‘I won’t rein in my need to be completely free.’ De inspiratie voor de naam van haar soloproject haalde Rebecca Lucy Taylor naar eigen zeggen bij het zelfvertrouwen dat haar op haar twintigste ontbrak, maar als Self Esteem heeft ze dat probleem duidelijk met de grond gelijk gemaakt. Je kan haar kennen van het Sheffieldse folkduo Slow Club, waarmee ze vijf langspelers inblikte. Omstreeks 2017 begon het echter te kriebelen: Taylor verlangde naar meer dan een matig succesvolle carrière als ‘het brave heteromeisje in een band’. Wat begon als een quasi-anoniem Instagramprofiel en een Twitterpagina met ‘vulgaire poëzie’, werd uiteindelijk een kunstpopproject met grootse ambities.
Op haar inmiddels twee jaar oude debuut werd Taylors transformatie meteen duidelijk. Gooi een imposante stem, tegendraadse hiphopbeats, meeslepende strijkpartijen en rake maatschappijkritische teksten in een blender en je krijgt Compliments Please, een album dat qua zelfzekere uitstraling in sterk contrast staat met de smeekbede van zijn titel. Met zestien nummers en enkele net te abrupte stijlsprongen was het nog net niet hapklaar genoeg om de massa mee te krijgen, maar de zaden voor een prachtige carrière waren volgens ons al geplant.
Wat blijkt? We hadden gelijk. Meer zelfs: met nummer twee schiet de Britse meteen zo raak dat ze haar eigen eerdere pijl doorklieft. Prioritise Pleasure is niet alleen nu al bijna zonder twijfel het album van het jaar, maar ook een van de meest stoutmoedige en actuele popplaten die we in lange tijd hebben gehoord. Met producent Johan Karlberg (The Very Best) vergroot ze de planeet van Compliments Please uit tot een geheel eigen universum. De songs zijn expansiever, het geheel is beknopter en Taylor klinkt zowaar nog oprechter. Ze zoekt in elke tekst een nieuw uiterste op en laat daarbij geen taboe heel: de sekspositiviteit van het titelnummer (‘Shave my pussy / That’s just for me’), maar ook de jaloezie die bij een ogenschijnlijk minnelijke relatiebreuk komt kijken (‘You’re beautiful and I want the best for you / But I also hope you fail without me’).
Dat we met een parel te maken hadden, maakte het openingssalvo overigens meteen duidelijk. De dreunende drums van “I’m Fine” vormen de onderstroom van een missieverklaring van jewelste, waarin Taylor haar seksuele onafhankelijkheid asserteert. In combinatie met de melancholische strijkers lijkt het hondengeblaf van de coda bijna een absurde grap, maar de context—schijnbaar een interview over straatgeweld tegen vrouwen—is een stuk meer sinister. ‘There is nothing that terrifies a man more than a woman who appears completely deranged’, zo meent een anonieme stem. We zijn nog geen drie minuten ver, en nu al grijpt Prioritise Pleasure ons bij de keel.
Gelukkig is er ook nog ruimte voor de kernmissie van Self Esteem: toegankelijke popmuziek gebruiken als Trojaans paard. “Fucking Wizardry” is een deuntje met een hogere aanstekelijkheidsgraad dan de deltavariant, maar onder het vrolijke refrein zit een veel genuanceerdere boodschap verscholen. Taylor zit verveeld met een partner die nog contact houdt met zijn ex, maar ziet tegelijk ook in dat haar jaloezie niet altijd op zijn plaats is. Wat later maakt ze in “Moody” het cheerleaderrefrein weer cool, met name doordat ze de kenmerkende holle slogans heeft vervangen door een verzoening met haar eigen humeurigheid. Eerder vat ze ook enkele van de tegenstellingen die 2021 voor ons tekenden op een succincte manier samen: ‘Sexting you at the mental health talk seems counterproductive’.
Ook de invloed van experimentele hiphop, die we twee jaar geleden al hoorden in songs als “I’m Shy”, is op Prioritise Pleasure dubbel en dik aanwezig. Het grote aantal vergelijkingen met “Black Skinhead” geeft ons soms het idee dat muziekcritici Kanye West zien als de uitvinder van de 6/8-maatsoort, maar “How Can I Help You” maakt duidelijk dat Taylor meer dan eens naar Yeezus heeft geluisterd. Een nummer later waagt ze zich ook nog eens aan de trapbeats die eind vorig decennium de radiogolven regeerden. Het is ronduit verbazingwekkend om te zien hoeveel drastisch verschillende gedaantes de muzikante met gemak kan aannemen.
De tweede van Self Esteem heeft dus alles wat een sterke popplaat nodig heeft: een boeiend muzikaal palet, gewaagde teksten en een gezonde dosis humor. Haar vijfde ster verdient Rebecca Lucy Taylor echter niet met dat soort objectieve kenmerken. Het was ongeveer onze vijfde luisterbeurt van “I Do This All the Time” die ons overstag liet gaan. Niet alleen door het gevreesde virus is het voorbije jaar voor ons best zwaar geweest, en dit mantra voor zelfliefde gaf ons meer moed dan twintig in beperkte mate terugbetaalde therapiesessies bij elkaar. De bijbehorende video, waarin de Britse een warme knuffel aan zichzelf geeft, deed de tranen al helemaal vloeien.
Prioritise Pleasure kwam op het perfecte moment ons leven in wandelen, en is tien luisterbeurten later al uitgegroeid tot een vriendin voor het leven. Misschien zijn we gewoon extra vatbaar voor Taylors anthems voor de emotioneel instabiele vrouw, maar het is jaren geleden dat een album ons op drie kwartier tijd zoveel deed voelen, zonder vervolgens zo zwaar op de maag te liggen dat het ons van de repeatknop weghoudt. Bij deze beloven we plechtig om onszelf vanaf nu op de eerste plaats te zetten, want dat zijn we Self Esteem na dit meesterwerk wel verschuldigd. In liefdesbrief aan zichzelf “The 345” vat ze het mogelijk het best samen: ‘Just gotta keep going, I suppose / Remember that it all ends mid-paragraph’. Zo ook deze
