© CPU – Kris Kellens
Eind augustus hadden wij de eer om Andrew Savage, frontman en gitarist van de New Yorkse artrockgroep Parquet Courts, te interviewen. Geen gesprek via Zoom, maar voor het eerst sinds lange tijd weer in levenden lijve! Savage zou enkele weken in België verblijven bij de familie van zijn Brusselse vriendin, en tussen de museum- en familiebezoeken door had hij ook wat tijd voor interviews met de lokale pers. Dolgelukkig en met een schriftje vol vragen zakten wij af naar het poepsjieke hotel The Dominican aan het Brusselse Muntplein, waar we Savage in de bar mochten ontmoeten. We spraken met hem over muziek, schilderijen en Sympathy For Life, het nieuwe album van Parquet Courts dat op 22 oktober verscheen.
De lockdownmaatregelen beginnen stilaan af te nemen en we keren eindelijk terug naar een normale situatie. Hoe voelt het om terug op de baan te kunnen gaan met materiaal van een nieuwe plaat in de handen?
Fantastisch, ook al is de opname van het album intussen al een hele tijd achter de rug. Op de laatste dag van de opnames in het Verenigd Koninkrijk vloog ik terug naar de Verenigde Staten. Dat was op 10 maart 2020 en enkele dagen later ging de wereld in lockdown. Het album heeft na de opnames dus nog ruim anderhalf jaar in de ijskast gelegen.
Hoe voelde het voor jou om een werk zo lang te moeten laten liggen?
Soms frustrerend, maar het voelde bij momenten even goed aan als een zegen. Ik verzorg voor al onze albums het artwork, en normaal krijg ik daarvoor na de opnames enkele weken de tijd. Voor het artwork van Sympathy For Life had ik door de maatregelen ineens al de tijd die ik wou. In een moeilijke periode moet je op zoek gaan naar positieve punten om je aan recht te trekken, en tijdens de lockdown vond ik die in het schilderen en schetsen.
Heb je wat muziek betreft de pauzeknop ingeduwd tijdens de lockdown, of bleef je nog regelmatig puzzelen aan het album nadat de opnames waren afgerond?
Neen, klaar is klaar. Het heeft even op tafel gelegen om nog wat te sleutelen aan het eindresultaat, maar omdat we toch al een vrij lange periode aan de plaat gewerkt hadden, wilden we het proces ook gewoon afsluiten. Persoonlijk vind ik het belangrijk om met een album een bepaald momentum te vatten. Als je blijft puzzelen, dan gaat het moment ook voorbij. Muzikaal ben ik natuurlijk wel nog de hele tijd actief gebleven. Ik heb mij zelfs wat laten gaan in de aanschaf van instrumenten. Voor ons laatste album werkten we samen met producer John Parish, en hij heeft een prachtige antieke 19de-eeuwse folkgitaar. Toen COVID alles in zijn greep kreeg, voelde het even aan alsof de wereld zou eindigen. ‘Als de wereld naar de knoppen gaat, dan kan ik even goed zo’n unieke gitaar kopen’, dacht ik dan bij mezelf, en ik heb mij dan ook zo’n zeldzaam exemplaar aangeschaft.
Je liet de naam van John Parish al vallen, met hem hebben jullie de opnamesessies van Sympathy For Life afgerond. Maar jullie zaten ook in de studio met de Schotse producer Rodaidh McDonald. Hij werkte in het verleden met bands zoals The XX, Adele en Vampire Weekend. Wat bracht hij in de eerste sessies naar de studio?
Beide producers zijn ongelooflijk en hebben elk hun eigen manier van werken. Dat heeft ervoor gezorgd dat Sympathy For Life een uniek album is voor ons. Rodaidh McDonald heeft een ongelooflijk gevoel voor geluid en gaat in de studio heel creatief te werk. Samen met hem bouwden we een indrukwekkende soundboard vol synthesizers, keyboards en effecten. Rodaidh kwam vervolgens met het idee om onze gitaren aan te sluiten op die immense toren van keyboards en dat gaf heel originele geluiden. Zo kwam hij voortdurend met ideeën om nieuwe klanken te halen uit de instrumenten waarmee we wel al heel erg vertrouwd waren.
Als er zoveel creativiteit in de lucht hangt, kan ik mij inbeelden dat de opnames dikwijls heel experimenteel verliepen?
Ja, als band hebben we uren tape ingespeeld met jams en improvisaties. Rodaidh ging vervolgens met de spreekwoordelijke schaar aan de slag, knipte alles in stukjes en plakte de beste stukken weer samen tot een nummer. Overdag stonden wij als band tapes vol te spelen en ‘s nachts herwerkte hij die losse elementen tot kant-en-klare nummers. Hierdoor kreeg het album een unieke textuur.
Hoe liep zo’n jamsessie in de praktijk?
