Dag twee van Left of the Dial en nu gaat het spel pas echt op gang. Om twaalf uur zitten we al op een boot op de maas om daar twee korte sets van Saloon Dion en Rainn Byrns te zien. Het uitzicht was uniek, en ook de setjes klonken op een boot best strak. Rainn Byrns deed het met wat jangly indierock en Saloon Dion knalde net als gisteren goed door, met heel wat verwarde gezichten op de kade als resultaat. Nadat we die boottocht tot een goed eind brachten, was het tijd om nog even tot rust te komen om daarna volledig all the way te gaan. Op Left of the Dial is iedereen met elkaar geconnecteerd van bands, en dat merkte je vandaag heel hard. Bij bijna iedere show zag je vrienden van de band op het podium zich volledig geven, en dat droeg bij aan een geweldige sfeer de volledige dag lang.
© Jack Parker
Onze voeten kunnen best nog mee op deze tweede dag van Left Of The Dial, en dus konden we rond 16u al meteen in Perron 1 genieten van FEET. De Britten brengen heel fijne catchy postpunk dat ons live heel hard aan shame deed denken, weliswaar minder vuil maar wel met dezelfde werklust. Frontman George Haverson heeft een attitude die een volledige zaal kan vullen, al was dat niet nodig gezien de zaal al volledig gevuld was op dit vroege uur. Dat Haverson ook om de haverklap een zonnebril aanzette in een gigantisch donker kot, droeg bij aan de volledige ervaring die Feet gaf. De band weet met zijn muziek zeker een bepaalde intensiteit te brengen en overtuigt vooral als ze iets snediger gaan spelen. Al blijven nummers als “Peace & Quiet” zeker wel hangen. Een mix van gedurfde britpop en postpunk maakt van Feet een band die iedereen wel zou kunnen appreciëren.
Het hoogtepunt van de dag kwam meteen heel vroeg met Opus Kink. De groep bestaat uit zes leden, maar het lijkt alsof er twintig man op het podium staat. De bio leest ‘Putting the sex in sextet’ en dat kunnen we enkel maar beamen. Wat we kregen van dit zestal was zo bevredigend als de beste orgasmes. Dat ligt vooral aan het feit dat de groep een mix brengt van funk, jazz, punk, funk en ga zo maar door. Alles is gewoon te horen bij Opus Kink en het wordt dan nog eens met een overtuiging gebracht dat je omver blaast. Frontman Angus Rogers straalt autoriteit uit en dat doet hij door een kaal hoofd te hebben (waar hij misschien niet voor koos), maar vooral door een agressieve frontman te zijn die ondersteund wordt door dansbare muziek. Een optreden van Opus Kink is meer dan een show, het is een ervaring en we zagen in Roodkapje dan ook niemand weg gaan, nee naarmate het optreden vorderde, ging iedereen zelfs meer aan het dansen. In de chaos vindt Opus Kink zijn ding en met blazers, een furieuze drummer die aan het eind zelfs zijn shirt moest uitdoen en nummers over dieren, werden we volledig meegesleept in het verhaal van Opus Kink. We lieten ons nadien vertellen dat Opus Kink een van de beste livebands in Londen is op dit moment, en na wat we gisteren op Left of the Dial zagen, kunnen we dat enkel maar beamen.
Dan was het lastig voor Speedboat om direct weer de verwachtingen in te lossen. Het duo pakte het minimalistisch aan en Perron 1 was duidelijk niet klaar voor die minimalistische vibes. De zaal was namelijk erg weinig gevuld en bijgevolg was het dan ook lastig om volledig in de muziek te geraken. Muzikaal doen ze wat denken aan een mix van Mac DeMarco, Ariel Pink en Connan Mockasin, maar om als duo zoveel te willen brengen, heb je live toch iets meer nodig. Misschien waren ze nog vermoeid van de dag voordien, maar Speedboat leek ons eerder een pleziervaartje die we snel terug aan wal zagen komen.
Daarna gingen we volledig naar de andere kant van de stad in NSR gaan kijken naar Dead Finks. De concerten in die zaal waren trouwens zo luid dat de politie besloot dat er tegen de avond en vandaag geen concerten meer mogen doorgaan in die zaal. Ook Dead Finks deed zijn duit in het zakje en dat was te danken aan de intensiteit waarmee frontman Joseph Thomas zich smeet. De band die zich vestigde in Duitsland brengt ook die angstaanjagende sound waarmee je in de jaren tachtig doorheen de stad kon lopen. Een soort van desolaat sfeertje waarbij Thomas zich vooral schor zingt en de rest van de bands als een soort van Duracellmannetje vooral leeg speelt. De band gaf er dan ook iets vroeger dan voorzien de brui aan, maar met al die energie die ze afgaven, kunnen we niet anders dan aannemen dat het heel lastig was.
