Foto: Jeske Dijkstra
Het was vijf jaar wachten op de debuutplaat van Wanthanee, maar na de releases van de singles “Mid Day Dream”, “Tapei” en “Cold Summers” kwam daar een einde aan. Op 22 oktober brengt de West-Vlaamse haar langverwachte debuutplaat Wanthanee uit en wij konden haar spreken in haar nieuwe hometown, Gent.
Ik las op je website dat je al vanaf je vijfde met muziek bezig bent. Was het een droom om muzikant te worden?
Als ik eerlijk mag zijn is het eigenlijk nooit mijn doel geweest om muzikant te worden en al zeker niet één die op de radio wordt gedraaid. Mijn muzikale achtergrond is trouwens die van de klassieke muziek en dan denk je niet meteen aan een radiohit. Ik ben gestart met viool op mijn vijfde en op mijn zeventiende heb ik de muziekschool afgerond. Het enige wat ik kende was klassieke muziek en wat nummers die ik op de radio hoorde. Later leerde ik gitaar en piano spelen via YouTube, maar dat was nooit met de bedoeling om er mij verder in te verdiepen. Het hielp mij vooral om te ontspannen na school. Toen ik later op kot ging studeren schreef ik “Only Shadows Remain” en ik was benieuwd hoe het nummer zou klinken als ik het zou opnemen in een studio. Zo kwam ik bij Orson Wouters (Transistorcake, Sleepers Reign, Aili) terecht. Hij zat toen op hetzelfde kot als ik en is nu al vijf jaar lang mijn lief. Omdat Orson muziekproductie studeerde, was het vrij logisch dat ik bij hem terecht kwam om mijn nummer op te nemen. De rest is geschiedenis.
Je muzikale nieuwsgierigheid mondde uit in een onverwachte overwinning van De Nieuwe Lichting 2016. Een band die datzelfde jaar won was Equal Idiots. Eén jaar later brachten zij hun debuutplaat uit, terwijl het tot 2021 wachten was op de eerste plaat van Wanthanee. Waarom heeft het zolang geduurd?
Ik ben niet bang om te zeggen dat het na die overwinning allemaal iets te snel ging voor mij. Ik had ook maar één nummer in mijn repertoire en plots waren er daar verwachtingen. In die periode was ik, in tegenstelling tot sommige andere winnaars en deelnemers, volledig groen achter de oren. Ik moest leren hoe de muziekindustrie werkte, want daar had ik totaal geen idee van. Ik wist bijvoorbeeld niet eens hoe ik moest soundchecken. Laat staan dat ik wist wat managers en platenlabels deden. Ik kwam al vrij snel tot de vaststelling dat ik tijd nodig had en geen nieuwe muziek kon schrijven als ik er niets bij voelde. Het geheel forceren werkt gewoon niet. Dat is denk ik de hoofdreden waarom ik zolang heb gewacht om mijn debuut uit te brengen. In tussentijd heb ik wel enorm veel geleerd door live te spelen in binnen- en buitenland.
Je hebt in korte tijd van alles moeten ontdekken. Daar hoort ook bij dat je jezelf als live muzikant moest ontdekken. Wie is Wanthanee tegenwoordig op het podium?
Naast het podium ben ik spontaan, uitbundig en babbel ik enorm graag, terwijl ik op het podium een andere versie van mezelf ben. Daar ben ik iets kalmer en gereserveerder. Als ik te veel zou praten op een podium zouden mensen het verhaal achter mijn muziek misschien anders interpreteren en dat wil ik absoluut vermijden. De focus ligt op de nummers en niet zozeer op de show daar rond. De manier waarop ik op het podium sta is trouwens totaal niet gespeeld. Ik voel me er veilig en sta er tot op vandaag heel graag.
Nooit gedacht om de uitbundige Wanthanee naar boven te halen op een podium?
Eigenlijk niet, ik denk dat het ‘podiumbeest’ er gewoon nooit zal uitkomen. Ik praat voor alle duidelijkheid wel tijdens mijn shows, maar dan is dat eerder om de betekenis achter mijn nummers uit te leggen. Ik wil mijzelf vooral niet uitvergroten op een podium en speel geen rol om mijn muziek er grootser te doen uitzien. Ik blijf liever mezelf, maar dan meer terughoudend.
Na zo’n overwinning kom je onverwacht in een circus terecht, waar je amper iets van afwist. Hoe ging je daar als beginnend muzikant mee om?
