AlbumsRecensies

Jon Doe One – Sol Invictus (★★★★): Gloedvolle hoop in donkere tijden

Daar is Antwerpse contrabassist Hannes D’Hoine weer onder het Jon Doe One-alias, zijn soloproject waarin hij vrijuit onderzoek verricht naar de friemelende frictie tussen mens en machine. Intussen is hij na debuutplaten Small Numbers en Horror Vacui toe aan album nummer drie, eentje waarin hij naast bas en (modulaire) synths ook ruimte laat voor de inbreng van Hanne De Backer (op sax en basklarinet) en Berlinde Deman op serpent (een vroege, 16de-eeuwse voorloper van de tuba).

Op dit project gingen D’Hoine en co onder meer aan de slag met de impact van de voorbije coronaperiode. Sol Invictus wordt dan ook nadrukkelijk gepresenteerd als een grootse ode aan het licht, als tegengewicht voor de donkerte van de COVID-19-pandemie. Het nagelnieuwe Sol Invictus bevat fraai uitgesponnen soundscapes die het moeten hebben van zowel improvisatiekunst als subtiele aantrekkingskracht.

Nochtans ligt daar ook de uitdaging: hoe je geluid zodanig kan manipuleren dat het heel nieuwe werelden aanreikt. Zoals pakweg een saxofoonbeest als Colin Stetson – net als D’Hoine een klankentapper extraordinaire – dat kan. De traagheid van de plaat en de relatief sobere instrumentatie (hoofdzakelijk elektronisch vervormde basmanipulaties, synths en blazers) herinnert ook opmerkelijk aan de wezenlijke fragiliteit en al het schone dat het wonderlijke Aspen-label veil heeft.

Als luisteraar kom je terecht in een grillig klankenparadijs, waar het veeleer gaat om impressies en sferen (zie ook een titel als “Partly Cloudy, Slight Chance of Rain”) eerder dan om vastomlijnde composities. Samen met De Backer en Deman aan zijn zijde zoekt D’Hoine al improviserend en experimenterend nieuw muzikaal terrein op. De richtinggevende ideeën daarbij zijn creativiteit en vrijheid. Zo hoor je her en der in de stukken sobere echo’s van ambient en industrial opduiken, maar zonder echt nadrukkelijk aanwezig te zijn. Aan het einde van opener “Hephaistos Strikes Back” worden er dan weer enkele kale melodielijnen gesuggereerd.

Als luisteraar is er relatief weinig houvast. Toch blijft het erg knap hoe D’Hoine erin slaagt om traag maar zeker via bedwelmende sfeerstukken, zoals de impressionante titeltrack “Sol Invictus”, de luisteraar voor zich weet te winnen. Het maakt van zijn nieuw album een verdomd schone plaat van een muzikant die op geheel eigen voorwaarden zijn eigen weg probeert te banen.

Facebook

Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.

Related posts
AlbumsRecensies

Jon Doe One - Small Numbers (★★★★): Verhaal dat het vertellen waard is

Jon Doe One is het alter ego van Hannes d’Hoine, een bassist en componist uit Antwerpen, die je misschien wel kent van…
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Nieuwe single Jon Doe One - "Clockwork"

Jon Doe One is het alter ego van Hannes d’Hoine, een bassist en componist uit Antwerpen die je misschien wel kent van…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.