Het is alweer vijf jaar geleden dat The Parrots hun debuutalbum Los Niños Sin Miedo losliet op de wereld. Die langspeler klonk alsof hij in 1965 was opgenomen in een Engelse garage en gaf de Spaanse band rond zanger en gitarist Diego García en bassist Alex de Lucas een vrijkaart om doorheen Europa te gaan touren. Nadien volgde een vrij lange siësta, want het was wachten tot afgelopen lente alvorens met “Maldito” een nieuwe single werd uitgebracht. Het tweede album is nu eindelijk beschikbaar en kreeg met Dos meteen een rechttoe-rechtaan titel mee.
Ondanks de eenvoudige albumtitel, heeft het duo bijzonder goed nagedacht over de muziek. Zo hebben García en de Lucas grote ambities met Dos, want de productie is een stuk professioneler dan die van hun debuut. Dat is niet verwonderlijk als je weet dat Tom Furse achter de knoppen is gekropen. Die heeft al sinds de vroege jaren ‘00 ervaring als keyboardspeler bij The Horrors en weet dus maar al te goed hoe een goed rockalbum moet opgenomen worden. Liefhebbers van The Parrots’ rammelende debuut moeten niet ongerust zijn dat hun favoriete band ineens gaat klinken als een ordinaire popgroep, want Furse heeft het scherp randje van de band zeker en vast niet weggevijld.
Aftrappen doet de groep met single “You Work All Day and Then You Die”. Met een krachtig ritme en zweverige synths weten ze instant een interessante sfeer te scheppen en lijken ze meteen duidelijk te willen maken dat ze niet langer uitsluitend op traditionele garagerock uit zijn. Ondanks de mistroostige titel van de albumopener, is Dos allesbehalve een deprimerend album. Zo is tweede nummer “Just Hold On” een schoolvoorbeeld voor zomerse indierock; met een speels klokkenspel, een zonnige gitaarriff en een opbeurende tekst steekt de band uit Madrid de luisteraar alsnog een hart onder riem.
Dat The Parrots lonkt naar een grotere bekendheid is duidelijk met een aanstekelijk single als “Maldito”. De populaire Spaanse rapper C. Tangana voegt hier met enkele strofen vol autotune elementen van een zomerhit toe, maar een snerpend gitaarintermezzo geeft het liedje toch nog de nodige weerhaken. De stevige baslijn nestelt zich makkelijk tussen je oren, temeer omdat ze wat knipoogt naar “Eisbär” van Grauzone. Ook “Fuego” is met een zonnig orgeltje en leuke melodie erg aanstekelijk en behoorlijk radiovriendelijk. Wij kijken er alvast naar uit om zo’n nummers live te horen op een festivalweide.
Toch knallen García en de Lucas nog regelmatig met de versterkers op volle kracht. In het schreeuwerige “How Not To be Seen” gaan een scheurende gitaar en vlammende saxofoon met elkaar in een melodieus duel, op “Nadie Dijo Que Fuera Fácil” zorgen een duistere krautsynth en dreigende basgitaar voor een psychedelische vibe. Halverwege dit nummer stapt de band over naar een sneller rockritme met harde riffs. De ideeën van dit nummer hadden echter wat verder uitgewerkt mogen worden, want na amper twee minuten is het alweer voorbij.
Dos bevat ook wat nummers die de middelmaat niet weten te overstijgen. Zo is “Don’t Cry” wel een liedje met een leuke bas en jengelende gitaarriedel die je meeneemt naar de jaren vijftig, maar wint het refrein geen originaliteitsprijs. Ook de slepende single “Amigos” heeft niet veel te bieden, naast een melodie die lichtjes doet denken aan “Que Sera Sera” van Doris Day. Het zijn geen grote missers op de plaat, maar ze voelen eerder aan als vulling dan als volwaardig albummateriaal.
Op hun tweede album richt The Parrots duidelijk op een groter publiek. Er zijn nog voldoende scherpe randjes aanwezig om te zorgen voor een interessant geheel, ook al ligt de hitgevoeligheid wat hoger dan op voorganger Los Niños Sin Miedo. Niet alle nummers zijn even origineel, maar dat maakt het album niet minder plezierig om naar te luisteren. Op Dos vliegen Diego García en Alex de Lucas uit op zoek naar een groot podium. Wij gunnen hen alvast een ruimere bekendheid.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
