Froukje @ Ancienne Belgique (Club): Vanavond moet ik dansen

We hebben ons laten vertellen dat gisteravond een voetbalwedstrijd plaatsvond, maar toen we eerder die dag op de trein sprongen, begaven we ons niet naar Turijn. Op de bovenverdieping van de Ancienne Belgique kwam Froukje Veenstra namelijk haar tour der Lage Landen aftrappen. De Nederlandse rijzende ster—al mogen we haar langzamerhand gewoon een ster gaan noemen—deed dat met niet te overtreffen enthousiasme en een aantal ijzersterke nieuwe nummers. Het resultaat was een set die ondanks enkele kleine bedenkingen geen seconde verveelde.

Openen voor zo’n belofte is een moeilijke klus, en dat geldt ook voor informatie vinden over Philippine op het wereldwijde web. Dat heeft de zangeres echter vooral aan een Zuidoost-Aziatisch land te danken, want aan talent ontbreekt het haar beslist niet. De wat generische “Heart and Soul”-progressie en zeemzoete gitaarakkoorden van opener “Did You” kregen ons nochtans niet meteen mee, maar die fout werd haast onmiddellijk gecorrigeerd met “When the Silence Falls”, een explosie van funk waarop we ons aan onze eerste danspasjes van de avond waagden.

Ook de rest van de korte set kon grotendeels overtuigen. Tussen de catchy deuntjes door werden enkele dromerige ballades geserveerd, waarvan vooral recente single “The Cigarettes That Burned the Carpet”—waarbij de muzikante ook de toetsen voor haar rekening nam—ons bijbleef. In het meer energieke materiaal ontbrak soms nog wat pit, al leek Philippine met het voorlaatste “Verge of Breaking Up” op die kritiek te anticiperen: de frustraties die ze naar eigen zeggen te verwerken had, vertaalden zich in een steeds verder opbouwende energiebom waarop we niet anders konden dan springen. Meer van dit, graag!

Intussen was de Club al aardig gevuld, waardoor we onszelf de vraag stelden: zou Froukje minstens in Box-opstelling niet ook de grote zaal kunnen uitverkopen? Het aanwezige publiek, waarin intussen een opvallende genderverdeling was ontstaan—de eerste rij werd vrijwel volledig door vrouwen bevolkt—was alvast uitzinnig. Nog voor de aanvang van het optreden werd door enkelingen ‘Froukje! Froukje!’ gescandeerd. Iets na negenen was het dan eindelijk zover: een onheilspellende basdreun onderging langzaam maar zeker een gedaanteverandering richting “Groter dan ik”, waarna de Nederlandse met een hoorbare glimlach de eerste strofe kwam inzetten.

‘Dit is de eerste show van de tour, en we gaan er een feestje van maken!’ Die boodschap had het Brusselse publiek alvast goed begrepen. De perfect uitgevoerde beatwissels van “Goud” brachten ons nog even uit balans, maar tijdens Future Nostalgia-outtake “Onbezonnen” konden we moeilijk anders dan de benen losgooien en het refrein meeschreeuwen. Het tempo werd vervolgens nog wat hoger gelegd voor een Flume-achtige reprise. Terwijl haar vierkoppige begeleidingsband zich uitleefde, kreeg de muzikante ook even ruimte om haar danspasjes te laten spreken.

Het uitgebrachte oeuvre van Froukje is voorlopig beperkt tot slechts acht nummers, die dan ook allemaal voorbijkwamen. De andere helft van de set bestond echter uit gloednieuw werk, en één ding kunnen we je in elk geval zeggen: op Licht en donker hebben we nog lang niet gehoord wat ze allemaal te bieden heeft. Een lange reeks versgebakken creaties werd—na een enorme knal die de eerste rij zich een ongeluk deed schrikken—ingezet met “Zonder gezicht”, dat we op basis van deze ene luisterbeurt al bijna haar nieuwe hoogtepunt durven noemen. Wat we opvingen van de tekst vond een geslaagd evenwicht tussen breekbaar en sensueel: ‘Als ik je aanraak, kan ik je vast wel lijmen’. Ook het glitchy arrangement, met synths gespeeld door Veenstra zelf, was subliem.