Eigenlijk heel gelijkaardig aan onze prille beginperiode, toen betraden we ook de podia van kleine clubs zonder afgewerkte nummers. In de studio had iedereen evenveel recht op inbreng; soms startte ik met een gitaarriff en viel de band spontaan in, andere momenten nam Sean de leiding met een baslijn. Een van de nummers op het nieuwe album, “Application Apparatus”, is een perfect voorbeeld van hoe de jamsessies verliepen, omdat je daar de opbouw in hoort. Het begint met een beat op een drumcomputer, er volgt een baslijn en vervolgens valt iedereen in met vreemde geluiden.
Hoe kom je als band tot een finaal besluit rond zo’n jam?
Nummers kiezen is soms een dramatische gebeurtenis (lacht). Als iemand veel tijd heeft gestopt in het uitwerken van een solo is het erg pijnlijk als de meerderheid beslist om dat stukje net niet op de plaat te zetten. Er komt heel wat bij kijken om tot een consensus te komen; gewoonlijk stemmen we bij een patstelling, maar daarna volgen al gauw eindeloze discussies over hoe het album moet gaan klinken en welke richting we uit moeten. In zo’n geval vragen we dan wel eens de mening van anderen, zoals vrienden of mensen van de platenmaatschappij.
Hoe passen de teksten in zulke jamsessies?
Ik heb een notitieboekje waarin ik teksten, gedichten en woorden noteer. In de studio doorloop ik dan het schriftje om te kijken welke woorden en klanken het best passen bij de muziek. Normaal heb ik het schriftje de hele tijd op zak, zodat ik spontane ideeën meteen kan opschrijven. Jij hebt pech vandaag, want ik heb het boven op m’n hotelkamer laten liggen (lacht).
“Walking At A Downtown Pace”, de eerste single van het nieuwe album, ontleent zijn titel aan een opmerking die een voorbijganger in New York maakte. Je zou aan een veel te hoog tempo over de straat hebben gelopen.
Klopt! En dat heb ik toen ook meteen in mijn notitieboekje genoteerd. Er zijn nog tal van andere bizarre, spontane opmerkingen die in de teksten van de plaat verwerkt zijn, maar ik wil de magie ook niet te veel verpesten. Het moet voor de luisteraar nog als een ontdekkingstocht aanvoelen.
Het nummer klinkt dan ook wel ideaal als achtergrondmuziek voor een jogsessie doorheen een grootstad.
Ja, ik wou de spanning van het leven in New York samenvatten in dat nummer. Veel bands willen met hun muziek verwijzen naar wie ze zijn en waar ze vandaan komen, en met Parquet Courts is dat niet anders. We hebben altijd een sterke band met New York gehad en met “Walking At A Downtown Pace” werpen we alweer een nieuwe blik op de stad.
Je leeft intussen ruim twaalf jaar in New York, maar bent oorspronkelijk opgegroeid in een stadje in Texas. Heeft dit nog enig effect op hoe je vandaag muziek maakt?
Misschien, maar dan eerder onbewust. De invloed van New York is veel belangrijker op het werk van Parquet Courts dan de plaatsen waar we opgroeiden.
New York heeft natuurlijk een geschiedenis met een rijke muziekscene. Hoe voelt het om daar deel van uit te maken?
Tja, in welke mate kan je op dit moment nog van een muziekscene spreken, nu het livecircuit zo lang heeft stilgelegen? Het gaat niet alleen om de platen die in een stad worden uitgebracht, maar vooral over het clubleven dat errond hangt. De shows die mensen samenbrengen in legendarische clubs, die vormen het muzikale geluid van een stad. Door de lockdown vloeide er veel creativiteit weg uit de stad, omdat groepen ontbonden werden en sommige clubs definitief werden gesloten. Ik ben heel trots om deel uit te maken van de New Yorkse muziekgemeenschap, maar ik ben nu heel benieuwd om te kijken waar het heen gaat.
Terug naar het opnameproces van Sympathy For Life. De opnames met Rodaidh McDonald verliepen dus erg creatief. Hoe was het vervolgens om met John Parish samen te werken?
John is een echte professional. Hij is extreem gefocust en ook een toegewijd gezinsman. Hij start om 8u00 en stopt om 20u00, nadien gaat hij weer naar huis om de avond met zijn familie door te brengen. Rodaidh is goed in het manipuleren van geluiden om tot nieuwe klanken te komen, en John heeft het talent om geluiden puur te laten klinken. Wanneer hij een gitaar opneemt, doet hij verder niets speciaals. Hij zorgt dat die gitaar ongelooflijk goed klinkt in de ruimte waarin je opneemt, maar voegt verder geen effecten toe. Parish kan zo goed als elk instrument bespelen, dus hij kwam regelmatig ook met creatieve bijdragen. Zo speelt hij keyboards en melodica op enkele nummers.
