Het is best wel verrassend om te zien hoe de sobere naamsbekendheid van The Gluts zich afspiegelt tegenover de volgroeide, bangelijke klank die het Italiaanse viertal weet te produceren. Die klank is misschien het resultaat van jaren ervaring, want intussen heeft de band al vier dreunende albums op zijn naam staan, die tot voor kort vooral baadden in een psychedelisch noisesfeertje. De vonk die leidde tot de geboorte van The Gluts was de ontmoeting tussen bassiste Claudia Cesena en broers Nicolò en Marco Campana, die op hun beurt drummer Dario Bassi aan boord haalden. De duisternis in de stem van Nicolò en de groteske, breed uitgesmeerde riffaanvallen die op een of andere manier toch jamachtig en psychedelisch aanvoelen maken van The Gluts een band die je niet netjes in één hokje kan duwen. Punk, psychrock, noise en zelfs spatjes metal kleuren een plaat waar elke fan van harde gitaarmuziek met plezier zijn tanden in zal zetten.
Om meteen al het stof uit je oren te blazen trakteert The Gluts je op het razende “Mashilla”. Ziedend van woede beukt het nummer tegen je trommelvliezen aan, terwijl de vocals raspend en schreeuwend de teugels in handen proberen te houden. Verwoesting blijkt echter niet het enige doel te zijn dat The Gluts zich voor ogen hebben gehouden, want halverwege het nummer komen de walsende riffs sissend van de feedback tot stilstand en gaat de ritmisch pompende bas van Claudia dapper en alleen verder. Het schept een duister en dreigend sfeertje, alsof de gitzwarte wolken boven je hoofd op elk moment kunnen uitmonden in een verslindend onweer.
Dat sfeertje kan je een beetje zien als de rode draad doorheen Ungrateful Heart, en biedt ook de ideale setting aan punk-geïnspireerde psychedelische jamsessies zoals “Love Me Do Again” en “Black Widow”. Dat laatste nummer weet zelfs de typische melodische bas en onweerstaanbare springerigheid van een postpunknummer te bundelen in een veel zwaarder en agressiever jasje. De met fuzz en noise overladen riffs verklonteren tot een massieve tornado aan gitaargeluid waarin je keukenmeubilair en huisdieren in het rond ziet vliegen, maar jij kan alleen maar grijnzen.
Een van de meest opwindende nummers op de plaat, en tevens de zwaarste jongen in een intrigerend tweeluik, is “Breath”. Het treintje aan gitaareffecten dat Marco in gang trapt op dit nummer tovert elk poepsimpel akkoord om in een machtige wah-wahslang die, gedragen op de handen van de traag voortkruipende bas van Claudia, haar tanden diep in je nekvel boort. De fuzz spat er langs alle kanten vanaf, maar op “Leyla, Lazy Girl From The Moon” blussen The Gluts zelf de brand die ze net nog met zoveel passie hadden aangestoken. De titel van het nummer spreekt boekdelen. Het is een oase van rust en reflectie, te midden van een razende woestenij aan geweld en drukte. Tien dimensies diep strekt het nummer zich uit, galmend van de reverb, zacht wiegend op de zuivere klank van een psychedelisch gitaarlijntje. Het is best wel prachtig.
The Gluts zijn echter niet gekomen om een beetje in het rond te wiegen, zo blijkt, want op “Something Surreal” komt de zessnarige vlammenwerper van Marco Campana weer tot leven en verwoest hij het idyllische paradijs waar we net nog vredig in vertoefden. De grungy insteek van het nummer klinkt verfrissend, al duurt het niet lang voor “Ciotola di Satana” tegen de muur der verveling aanbotst. De muzikale thematiek van de Italianen keert hier net iets te herkenbaar terug, en hoewel het nummer instrumentaal sterk onderbouwd is klinkt het snel als iets dat we al een keer eerder gehoord hebben.
De meebrulbaarheid van “Bye Bye Boy” trekt die tendens gelukkig helemaal recht, en na drie minuten zweten en krijsen rollen we het meest geslaagde punkexperiment van The Gluts binnen: “FYBBD”, kort voor ‘fascist, you better be dead!’. De activistische toon van het nummer verstrengelt naadloos met een berg impulsief in het rond driftende fuzzuithalen, en als daarna het zweet nog niet over je voorhoofd parelt hou je je maar beter vast voor het epos dat deze plaat – en je luistervermogen – abrupt beëindigt. “Eat Acid See God” heeft het allemaal. Destructieve riffs, groteske fuzzuitbarstingen, diep psychedelische jams en loodzware doompassages. Het is de perfecte finale uppercut na een album dat significant meer pieken dan dalen kent.
The Gluts mogen dan misschien nog nobele onbekenden zijn buiten de grenzen van Italië, met een kanjer als Ungrateful Heart op zak zou het niet anders mogen dan dat de band het licht van de grotere podia te zien krijgt. Toegegeven, The Gluts betekenen nu ook weer geen revolutie in hun genre. Misschien slaat de gewoonwording op dit album zelfs wat té snel toe, maar ook al is het concept ons bekend, de uitvoering ervan is wel magistraal.
Facebook / Twitter / Instagram
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
