Wij vragen ons af of Ben Jones, bezieler en frontman van Constant Smiles, eigenlijk wel écht constant lacht. De vorige albums verraden eerder een grimmige persoonlijkheid, diep in emoties verzonken. Maar liefst vijftien albums werden de afgelopen tien jaar in eigen beheer opgenomen en uitgebracht, op Spotify kan je enkel Lost (2018), John Waters (2019) en Control (2020) terugvinden. De hoesfoto van dat laatste album vat eigenlijk perfect de sfeer samen die Constant Smiles nastreeft: een mistige klif op een regenachtige dag die een gevoel van mistroostigheid oproept. Paragons is het eerste album dat Constant Smiles uitbrengt via een indielabel. De overstap naar een platenmaatschappij heeft gelukkig niet veel aan de inhoud veranderd.
Volgens platenlabel Sacred Bones Records is er eigenlijk maar één echte constante aan de groep uit Brooklyn, en dat zijn Jones en zijn vrienden zelf. Die uitspraak klopt als een bus, want doorheen de afgelopen jaren heeft de groep eigenlijk nooit een vaste opstelling gehad. Als trouwe kapitein bleef Jones steeds op post om de touwtjes in handen te houden. Paragons werd geproduceerd en opgenomen door Ben Greenberg, een multi-instrumentalist en vaste producer van Sacred Bones Records. Jones kreeg in de studio versterking van heel wat vrienden, waarvan Spike Currier (bas en synth), Emma Conley (viool) en Adam Lipsky (piano) in het verleden ook al hun opwachting maakten op platen van Constant Smiles.
Op Paragons kiezen Jones en z’n makkers voor een toegankelijk geluid. Daar waar de voorgangers nog vrij lo-fi werden opgenomen en in een dof DIY-geluid baadden, klinkt de nieuwe langspeler bijzonder helder. Dat werd al helemaal duidelijk gemaakt met de eerste single “Run to Stay”, die na een korte instrumentale opener het album echt op gang trapt. Een loepzuivere akoestische gitaar- en pianomelodie spannen een speelveld af waarbinnen Jones met zijn warme stem varieert tussen laag en hoog. De band slaagt erin om met bescheiden soundscapes een mysterieuze sfeer te scheppen en trekt het nummer bij het refrein helemaal naar een hoogtepunt. Het is een niveau dat doorheen de rest van het album nergens inzakt.
Constant Smiles brengt op Paragons wel meer spannende up-tempo nummers, zoals het psychedelische “Please Don’t Be Late” of het nerveuze “Where Am I Now?”. Ze herinneren nog het meest aan de krautrock die Jones in het verleden af en toe bracht. Toch is het nieuwe album eerder aan de rustige kant, met vrij veel elementen van alt-country en moderne akoestische folk. De songs doen regelmatig denken aan groepen als Wilco of Yo La Tango. In “Hope For Tomorrow” horen we dan weer wat western en blues, alsof Jones op dat moment wat te veel naar Neil Young had geluisterd.
Enkele meesterlijke rustpunten trekken het album naar een hoger niveau. Neem nu het korte pareltje “Shame” dat door hemelse samenzang verheven wordt tot een hartverwarmende meezinger. De schitterende single “The Things I Miss” is dan weer een ander hoogtepunt waarin Jones in een hartverscheurende tekst vol heimwee terugkijkt naar een gebroken relatie. Het vederlichte gitaargeluid en een stralende pianomelodie gaan hand in hand, maar staan in schril contrast met de melancholische tekst. Mensen die bij “Daisy, Table For Three” dan weer niet bezwijken voor het verbond tussen Jones’ stem en de gloedvolle strijkers verdenken wij er in elk geval van geen hart te hebben.
De meeste nummers zijn opgebouwd met een klassieke ritmesectie, gitaren en heel occasioneel wat toetsen en strijkers. Gelukkig brengen Jones en zijn kompanen originele en beklijvende melodieën die niet gauw gaan vervelen. In tegenstelling tot op vorige platen van Constant Smiles speelt Ben Jones nog meer met het bereik van zijn stem. Zo varieert hij regelmatig van zijn lage grafstem naar zacht zalvende klanken en melodieus gemijmer. De kwaliteit van het samenspel tussen de muzikanten is bovendien erg groot. Luister maar eens hoe iedereen zijn steentje bijdraagt rond de drummelodie van “Hope For Tomorrow” of “The Weight”, of hoe alle puzzelstukjes in elkaar vallen op het prachtige “Daisy, Table for Three”.
Paragons kan je nog het best vertalen als ‘schoolvoorbeelden’. Dit dekt volledig de lading, want met het nieuwe album stelt Ben Jones samen met zijn vriendencollectief Constant Smiles zijn muzikale kwaliteiten tentoon. Paragons is het toonbeeld van hoe een sterk indiealbum moet klinken. Als Ben Jones daarmee geen glimlach op zijn gezicht krijgt, dan weten wij het ook niet meer.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
