraad fungeert om de machine levendig te houden. Elke noot is er ‘boenk op’ en doet ons na verloop watertanden. ‘Ear candy’ is nog het beste woord om deze set te omschrijven. Een hoogtepunt van begin tot einde.
Wiegedood
De openingsdag van Sonic City werd afgesloten door Wiegedood. Niet meteen een naam waarmee je scoort op een doordeweekse babyborrel, maar als we een score op hard gaan moeten geven, dan staan de West-Vlamingen sowieso bovenaan ons lijstje. Hun black metal scheurde de Kreun aan flarden en deed mensen de zaal verlaten, omdat de trommelvliezen bezweken onder de dubbele bassen. Wiegedood was een strelling voor het black metal oor en als het dan al niet je ding was, dan kon je niet anders dan respect opbrengen voor deze gigantische furie, die je constant op de punt van je stoel deed zitten. En zo werd de eerste dag van Sonic City met een serieuze knal afgesloten. Merci en tot morgen.