Na De Nieuwe Lichting was er de veronderstelling dat ik meteen een tweede nummer af zou hebben, alsof dat zo eenvoudig was. Ik kreeg ook al snel het gevoel dat elk nummer in hetzelfde hokje moest passen als zijn voorganger. Mensen leren je kennen via één nummer, waardoor alles wat ik de voorbije jaren heb gemaakt vergeleken werd met dat ene nummer. Mijn sound lag vanaf het begin vast, terwijl ik als muzikant nog in mijn kinderschoenen stond. Ook de recente releases werden soms afgewimpeld onder het mom van ‘het klinkt niet als je eerste nummer’. Dat is lastig om te horen. Het maakte me enigszins onzeker, maar uiteindelijk viel die twijfel weg. Ik ben altijd nummers blijven schrijven waar ik me goed bij voel en dat is voor mij het belangrijkste.
Je zegt dat je sound al na één nummer vast lag, terwijl je je identiteit als muzikant nog aan het zoeken was. Hoe moeilijk was het om daarmee om te gaan?
In het begin probeerde ik te voldoen aan het hokje waarin ik werd geplaatst. Ik ging er te snel van uit dat ik nummers moest maken met dezelfde instrumenten en sound. Uiteindelijk kwam ik erachter dat het op die manier niet werkt en ik moest mezelf verplichten om nummers te schrijven op mijn eigen tempo. Ook al lag dat niet in lijn met de verwachtingen. Als ik schrijf dan schrijf ik over dingen die mij bezig houden en gevoelsmatig iets doen met mij. Dat heeft nu eenmaal tijd nodig en die tijd heb ik mij in het begin niet gegeven.
De nummers die op je debuutplaat verschijnen stralen melancholie uit. Waarom kies je ervoor om die donkere kant op te zoeken?
Mijn nummers gaan nooit echt over uitbundige gevoelens en daar heb ik een verklaring voor. Ik ben altijd iemand geweest die de dialoog hoog in het vaandel draagt. Als ik of iemand uit mijn omgeving met een probleem zit, dan wil ik daarover kunnen praten en liefst van al wil ik iets kunnen oplossen met woorden. Mijn muziek werkt op dezelfde manier. Als ik mij niet goed voel of iemand zit met een probleem, dan put ik daar inspiratie uit en kan daar een nummer uit voortvloeien. Muziek werkt voor mij als een pleister op de wonde en ik hoop dat het datzelfde effect heeft bij de luisteraar.
Je teksten zijn dus erg persoonlijk. Op welke manier is een nummer als “Cold Summers” dan met jou verbonden?
Het nummer gaat over een kortstondige langeafstandsrelatie. Ik woonde toen nog in De Panne en hij ergens in Limburg. Het is voor mij een symbolisch nummer geworden, want het enige dat is overgebleven uit die relatie is het nummer zelf. Daarmee probeerde ik de afstand tussen ons beiden te overbruggen. Die uitleg geef ik trouwens ook live, zodat het publiek het nummer nog meer kan voelen.
Op de cover van je debuutplaat zien we een foto van jezelf met een regenboog paraplu in de zon. Een foto die allerminst melancholie uitstraalt. Waarom net die foto?
Het was Orson die de foto is tegengekomen en met het idee kwam om hem als cover te gebruiken. Ik dacht erover na en al snel vond ik het een goed idee, want er zat een mooie symboliek achter. Die foto is namelijk een goeie weerspiegeling van de plaat in zijn geheel: na elke tegenslag volgen betere tijden. Ik heb misschien wel een melancholische kant, maar die cover toont ook een ander facet van wie ik ben en dat is dat ik ook een serieuze brok hoop en positivisme in mij heb.
Je vriend Orson en tevens producer van de plaat kwam al meerdere malen aan bod. Hoe belangrijk is hij voor jou als muzikant?
Hij heeft mij veel geleerd over de muziekindustrie en mij erop gewezen dat ik mij niet mag laten pushen door wat anderen verwachten van mij. Orson was ook heel belangrijk in mijn muzikale keuzes op de plaat. Ik leerde keuzes maken in functie van mezelf en niet meer in functie van een ander. Hetgeen ik in het begin nog te veel deed. Daarnaast leerde hij dat ik moest luisteren naar mijn gevoel en daar lag de sleutel om een goede song te schrijven. Tegenwoordig is hij een heel groot onderdeel geworden van mijn muziek. Hij heeft de sound op de plaat voor een groot deel gevormd en dat heeft hij bereikt door mij te begrijpen als muzikant. Hij heeft het grote talent om mijn ideeën vorm te geven.