Tijdens “Uitzinnig”, ook nieuw, had het inmiddels kenmerkende parlando van de muzikante nog het meest weg van een rapflow. Ook deze uitstorting van Froukjes hart heeft absoluut potentieel, hoewel de podiumuitvoering ervan nog niet helemaal op punt leek te staan: haar stem stond enkele tikjes te stil, vooral vergeleken met de overstuurde bas. Het was niet het enige moment tijdens het optreden dat de geluidsmix iets beter kon, al werd dit tijdens het reeds bekende materiaal geregeld gemaskeerd door het enthousiast meezingende publiek. Al bij al hadden we er weinig last van, maar haar zeer capabele voordracht had best wat meer in de verf mogen worden gezet.

De setlist was doordacht opgebouwd, met wat ruimte net na het midden voor enkele subtielere nummers. “Een teken” bracht Froukje alleen met een van bandlid Yvette Terpstra geleende gitaar; ‘Dit gebeurt in elke show van de tour’, zo verbrak ze meteen de illusie dat dit een unieke gebeurtenis was. Het was een betoverend intermezzo dat het eerder nog luidruchtige publiek gelukkig niet verstoorde: het minste gepraat werd onthaald op een dringend ge-‘shh’. “Ik ben bang”, begeleid door toetsenist Julius van Eijs, klonk dan weer eerder als het soort lied waar een musicalpersonage spontaan in losbarst na het ervaren van een emotioneel moment.

Na al dat moois waren we weer naar beats gaan hunkeren, maar we zagen niet aankomen hoe die wens precies zou worden ingewilligd. “Is dit echt?” was een ware openbaring: drum‘n’bass-achtige ritmes en instrumentatie die van het recente werk van Bring Me the Horizon geleend zouden kunnen zijn, met de stem van Froukje eroverheen? Het is van het coronavaccin geleden dat we iets zo graag recht in onze arm gespoten wilden. Bij al dit geweld hoorde een even directe tekst: ‘Waarom de fuck neem je nooit op als ik bel?’ Overigens: wie had verwacht dat we onze eerste sitdown sinds maart 2020 op een concert van Froukje zouden meemaken?

De eindsprint bleek inmiddels ingezet, want met “Heb ik dat gezegd?” en “Ik wil dansen” kwamen vervolgens de twee grootste meezingers van de avond voorbij. Hierna verdween het vijftal van het podium. Wij keken vooral uit naar laatste single “Niets tussen”; zou er nog een bisronde komen? Illusies volhouden bleek wederom niet Froukjes sterkste kant, want nog geen twintig seconden later begon de intro al te spelen. Het ‘ik wil dat ze hier blijft’ van het refrein voelde erg toepasselijk, want we hadden best nog een eind langer in haar gezelschap willen vertoeven. De Nederlandse hield het echter bij nog één nieuw nummer, “Liever met jou”, en het sentiment daarachter kunnen we alleen maar beamen: ‘Het gaat over liever samen zijn dan alleen, en ik denk dat het heel fijn is om hier weer samen te zijn, toch?’

Froukje Veenstra begon in Brussel haar concertreeks met een bijna vlekkeloze set. Het plezier dat ze duidelijk had in wat ze deed, had een aanstekelijke werking op het publiek. Haar stem mag bij momenten nog meer naar de voorgrond komen, maar dat alleen kon de glimlach op ons gezicht niet wegtoveren. Bij het buitenkomen wurmden we ons door een mensenmassa die in de algemene richting van een televisiescherm slogans over Emmanuel Macron scandeerde, en we konden alleen maar denken: jullie hebben iets heel fijns gemist.

Setlist Philippine:

Did You
When the Silence Falls
Half of It
The Cigarettes That Burned the Carpet
Teardrops
Verge of Breaking Up
You & I

Setlist Froukje:

Groter dan ik
Goud
Onbezonnen
17
Zonder gezicht
Uitzinnig
Onbesproken
Een teken
Ik ben bang
Licht en donker
Is dit echt?
Heb ik dat gezegd?
Ik wil dansen

Niets tussen
Liever met jou