AlbumsRecensies

Penelope Isles – Which Way To Happy (★★★½): Moeizaam opnameproces, stralende muziek

We hebben Wikipedia erop nagegaan, en we kunnen bevestigen dat het eiland Man nog maar een bescheiden aantal muzikale bekendheden heeft voortgebracht. Eigenlijk maar vier; de gebroeders Gibb van de Bee Gees en Mel Collins van King Crimson. Broer en zus Jack en Lily Wolter van Penelope Isles kunnen hier ook aan toegevoegd worden, ook al wonen ze intussen al een tijdje in het Engelse Brighton. Met Until The Tide Creeps In brachten ze met hun band in 2019 een debuut vol dromerige indierock, waarmee ze op de Europese festivals een mooie livereputatie uitbouwden. Met Which Way To Happy ligt er nu een tweede album in de winkelrekken.

De opnames van het tweede album liepen niet van een leien dakje; de eerste sessies in een kleine cottage in Cornwall verdronken in overmatig alcoholgebruik, waardoor de emoties af en toe hoog op liepen. De oorspronkelijke bassiste Becky Redford en drummer Jack Sowton verlieten de groep en werden vervangen door respectievelijk Henry Nicholson en Hannah Feenstra. Er volgden nog heel wat extra sessies in thuisstad Brighton, waardoor het opnameproces voor de groep aanvoelde als een rollercoaster. In de muziek op Which Way To Happy is daar gelukkig weinig van te merken, want die klinkt fris en monter.

Vanaf de eerste noten van opener en single “Terrified” word je meegezogen in een stroom van jengelende gitaren, heldere orgeltjes en hemelse harmonieën. Enkele stralende toetsen en tempowissels zorgen voor een single die de zon instant doet schijnen. Het is een sfeer die de groep nog elf nummers weet vast te houden, waardoor Which Way To Happy aanvoelt als een erg zomerse langspeler. De doowop van “Play It Cool” is met een scherpe gitaar en mooie melodie ideaal als achtergrondmuziek voor een zonnige dag, net als het toegankelijke “Have You Heard” dat met een aanstekelijke gitaarriff en snel tempo meteen in je hoofd blijft hangen.

Penelope Isles brengt op de tweede plaat heel wat variatie. De meeste nummers zijn gebouwd op een klassieke bezetting van gitaar, basgitaar en drum, maar er wordt dikwijls bijgekleurd met extra instrumenten. Zo maken sfeervolle strijkers van “Pink Lemonade” een leuke cross-over tussen indie en kamerpop, en trekken hemelse synths in combinatie met een plompe basmelodie het dromerige “Rocking At The Bottom” tot een hoger niveau. Soms gaat de groep iets te ver, waardoor de harmonieën lijken te verdrinken in te veel muzikale ingevingen. Zo begint het chaotische “Miss Moon” als een akoestisch slaapliedje maar ontaardt het in een psychedelische trip vol tempoveranderingen en een overvloed aan instrumenten. Niet slecht, maar iets te veel van het goede om echt onder je vel te kruipen.

Niet alle liedjes zijn even toegankelijk, zo verloopt de opbouw van veel nummers dikwijls traag en zonder aanstekelijke melodie. Geleidelijk aan gooit de groep meer instrumenten en harmonieën in de strijd waardoor de composities langzaam openbloeien. Het beste voorbeeld hiervan is de single “Iced Gems”. Die start met enkel een electrodrum en de hoge zang van Lily Wolter, maar wordt langzaam aangevuld met synths, gitaartjes en achtergrondzang. Het album heeft dus zijn tijd nodig om te groeien, maar na enkele beluisteringen geeft het zijn schoonheid wel prijs.

Toch heeft Which Way To Happy ook te lijden onder een pijnpunt: de melodieën zijn niet altijd sterk. De ballade “Sailing Still” kabbelt eindeloos door en is te dromerig om echt te beklijven. Ook de single “Sudoku” heeft te weinig om het lijf de volle vijf minuten te blijven boeien. Het trage nummer breekt geleidelijk aan open in een psychedelische storm, maar tegen dan is de aandacht helaas al te sterk verzwakt. Het grotendeels akoestische “11 11” is dan heel wat sterker, ook omdat een spacy orgel zorgt voor wat extra kleur.

Op het tweede album van Penelope Isles horen we een stortvloed aan melodieën en muzikale ideeën. Niet alle nummers weten te overtuigen, maar ondanks het moeizame opnameproces is het viertal er toch in geslaagd om een samenhangende plaat vol stralende indierock te brengen. Met Which Way To Happy heeft de groep in elk geval weer een boel leuk materiaal onder de arm om de festivalpodia af te schuimen.

Facebook / Instagram / Twitter / Website

Ontdek meer nieuwe muziek op onze Spotify.

182 posts

About author
It's party time and not one minute we can lose.
Articles
Related posts
AlbumsRecensies

Crumb – AMAMA (★★★★): Koortsachtige zoektocht

Er zijn van die bands die niet gemaakt zijn voor overdag. Crumb is er zo eentje. Het is het type band dat…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Odetta Hartman - Swansongs (★★★★½): Een muzikaal plakboek

Odetta Hartman groeide op in Manhattan, New York in een artistieke, kleurrijke omgeving. Al van vroegs af aan leerde ze verschillende genres…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single of Montreal - "Yung Hearts Bleed Free"

Kevin Barnes is een onvermoeibare kracht. Sinds 1997 is het een vast gegeven: om de paar jaar verrast of Montreal ons met…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.