Een van de meest consistente psychrockbands van de afgelopen jaren is ongetwijfeld het uit Los Angeles afkomstige Frankie and the Witch Fingers. Vorig jaar nog blies de band ons volledig omver met Monsters Eating People Eating Monsters…, maar de (voorlopig) absolute kroon op het oeuvre van de band is ZAM. Een perfect album, bol van de huiveringwekkende fuzzsaldo’s en sidderende wah-wahuithalen, allemaal doordrongen van thematiek die nog het meeste doet denken aan oeroude mythische vertelsels of futuristische psychedelische visioenen. Met Frankie and the Witch Fingers weet je nooit echt wat er in de pijplijn zit, maar een aantal verwachtingen zijn er wel: dat het swingt, dat het scheurt, en dat het een beangstigend diepe duik neemt in het pruttelende heksenbrein van frontman Dylan Sizemore. Het is dan ook heerlijk om vast te stellen dat die verwachtingen allemaal netjes afgevinkt kunnen worden bij het beluisteren van Frankie’s nieuwste dubbelsingle.
Het pronkende paradepaardje van de twee is “Cookin’”, dat de basversterker er onstuimig van langs geeft in een traag voortslenterende openingspassage. Een heen-en-weerslingerende riff vergezelt de typerende, geheimzinnige stem van Sizemore wanneer het nummer haar meest groovy – en met momenten zelfs funky – passages binnen meandert, maar pieken doet de boel pas echt wanneer gitarist Josh Menashe het gezwiep beu is en ratelend de fuzz opendraait. Slikken, spuiten, drinken, roken, roven, vechten en strippen: alle zeven hoofdzonden passeren de revue in een nummer dat voor de rest verrassend gepolijst en soulvol overkomt.
In de donkere schaduw van die eerste uithaal groeit “Tracksuit” uit tot een moordlustig fuzzmonster. Ritselend en dreigend gaat het nummer van start, in de typerende ritmische en exotische stijl waarop de band in het verleden al menig topnummer improviseerde. Een minuutje later klettert de eerste volledig verwrongen gitaarsolo al tegen je trommelvliezen aan, badend in chaos en foutgelopen flowerpower, maar wel strak marcherend in de tred die een ontketende Shaughnessy Starr uit zijn drums stampt. Uithaal na uithaal dring je dieper door in het desoriënterende instrumentale woud waar Frankie and the Witch Fingers je naartoe lokt, om dan op een verontrustend dissonant akkoord te eindigen. We zijn alweer twee nummers rijker van een band die de goeie muziek moeiteloos uit haar mouw lijkt te schudden, gelukkig zonder einde in zicht!
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!
