Hoewel de Californische singer-songwriter nooit de meest fleurige bloem in het perk is geweest, weet ze toch fijne nummers te schilderen in een kleurenpalet van grijs- en zwarttinten. Met twee haast permanente wallen onder haar ogen (of is het oogschaduw), een krachtige stem en een pen die de kleinste wondjes opnieuw kan open peuteren, wist ze al een sterke carrière bijeen te schrijven en te spelen. Als voorprogramma van Deafheaven en Earth vond ze al snel een publiek bij de wat meer zwartgallige medemensen. Dankzij samenwerkingen met Thou, Marissa Nadler en Chelsea Wolfe vond ze ook gelijkgezinden onder haar collega’s. Zwartgalligheid laat zich immers niet vastpinnen op een plaats, persoon of tijd.
Wie Emma Ruth Rundle leerde kennen dankzij haar laatste worp On Dark Horses uit 2018 of May Your Chambers Be Full, de plaat die ze vorig jaar samen met de progrockers van Thou op de wereld losliet, zal vreemd opkijken van haar nieuwste. Verwacht je niet aan zware gitaren, heftige drums, donkere lyrics en indringende zanglijnen, slecht twee van die vier elementen zijn terug te vinden op Engine of Hell. Waar Rundle eerder haar ziel bloot legde op nummers als “Marked For Death”, “Living With The Black Dog” of “Darkhorse” dan was die meestal gehuld in een dikke jas van gitaren en drums. Maar alsof ze ook de gevolgen van de stijgende energieprijzen aan den lijve ondervindt, gaat ze helemaal akoestisch en unplugged op haar nieuwste en meest naakte plaat ooit.
Toch is die stijlbreuk niet helemaal onverwacht, als we al echt van een stijlbreuk kunnen spreken. Luister maar naar eerste singles “Return” en “Blooms of Oblivion”. Daar legt Rundle al meteen haar troeven op tafel die de rest van het nieuwe album zouden bepalen: een eenzame piano, klassieke gitaren die een vluchtig vleugje warmte bieden en strijkers die maar heel zelden voor extra emotionele diepgang zorgen. Meer dan dat wordt het ook niet. Dus voel je na de twee singles, die ook het album mogen openen, de klik nog niet, dan is de kans groot dat de rest van Engine of Hell ook niet uw meug zal zijn. Snak je al na die tien intense minuten naar meer hartzeer en droefenis, dan dompelt Emma Ruth Rundle je graag onder in haar poel van melancholie.
Muzikaal bewandelt Ruth Rundle paden die al vaker door de Jose Gonzalesen of Agnes Obels van deze wereld werden genomen, maar de route die Rundle neemt, leidt haar langs mistige bossen en eenzame dorre landschappen. Waar die twee bovengenoemde eerder een mystieke hoop proberen op te roepen, wentelt Rundle zich liever in rauwe treurnis. Haar muziek is deze keer net zoals de albumcover een vuile spiegel die de onverbloemde realiteit weergeeft. Zing je over trauma’s, de dood of depressie geruggensteund door gierende gitaren dan gaat de boodschap nogal wat verloren in het kabaal. Ontdoe je die boodschap van zijn ‘coolness’ dan komt die dubbel zo hard binnen.
Op een plaat zo eenvoudig en ‘bare bones’ als deze, is het niet geheel onlogisch dat de spaarzame extra arrangementen sneller opvallen. De langzaam opzwellende strijkers op “Blooms of Oblivion”, die tweede stem in de refreinen van “Body” of het subtiele samensmelten van piano en gitaar op “The Company” zorgen er niet enkel voor dat het album niet vervalt in eenheidsworst. Toch bewijst ze doorheen Engine of Hell keer op keer dat ze zich gewapend met enkel een klassieke gitaar of piano best staande weet te houden. “Razor’s Edge” is een meeslepend en verstild kampvuur nummer waarin ze haar reflectie in de spiegel onder ogen ziet (‘Looking down the mirror/At the demon that I have become’). Op “Citadel” bouwt muren om zichzelf heen op om haar demonen in toom te houden. Maar ook helemaal op haar eentje loeren haar demonen om de hoek.
Haar teksten bewandelen de fijne lijn tussen expliciete verwijzingen en poëtische verbloemingen dat ze je kunnen raken ook al snap je in eerste instantie niet meteen waar ze op mikt. Graaf je dieper of luister je nog eens? Dan vind je kleine details die haar verhalen meer context geven en waardoor haar dromerige dichterlijke teksten een meer realistische vorm aannemen. Zo staat ze in de wachtrij voor medicijnen op “Bloom of Oblivion” (‘Down at the methadone clinic we waited/Hoping to take home your cure’). Op “Body” geeft ze toe aan haar eigen zwaktes (‘I’m still a little girl that needs you one more time’) en op het egocentrische “The Company” blijkt het enige gezelschap dat ze nog toelaat dat van haar eigen donkere gedachtes (‘So loud, that the company I keep is just mine/It’s the center of my troubles’).
Engine of Hell is niet de splijtzwam die Ruth Rundles fanbase onherroepelijk in twee zal delen, maar zal hoe dan ook wel wat verdeeldheid zaaien. De basis van Rundles songs blijft nog steeds dezelfde, alleen is de uitwerking deze keer radicaal anders. Liefhebbers van zware gitaren blijven haast letterlijk in de kou staan, maar onder het adagium ‘less is more’ valt er op deze naakte plaat toch veel te beleven. Emma Ruth Rundle laat ons het diepste van haar ziel zien en net als bij een kijkfile na een verkeersaccident is het ook hier moeilijk om weg te kijken. Na acht intense songs lijkt het alsof we zo dicht op haar huid zaten dat we haar van binnen en van buiten hebben leren kennen.
Rundle’s nieuwste plaat is duidelijk een uitlaatklep voor haar opgekropte gevoelens en ondanks de ongefilterde en rauwe uitvoering weet ze ons veertig intense minuten lang te boeien. Hoewel ze hier het achterste van haar tong laat zien, ontwijkt ze met fijne melodieën en indringende poëtische teksten toch de dagboekachtige anekdotiek waar veel andere artiesten in vervallen. Emma Ruth Rundle was al een zwartgallige artieste die weinig kleur verdroeg, maar op Engine of Hell weet ze een heel nieuwe indringend soort zwart op het doek tevoorschijn te toveren.
Op 6 februari staat Emma Ruth Rundle nog in de Handelsbeurs in Gent en 12 februari in de Botanique in Brussel.
Website / Facebook / Instagram