Dat pure geluid waarnaar je verwijst associëren we al langer met Parquet Courts. Sympathy For Life klinkt helemaal anders dan de vorige albums, maar toch voelt de muziek nog erg vertrouwd aan door de pure productie die er achter zit. Hoe spelen jullie het klaar om trouw te blijven aan jullie geluid, terwijl jullie toch steeds nieuwe richtingen blijven verkennen?
Er is een continuïteit, we zijn nog steeds dezelfde groep maar als je Parquet Courts uit 2010 naast de groep van 2021 zou zetten, zie je twee verschillende bands. We zijn nog steeds dezelfde mensen, maar we zijn wel geëvolueerd. Met onze muziek is het ook zo gelopen; die is geëvolueerd maar in de vorm is er niet altijd veel veranderd.
Sympathy For Life bevat slechts twee nummers die door John Parish geproduceerd werden. Er werd echter veel meer opgenomen. Mogen we op korte tijd een nieuwe plaat verwachten die helemaal anders gaat klinken?
Als band nemen we altijd ontzettend veel op, dus de sessies met John zijn geen uitzondering op die gewoonte. Ik ben er wel van overtuigd dat we met het materiaal van John verder aan de slag gaan, misschien voor een ep of een album, en dat zal dan waarschijnlijk ook nog erg dansbaar klinken. Het is immers fout om te denken dat de dansbare nummers van Sympathy For Life door McDonald werden opgenomen en de rocknummers door Parish.
Het nieuwe album klinkt bij momenten inderdaad erg dansbaar en is in vergelijking met voorganger Wide Awake! nog meer gefocust op grooves en ritmes. Hoe zijn jullie deze richting uitgegroeid?
De nieuwe manier van werken met de producers heeft zeker en vast de klank bepaald, maar evengoed onze constante zoektocht naar vernieuwing. We willen enthousiast blijven bij de dingen die we doen, en daarom houden we het graag fris en nieuw. De opnames worden natuurlijk ook erg beïnvloed door de muziek waar we op dat moment zelf naar luisteren. De laatste jaren luisteren we allemaal meer naar elektronische muziek, techno en disco. Ik heb in mijn platenkast ruim drieduizend lp’s en daar zit ook hedendaagse techno en elektronische muziek tussen, ook dingen als Kraftwerk en Tangerine Dream. Binnen Parquet Courts staan we allemaal open voor verschillende genres en dat laten we ook graag doorsijpelen in onze eigen muziek.
Op het nieuwe album kaarten jullie in “Homo Sapien” de gewelddadige aard van de mensheid aan. Sommige bands gaan voor tekstuele nonsens, maar bij Parquet Courts zijn altijd wel meerdere lagen terug te vinden.
Klopt, met mijn teksten wil ik gevoelens overbrengen. Dikwijls is dat onbegrip of ontevredenheid over hoe het er in de wereld aan toegaat. Ik zie het als een verantwoordelijkheid om via onze kunst een boodschap te vertellen. Sommige groepen zijn erg goed in het brengen van liedjesteksten die op het eerste gehoor weinig zinnigs te vertellen hebben. Neem nu Nirvana; Kurt Cobain heeft zinnen geschreven die logisch gezien geen steek houden, maar toch een emotioneel gevoel oproepen. Mij lukt dat niet en ik wil het ook niet forceren. Ik wil schrijven over iets waar ik voeling mee heb. De luisteraar zal niet altijd kunnen afleiden waarover een nummer gaat, maar voor mijzelf zit er steeds een hele beleving achter.
Jullie zijn graag kritisch in jullie teksten, maar het laatste album kreeg wel de titel Sympathy For Life. Sarcasme of oprecht een ode aan het leven?
Geen sarcasme in elk geval. Als band bekijken we de wereld met een kritische bril, maar we willen allerminst sarcastisch zijn. De tekst van het titelnummer werd voornamelijk geschreven door Austin (Brown, gitarist red.), dus ik kan geen commentaar geven op het achterliggend verhaal. Maar de tekst voelt oprecht en liefdevol aan. We laten de mensen graag zelf een interpretatie geven aan onze muziek. Voor velen zal de titel Sympathy For Life verwijzen naar het appreciëren van het leven na een periode van isolatie. Maar omdat het album al klaar was op het moment dat de lockdown uitbrak, lag dit zeker niet aan de basis van de titel.
Je liet in het begin van dit gesprek al vallen hoe je ook het artwork van jullie album verzorgt. Hoe kwam je op het idee voor de prachtige hoes van Sympathy For Life?
