De Schotse rockformatie Biffy Clyro heeft al heel wat jaren en albums op de teller staan, maar ondanks enkele mooie passages op festivals als Pukkelpop en Rock Werchter en twee uitverkochte shows in de Ancienne Belgique is de band in België tot op heden nog geen grootheid. Jammer, want de groep ontwikkelde een eigen, herkenbare sound waar de snelle gitaarriffs het ultieme handelsmerk van uitmaken.
Wanneer we het album Balance, Not Symmetry meetellen, wat een soundtrack was voor de gelijknamige film, brengen de Schotten met The Myth of the Happily Ever After al hun tiende album uit. De nieuwe telg werd aangekondigd als het zusteralbum van het vorig jaar verschenen A Celebration Of Endings. Waar de broer nog werd opgenomen in verschillende gerenommeerde studios, kozen de heren ervoor om het nieuwe album volledig op te nemen in hun eigen studio in Ayrshire. Die is gevestigd in een boerderij, wat ons midden in een pandemie geen slechte locatie lijkt om te vertoeven.
Als voorproevers van The Myth of the Happily Ever After werden “A Hunger In Your Haunt” en “Unknown Male 01” reeds in september van dit jaar gelost. De twee snedige singles werden door ons warm onthaald en deden ons uitkijken naar wat voor moois het trio nog zoal in petto had. Stevig gitaarwerk is zowat de rode draad doorheen het album. In het prachtige “Separate Mission” wordt het nummer rustig ingezet, met een bijzondere rol voor synths. Langzamerhand bouwt het geheel op en mondt het uit in een episch rocknummer.
“Witch’s Cup” wint met verve de titel van de tofste bridge van het album. Op zich is het een fijn, simpel klinkend geheel. De bridge maakt echter het nummer door van een catchy klinkende gitaar razendsnel over te gaan naar een beukende gitaar. Dat het niet altijd snel hoeft te gaan, horen we in “Holy Water”. Op het eerste zicht lijkt dit een ballad met nogal weinig om het lijf, tot de gitaren beginnen te ronken en het nummer tot een zeer hoog level wordt geheven. De opbouw en overgang zijn hier wederom fantastisch.
Op het einde van het album wordt met “Existed” en “Slurpy Slurpy Sleep Sleep” wat experimenteler gegaan door meer gebruik te maken van elektronische invloeden. Waar “Existed” ons niet echt weet te boeien, doet het laatste nummer dat wel. Het gaat even vreemd van start als de songtitel doet vermoeden. We worden op het verkeerde been gezet, want na een zeer zwakke inzet ontwikkelt zich een dijk van een nummer die het album in schoonheid afsluit.
Hoewel The Myth of the Happily Ever After werd aangekondigd als het zusteralbum van het vorig jaar verschenen A Celebration Of Endings, moet het album zeker niet onderdoen. De Schotten etaleren wederom hun talent om stevige gitaarmuziek te maken met verrassende en interessante wendingen. Hoe meer je naar het album luistert, hoe meer details je hoort. Wij kijken er alvast naar uit om de laatste twee albums van Biffy Clyro live te mogen aanschouwen!
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.