Met een wervelwind aan indiegitaren trotseert The Lathums sinds 2019 het wondermooie muzieklandschap dat het Verenigd Koninkrijk te bieden heeft. Singles zoals “Fight On” en “All My Life” zijn ondertussen nog moeilijk te vermijden op de Engelse altrock afspeellijsten en evolueerden tot luidkeelse hymnes onder de Britse jeugd. Ook dit jaar loont de moeite voor de band. Zo werd het viertal genomineerd voor de befaamde BBC Sound Of-competitie en lanceerden ze zopas hun debuutalbum How Beautiful Life Can Be dat goed is voor een nummer één positie in de Britse ranglijsten. Wij deden een babbel met zanger Alex Moore over deze prestatie, songwriting en nog veel meer.
Hoi Alex! Eerst en vooral, hoe gaat het met je? Hoe is het leven geweest de laatste twee jaren?
Het gaat veel beter ondertussen. Ik voel me gelukkiger nu we volop bezig zijn en naar al die verschillende plaatsen mogen trekken om terug voor een publiek te mogen spelen. Momenteel bevind ik me mentaal toch wel op een goede plaats.
Wat hield je voornamelijk bezig wanneer je geen muziek aan het maken was?
Vooral schrijven eigenlijk? Ik probeer toch wel een catalogus aan vers materiaal achter de hand te houden. Ik zie het een beetje als munitie voor het avontuur dat ons nog te wachten staat. Ik wist vanaf het begin dat we veel van ons eigen materiaal nodig hadden als we dit serieus wilden aanpakken. Dus daar heb ik me op proberen focussen.
Jullie hebben recent jullie debuutalbum How Beautiful Life Can Be uitgebracht. Kan je me misschien eerst even meenemen naar het begin van de band? Wanneer zijn jullie gestart? Hoe kennen jullie elkaar?
Scott Concepcion (lead gitaar), Ryan Durrans (drummer) en ik hebben elkaar ontmoet rond 2017 in het conservatorium nabij Wigan waar we studeerden. Ryan en Johnny Cunliffe (basgitaar) kenden elkaar uit hun kindertijd, zo kwam Johnny er een tijdje later bij. In het conservatorium werden we samen in een groep geplaatst als deel van een opdracht, en eigenlijk voelde alles al snel vertrouwd aan waardoor we besloten om samen verder te gaan.
Terug naar het heden. Jullie debuutalbum is regelrecht naar nummer één gestegen waar het dit jaar veteranen zoals Royal Blood en The Vaccines gezelschap houdt. Hoe kwam je te weten dat jullie album die felbegeerde nummer één positie behaald had?
We waren allemaal nog maar net aan het wakker worden op de tourbus. Toen ik als eerste naar beneden ging, kreeg ik te horen dat die nummer één plaats vrijwel zo goed als zeker was. Ik weet nog dat ik stond te beven van enthousiasme. Ik liep snel terug naar boven om het nieuws te delen met de anderen, écht een heel gek moment. Het feit dat dit moment plaatsvond op de tourbus maakte het enkel nog beter.
Hebben jullie dit achteraf goed durven vieren?
De jongens hebben het zeker goed gevierd. Ik ben niet echt een feestbeest. Een lekker dutje was toen wel op zijn plaats!
Het album kon op heel wat steun en aandacht rekenen; niet enkel van de fans maar ook van andere muzikanten. Zo zag ik een Instagram-story waarin Arctic Monkeys drummer Matt Helders de release van jullie album promootte. Hoe is die verstandhouding ontstaan?
Eigenlijk was het gewoon een klasse actie van hem. We hebben hem nog nooit ontmoet of zo, puur een geste van goede wil wat uiteraard geweldig is.
Kan je me wat meer vertellen over het schrijfprocess dat een nummer doormaakt bij jullie?
Veel van de nummers had ik al geschreven voor we er zelfs aan dachten om een album te maken. Sommige zijn zelfs geschreven voor er sprake was van de band. Elk nummer komt voort uit ervaringen in m’n leven die ik zo goed mogelijk probeerde neer te schrijven. Songwriting is nochtans niet altijd iets geweest waarmee ik bezig was. Mijn mama vertelde me onlangs dat ik als kind vooral veel tekende en verhalen verzon rond wat ik getekend had. Misschien was dat wel de start van de schrijfinteresse?
In “The Great Escape” is het duidelijk dat je niet verlegen bent van een dosis maatschappelijke kritiek. Hoe belangrijk zijn dat soort onderwerpen voor jou, waar je evengoed een volledig album over liefde kan schrijven?
Ik voel een verantwoording om te schrijven over de dingen die rond me gebeuren. Zeker in de tijdsgeest waarin we ons bevinden zijn er bepaalde onderwerpen waar meer over gesproken zou moeten worden. Het zijn dan ook die onderwerpen die ik zo belangrijk vind.
Naast het maken van nummers, is livemuziek ook van cruciaal belang in het promoten van je band. Heb je zelf last van podiumvrees?
Nerveus word ik niet meer voor een optreden, het is vooral adrenaline dat door mijn lichaam pompt vlak voor een show. Wanneer de band net begon, was dat anders. Er is een zekere kwetsbaarheid die gepaard gaat met het spelen van je eigen nummers voor publiek. De steun en liefde van de fans maakt me op dit vlak wel zelfzekerder om die kwetsbaarheid te tonen. Hierdoor heb ik geleerd me minder zorgen te maken op het podium. Ik was niet altijd zo sterk in die live-connectie met het publiek. Ook verbaal heb ik moeite om me uit te drukken, maar hierin ben ik wel aan het groeien.
Heb je bepaalde routines die je na zo een show helpen om terug even te ontspannen?
Ik zonder me vaak gewoon even af om alles wat te laten bezinken. Eigenlijk had ik eerder niet mogen zeggen dat ik niet meer nerveus word, ik was iets te stoer daar. (lacht) Die momenten achteraf gebruik ik wel echt om na te denken en me terug aan te passen aan de normale ritmes van het leven. Op een podium voelt alles zodanig snel en intens aan dat ik wel veel belang hecht aan dat momentje achteraf.
Een paar van jullie eerste nummers zijn ook terug te vinden op het album. Hoe keken jullie naar het opnieuw opnemen van die oude nummers om ze zo op het album tentoon te stellen?
Ik denk dat die oudere nummers nog heel veel leven in hun hadden. We zien het debuutalbum een beetje als een terugblik op onze weg tot nu. Die nummers spelen uiteraard een grote rol op die weg. Zo was “The Great Escape” bijvoorbeeld de eerste single waarmee we online wel wat aandacht kregen. Voor velen ook het eerste nummer dat ze van ons hoorden. Tegelijkertijd wilden we ook niet dat de nieuwe fans die eerste nummers zouden missen, zo werd de huidige tracklist wel vanzelfsprekend.
Tenslotte, wat speelde er door jouw hoofdtelefoon de laatste maanden? Kan je onze lezers wat muziek aanbevelen?
Om heel eerlijk te zijn, ik luister niet echt naar muziek. (lacht) Eerst was dat iets bewust omdat ik niet echt beïnvloed wou worden door anderen. We hadden onze eigen weg te creëren. Ik wou niet dat iemand mijn mening over bepaalde onderwerpen zou veranderen zodat onze nummers onvervalst van ons zouden zijn. Ondertussen is het wat een gewoonte geworden om niet naar muziek te luisteren. En ik vind dit eerlijk gezegd beter!
How Beautiful Life Can Be, nu overal te beluisteren.
The Lathums: Facebook / Instagram / Website