Zoals je in het begin aangaf heb je een klassieke achtergrond en dat is ook te horen op de plaat. Naast zang en gitaar horen we dan ook regelmatig strijkers en percussie instrumenten. Was dat een bewuste keuze?
Ik wou vanaf het begin sowieso strijkers op de plaat. Eerst en vooral omdat ik dat heel mooi vind en het past ook enorm goed bij mijn muziek. Ook de piano past binnen het geheel.
We nemen aan dat je de gitaar voor je rekening hebt genomen, maar heb je ook andere instrumenten ingespeeld op de plaat?
Ja, dat klopt. Het gitaargedeelte was voor mij en ik heb de viool ingespeeld via een softwarepakket. Dat maakt het geheel nog een stuk echter en persoonlijker. In het nummer “Tapei” hoor je bijvoorbeeld een Chinese viool. Daarvoor hadden we aanvankelijk een vrouw laten overkomen van Wallonië om het in te spelen, maar die opnames verliepen heel moeilijk. We hadden al snel de indruk dat zij niet veel had geoefend en de manier waarop die Chinese viool was gestemd klonk totaal anders dan wat we oorspronkelijk voor ogen hadden. Na vier uur opnemen hadden we eigenlijk niets bruikbaars. Dan hebben we maar besloten om de Chinese viool vanop Garageband te gebruiken.
Zullen we de Chinese viool ook live aan het werk zien of blijft het live bij de klassieke opstelling van Wanthanee en haar gitaar?
Het zal zeker geen sober podium worden, want als we de plaat live brengen, dan zullen we in totaal met zeven muzikanten op het podium staan. Het gaat om een toetseninst, percussionist, contrabassist, drie strijkers en mezelf natuurlijk. Ik ben er zeker van dat het de moeite zal zijn voor het publiek en ik hoop dat ik er ook zelf wat van zal genieten.
Komen we naast een viool nog Aziatische invloeden tegen op de plaat?
Een goeie vriend van mij zei mij dat mijn nummers op één of andere manier heel Aziatisch klinken. Ik wist niet goed wat hij daarmee bedoelde en ik begon andere mensen aan te spreken of zij datzelfde idee hadden. Ik kreeg vaak het antwoord dat mijn muziek inderdaad die Aziatische feel met zich meedraagt. Ik geloof dat het vooral in mijn melodieën te vinden is, maar dat is totaal onbewust. “Tapei” is het enige nummer waarop ik bewust die Aziatische kant van mezelf heb opgezocht, maar op de overige nummers is het onopzettelijk.
We zagen op je Instagram een post passeren over je bachelorproef. Naast je release, ben je dus nog volop aan het studeren. Welke studies ben je aan het volgen?
Ik heb vier jaar kunstwetenschappen gestudeerd, maar heb die richting nooit afgerond. Het was pas na die vier jaar ploeteren dat ik door had dat ik eigenlijk een ontwerper wou zijn. Daarom besliste ik in 2018 om interieurvormgeving te volgen op afstandsonderwijs. Ik zit in mijn laatste jaar en volg momenteel stage.
Kan je met je studies dezelfde creativiteit aanspreken als bij het schrijven van muziek?
Muziek maken gebeurt veeleer gevoelsmatig, terwijl ik binnen de interieurvormgeving merk dat ik moet werken binnen een vastgelegd kader. Het gaat daarbij meer over het volgen van een logica en het volgen van regels.
Wat zou je hart zeggen als je zou moeten kiezen tussen muziek of interieurvormgeving?
Ik zie muziek eerder als een veredelde hobby, terwijl de interieurvormgeving mijn echte passie is. Ik ben dagelijks bezig met die passie en droom er zelfs over. Langs de andere kan vind ik het best lastig om volop te kiezen voor muziek of interieurvormgeving, omdat ik mezelf dan zou verplichten om één pad te volgen. Ik hou liefst van al mijn vizier open, want zo werk ik het best.
We wensen je alvast succes met je studies en de release van je debuutplaat Wanthanee op 22 oktober. Op 9 november kan het publiek je plaat eindelijk live horen in de AB Club. Staan er nog shows op de planning?
Voorlopig blijft het bij de ene show, maar er zijn sowieso plannen om meer shows te spelen.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
