Springtime - Springtime (★★★★): Een koude herfstdag in de lente

De term ‘supergroep’ spreekt altijd sterk tot de verbeelding. Ervaren leden uit verschillende bands bundelen er de krachten rond een gezamenlijk project. De meerwaarde ervan is erg wisselend. In sommige gevallen levert het een unieke plaat op, even vaak is het een snel vergeten anekdote in het lijvige repertoire van de muzikanten in kwestie. Het Australische Springtime verenigt zo Gareth Liddiard (Tropical Fuck Storm, The Drones), Jimmy White (Dirty Three) en Chris Abrahams (The Necks). Drie ervaren rotten in het vak, die van de lockdown een deugd maakten om samen een album uit te brengen.

Het is onmogelijk om één stempel te zetten op dit album. Experimentele noiserock wordt afgewisseld met ingehouden jazzinvloeden. Opener en eerste single “Will To Power” zet ons op dat vlak aanvankelijk nog op het verkeerde been. Het nummer is een stuk directer dan wat volgt op de rest van de plaat. Rechttoe rechtaan bouwt Gareth Liddiard op naar een manische finale waarbij de zanger de schijnbaar onbegrensde dadendrang van de menselijke soort aan de kaak stelt. Wie echter vertrokken denkt te zijn voor een album dat het gaspedaal vol indrukt, vergist zich.

Springtime maakt immers geen muziek voor vrolijke lentedagen, maar wel voor regenachtige herfstdagen. Instrumentale intro’s krijgen uitgebreid de tijd om subtiel open te bloeien. Zo opent “She Moved Through the Fair” met weinig meer dan een intieme piano-intro. Het zal een rode draad blijken doorheen het hele album. De muzikaliteit van het trio zal enkel onderbroken worden door tekst wanneer het echt nodig is. Er wordt geen woord teveel geplaatst. Wanneer Gareth Liddiard dan toch het woord neemt, slaat zijn rauwe stem vol weerhaken opnieuw krassen op menig gevoelige ziel.

Op het album staan de verliezers van onze maatschappij vol in de schijnwerpers. De band vraagt troost en begrip voor een alcoholiste wiens gezin nog in volle onwetendheid vertoeft, voor de opgejaagde dorpsgek die finaal vermoord wordt… Tijdens het absolute hoogtepunt van deze plaat, “The Viaduct Love Suicide”, wordt het waargebeurde verhaal verteld van een moeder die, in een daad van wanhoop, met haar gehandicapte zoon van een brug springt. ‘We’re turning to air / That no stone can touch / You made my life, son / I love you so much.’ Een extreem confronterend nummer dat in Vlaanderen reeds airtime vond in Duyster.

Zowel “The Viaduct Love Suicide” als “Jeanie in a Bottle” werden trouwens geschreven in samenwerking met de Britse poëet Ian Duhig, niet toevallig de nonkel van Gareth Liddiard. Dat laatste nummer toont ook meteen aan waarom Springtime waarschijnlijk geen plaat is voor het grote publiek. Piano’s zwellen aan en spoelen weer weg, de zang sleept zich langgerekt over het nummer waarop de finale van het nummer de chaos weerspiegelt van haar verslaafde hoofdpersonage. Begrijp ons niet verkeerd, het is een erg mooi nummer, maar wel eentje dat de volledige aandacht vereist. Een stuk toegankelijker is de livecover van Will Oldhams “West Palm Beach”. Niet dat de cover compleet vernieuwend is, maar het nummer past de band als gegoten en voegt een meer toegankelijke noot toe aan het album.

Springtime serveert op dit unieke album zeven nummers waarvan geen enkele onder de vijf minuten afklokt. Elk nummer krijgt er de muzikale afronding die het verdient. Met hun gelijknamige samenwerking lijkt de band dan ook geen album voor het grote publiek gemaakt te hebben. Springtime is evenwel voer voor fijnproevers die nummers de tijd en aandacht geven om hun volledige verhaal te laten horen. Met recht en rede mag dan ook gesproken worden van een album van een ‘supergroep’.