© Jack Parker
Na Duitsland, was het tijd voor een band uit Luxemburg. Francis of Delirium speelde haar eerste show in Nederland en toonde meteen al wat voor potentieel ze in haar heeft. We stelden haar eerder deze week nog aan je voor met haar nieuwe single “All Love”, maar ook de rest van haar bescheiden discografie stelt zeker niet teleur. Opener “Lakes” zette meteen de toon door heel dromerig te beginnen om dan te exploderen in een soort van grunge pop allegaartje. Het drietal heeft een erg enthousiaste bassist die zich volledig smijt en ook frontvrouw Jana Bahrich weet met haar enthousiasme geen blijf. Bij ieder gitaarstukje gaat ze voor haar statief staan om zo als een echte rocker met de haren in het rond te zwieren en de riffs stevig te laten binnenkomen. Muzikaal is het een mix van toegankelijke indierock zoals Snail Mail en gitaarmuziek zoals Car Seat Headrest. Bahrich is ook als frontvrouw al sterk en weet op die manier ook het publiek volledig te betrekken bij de show. Afsluiter “Quit Fucking Around”, mag dan wat cliché zijn door het typische meezingmoment, het bleef wel nog een uur in ons hoofd hangen en zo kunnen we zeker zeggen dat we het laatste van Francis of Delirium nog niet gehoord of gezien hebben.
In Worm 1 zagen we vervolgens Souki aan het werk. De band brengt van die artjazzpunk dat tegenwoordig wel meer voorkomt en dus is de vergelijking met Slint en Black Country, New Road snel gemaakt. Toch is het bij Souki iets kalmer met ruimte om de muziek te laten ontplooien. De zangeres doet bij momenten denken aan Courtney Barnett en dat is een compliment want haar verhalende stijl past perfect bij de sfeervolle artjazz dat het quintet ons serveert. Toch is het vooral de iets snellere single “Miura” dat echt blijft hangen, de rest van de set lijkt meer een jam waarbij je vooral kan wegdromen. Maar potentieel zit er zeker wel in het bandje.
https://www.instagram.com/p/CVFQq2No3Wc/
Voor bdrmm was Rotown eigenlijk voor het eerst volledig gevuld en we geven de aanwezigen geen ongelijk. Het viertal uit Hull brengt donkere shoegaze waarvan er maar weinig bands gelijkaardig op de line-up staan. Waar het op plaat soms nog tamelijk zweverig is, bleek het live toch een tikkeltje harder te moeten gaan. Wat we te horen kregen, was natuurlijk een sound vol distortion, maar ook een goed dromerig vocaal spel. Al staat de zang bij bdrmm zeker niet centraal als je bij ieder nummer een tiental minuten gitaren laat gieren. Wij zeiden er alvast geen nee tegen en de rest van de zaal ook niet. We konden een goed halfuur fijn wegdromen, maar in onze dromen werden we ook soms door een nachtmerrie begroet die ons dan op een helse rit meenam die we stiekem wel apprecieerden. Bij de voorlaatste song hoorden we zelfs Slowdive even opduiken en meer moeten wij soms niet hebben om te overtuigen.
Hoe meer leden op een podium, hoe beter het wordt op Left of the Dial en dus waren de verwachtingen bij Mandrake Handshake hoog gespannen. Net zoals bij Opus Kink was ook nu de zaal goed gevuld met bevriende muzikanten, (zo stond Opus Kink er zelf ook samen met Fake Turins en nog wat bands) en die wilden er natuurlijk voor zorgen dat Mandrake Handshake het grootste feestje ooit gaf. En dat gebeurde ook. De sound van het achttal is heel rijk en klinkt heet exotisch en psychedelisch. Het doet ons bij momenten denken aan een mix van Altin Gün en King Gizzard & The Lizard Wizard en dan weet je dat het goed wordt. De band begon tamelijk rustig, maar met een groove in de songs, weet je dat niet dansen onmogelijk wordt. Met tweede nummer “Gonkulator” werd er een dwarsfluit boven gehaald en vanaf dan was alles vrede en liefde. Op de setlist van de band staat ook gewoon dat ze in het midden van de show een jam spelen en dat siert hen, want ons viel het totaal niet op. Het past allemaal in het concept van de psychedelische sounds die de band hier brengt. Iedereen, maar dan ook iedereen ging aan het dansen, er werden fluovestjes uitgedeeld, er werd gecrowdsurft en dus was de sfeer zeker optimaal. Dat dit soort muziek dan ook het best tot zijn recht kwam op dit uur, met deze fase van beschonkenheid, zullen we niet ontkennen, maar toch is de band muzikaal ook ijzersterk. Je hebt een sterke frontvrouw, een gitarist die er als een echte hippie uitziet, wat blazers en dan nog percussionisten. Je weet niet waar eerst kijken en hierdoor kan je Mandrake Handshake blijven zien. Ook zij behoren tot de Londense top, zoveel is zeker.
Een tweede dag afsluiten, dat doe je het best met vettige postpunk en dus bleven we gewoon hangen in Arminius om The Pleasure Dome daar de boel te zien afbreken. De band zelf is nogal apatisch, maar muzikaal brengen ze wel furieuze postpunk die binnenkomt als geen ander. De bandleden zien er ook uit als echte punkers met nektapijtjes, snorretjes en een verplichte tattoo van Slayer! We weten niet hoeveel distortion je op een gitaar kan steken, maar The Pleasure Dome duwde dat alleszins tot het maximum. Nummers als “This Room is For Gold And There’s No Use For It” zijn heerlijke snelle punkrockers en die zorgden dan ook voor de stevigste moshpits. The Pleasure Dome werd op die manier een vettige afsluiter van de tweede dag, en zoals we wel al eens zeiden: hoe vettiger, hoe prettiger.