Toen ik met het doek startte, was het niet de bedoeling dat het zou gebruikt worden voor de albumhoes. Ik wou eens een stilleven schilderen, maar dan wel met een originele insteek. Onbewust startte ik op een vierkant doek van zo’n 2 m², de ideale vorm voor een albumhoes, dus na een tijdje realiseerde ik mij dat het stilleven voorbestemd was als hoes voor de plaat. Alles bij elkaar heb ik het doek geschilderd over een periode van zo’n acht maanden. Uiteindelijk zit er een referentie naar elk nummer van de plaat verwerkt in het schilderij. Vanuit dit doek kwam ik uiteindelijk tot inspiratie voor alle andere ontwerpen: de singles, reclamepanelen, t-shirts…
Tegenwoordig luisteren meer en meer mensen muziek via streaming. Hoe voelt het als kunstenaar om een schilderwerk van 2 m² in de moderne tijd gereduceerd te zien worden tot een minuscule afbeelding op een smartphone?
Het geeft een dubbel gevoel, want als muzikant krijg ik dan weer de kans om veel meer mensen te bereiken. Maar als visueel kunstenaar hou ik er van om verf te mengen, lagen te vormen en een gedetailleerde wereld te creëren. Vergelijk het met een schilderij van Bruegel in een museum; als je dichtbij staat zie je de penseelstreken op het doek en heb je het gevoel dat je naar iets kijkt dat door een levend persoon werd gemaakt. Op je smartphone heb je die details niet en krijg je geen voeling met het proces dat aan de basis van het schilderij lag. Vergelijk het ook gerust met het verschil tussen livemuziek en een studioversie. Op plaat hoor je niet altijd het harde werk van het opnameproces, terwijl je dat live op het podium wel naar voor ziet komen.
Voor de promocampagne van het nieuwe album hebben jullie heel wat leuke evenementen bedacht, zo ging de uitgave van “Walking At A Downtown Pace” gepaard met de optocht van een fanfare in New York. Hoe kwamen jullie op dit idee?
We wilden voor elk nummer een aparte videoclip opnemen, net zoals Sonic Youth in 1990 had gedaan voor Goo. Het was zo cool dat ze voor elk nummer iets gemaakt hadden, zelfs voor iets geks als “Mildred Pierce”. Vanuit dit idee begonnen we dan na te denken over wat we zouden doen om elke video aan te kondigen, en hieruit vloeiden dan snel de ideeën voor de wereldwijde evenementen. Na de lockdown wilden we voor de fans terug het gevoel scheppen dat ze deel uitmaken van een muzikale gemeenschap. ‘Hoe brengen we de fans terug samen?’ was het voornaamste uitgangspunt. Omdat het album zo was uitgesteld, hadden we natuurlijk ook veel tijd om de uitgave te plannen.
Binnenkort trekken jullie met de nieuwe muziek terug op tour, dat zal jullie sowieso weer dichter bij de fans brengen. Mogen we ineens lange herwerkingen verwachten van oudere nummers, nu jullie het gewoon zijn om erg lang te jammen in de studio?
Geen lange herwerkingen, maar we houden de muziek wel graag fris. Als band zijn we live altijd wel op zoek naar iets nieuws en dikwijls klinken de liveversies van onze nummers op het einde van de tour anders dan aan het begin. We kunnen niet alle trucjes uit de studio live brengen, de melodica van John Parish nemen we bijvoorbeeld niet mee op het podium (lacht). We willen constant evolueren tot iets nieuws en de ultieme manier is om de muziek live levendig te houden. Na de Amerikaanse tour trekken we door Europa, en het voelt ongelooflijk goed om weer live te kunnen gaan spelen.
Het tourleven zorgt er natuurlijk wel voor dat je minder contact hebt met je nabije familie. Is dat geen beangstigend idee na een periode van intens samenzijn tijdens de lockdown?
Neen, touren hoort bij het leven van een professioneel muzikant en ik heb altijd van dat zwervend bestaan gehouden. Ik ben altijd dankbaar geweest voor dat fantastisch gevoel, en door het zo lang te moeten missen, ben ik nu extra dankbaar. Doordat Sympathy For Life zo lang op zich liet wachten, ben ik momenteel ontzettend enthousiast om weer met de groep op tour te gaan. Live optreden met de band krijgt nu al mijn aandacht en dat zal nog een hele tijd zo zijn.
In het verleden heb je al met heel wat interessante artiesten samengewerkt, onder andere Jeff Tweedy, Karen O. en Danielle Luppi. Welke samenwerkingen staan nog op je bucketlist?
John Parish was zeker en vast een naam van mijn bucket list! Cate Le Bon vind ik de laatste jaren een van de interessantste singer-songwriters ter wereld. Ze maakt ook muziek met Tim Presley, samen vormen ze Drinks. Een samenwerking met hen zie ik absoluut zitten, via deze weg kan ik alvast iedereen aanraden om hun muziek te ontdekken.
Bedankt voor de tip en voor dit aangenaam gesprek!
Sympathy For Life is overal te beluisteren sinds 22 oktober.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
