© CPU – Nathan Dobbelaere
De Deense zangeres Lydmor kan België eigenlijk een beetje als haar tweede thuis beschrijven, want al enkele jaren keert ze met plezier terug naar ons land om nieuwe projecten voor te stellen. Haar bekendste wapenfeiten zijn wellicht haar nummers met Arsenal, waarmee ze uiteindelijk vaak het podium deelde en waarvoor ze ook enkele keren het voorprogramma verzorgde in de AB. Doorheen de jaren ontpopte de artiest zich tot een beklijvende live-act, die met een unieke vorm van storytelling gisteren weer anderhalf uur begeesterde en elk nummer met een pakkende overgave ten tonele bracht.
De Belgische popprinses Ruby Grace mocht eindelijk weer het podium op en kregen we gisteren als voorprogramma voorgeschoteld. Eerder dit jaar bracht ze haar debuut-ep glossy bisous uit, maar het onuitgebrachte werk stond centraal in haar nieuwe liveset. In het begin namen de zenuwen het nog over, maar ze bloeide naarmate de set vorderde helemaal open en “No More Dreams”, “Sealed Lips” en “Lipgloss” vormden de hoogtepunten van de set doordat haar karaktervolle stem in die nummers het meest tot haar recht kwam. Het publiek bleef ondanks alle inspanningen nog redelijk koeltjes toekijken en zelfs een super toffe verrassing werd maar met matig enthousiasme ontvangen. Ruby Grace had namelijk dragqueen Diablo Kahlo mee, die in een bijzonder tof pakje Ruby’s hit “Jawbreaker” lipsyncte.
“Amandas Dream” weergalmde door de boxen van de AB Club en miste zijn impact niet. In de intro hoorden we hoe de toneelregisseur Amanda Linnea Ginman een nachtmerrie navertelde, die Lydmor met een knallende ‘WAKE UP!’ abrupt beëindigde en waarna ze “Go Slow but Go” inzette. Dreunende bassen volgden op de dromerige strofes en schudden iedereen in één ruk wakker. Het mysterieuze in de lucht vervloog allesbehalve, want in “Amandas Lullaby” kregen we een spannende vocale productie die wederom door dreigende bassen ondersteund werd en voor kippenvel zorgde.
Het nieuwe album Capacity vormde de leidraad doorheen de setlist. “Nevada” overspoelde ons als een tsunami, die steeds heviger en meeslepender werd. Ontkomen aan die kracht was geen optie. Iets later kregen we “Someone We Used To Love”, een nummer dat het contrasterende gevoel tussen twee personen na een relatiebreuk weerspiegelt. Muzikaal bouwde het nummer met een betoverende synthlijn op naar de refreinen, die eveneens een overweldigende gloed door je lichaam liet vloeien en ook voor wat meer beweging in de zaal bracht. Lydmor had de zaal in haar greep en dat niet alleen door haar muziek. Haar bindteksten schepten vaak een context, waardoor de tekst en emotionele geladenheid van een nummer je nog meer raakten.
Lydmor heeft al verschillende waters doorzwommen en bundelde unieke levenservaringen telkens achter metaforen. “Claudia” ontstond bijvoorbeeld op basis van een gedicht over feminisme, geld en politiek. Net voor ze “Shanghai Roar” startte, omschreef ze haar woelige trip naar Shanghai en een ongelofelijk feestje op een rooftop. Alles viel, net zoals bij de andere nummers, weer helemaal op zijn plaats en had een ontroerende ondertoon ondanks de bombast die vaak heerste. In “New Cars and Babies” omarmde ze dan weer haar sensualiteit en liet ze haar ingenieuze baslijn helemaal primeren. De connectie tussen publiek en artiest werd steeds intenser.
De afgelopen jaren haalde Lydmor niet alleen inspiratie uit verschillende boeken of levensverhalen, maar liet ze zich muzikaal inspireren door SOPHIE. Om haar idool te eren, kregen we een cover van “It’s Okay To Cry”. Haar interpretatie van het nummer paste perfect tussen haar eigen werk en vormde het begin van de slotfase. In “If You Want Capacity” en “Dim” bracht ze iedereen nog eens aan het dansen, maar afsluiten deed ze opvallend rustig. “Nostalgia” vatte naar eigen zeggen het hele punt van de show samen, namelijk dat kwetsbaarheid en authenticiteit een belangrijk onderdeel van het leven uitmaken. Hoe sterk en vastberaden ze ook op podium stond, die twee componenten zaten eveneens in de show verweven en zorgden voor een fragiliteit.
Nadat Lydmor een uitgebreide tour doorheen Denemarken heeft afgerond, was deze show haar eerste headlineshow buiten de eigen landsgrenzen in twee jaar tijd. Haar show had ze dus al behoorlijk goed in de vingers, maar toch was dit voor haar een zeer bijzonder optreden. Zelden voelde ze zo’n oprechte klik met een publiek. Niet zelden dook ze daarom het publiek in, om bijvoorbeeld op “Blue Velvet” van Tony Bennett enkele fans ten dans te vragen of om de led-lampen door te geven. De indrukwekkende lichtshow zorgde er bovendien voor dat elk gevoel dat ze wilde oproepen, nog iets intenser binnendrong en het geheel afmaakte. Gisteren werden Lydmor en de AB Club één, wat tot een bevrijdend gevoel leidde.
Setlist:
Go Slow but Go
Amandas Lullaby
Nevada
The Mansion
Claudia
Someone We Used to Love
Shanghai Roar
New Cars and Babies
Money Towers
LSD Heart
It’s Okay To Cry (SOPHIE cover)
If You Want Capacity
Dim
Nostalgia
