De muzikale reis van Float Fall, een duo uit het Brusselse, leest als een merkwaardig verhaal van hoogtes en laagtes. In 2013 veroverde de band de radiostations met het nummer “Someday”, een single die velen onder ons deed terugdenken aan een pijnlijke relatiebreuk. De engelenstem van Rozanne Descheemaeker en de diepere basstem van Ruben Lefever konden velen bekoren, waaronder ook de grote bazen bij Sony. Ze kregen prompt een platencontract aangeboden. Met de hulp van Sony gingen de twee aan de slag met onder andere de producer van R.E.M. en Beck. En toch leek het nog mis te lopen. Vijf jaar moesten we wachten op tweede single “Hard Time Loving You” en daarna stonden we weer drie jaar in de kou. Tot nu. Eindelijk is de debuutplaat klaar voor het grote publiek.
Mocht een niet nader genoemd virus geen roet in het eten gegooid hebben, zou er oorspronkelijk zeven jaar tussen de eerste single en de debuutplaat zitten. Zeven jaar zou ook de duur van één levenscyclus zijn; dan eindigt een levensfase en gaan we over in een nieuwe. Met een mix van nummers die tien jaar oud zijn en nieuwe nummers lijkt dit album ook de afsluiting van een moeilijke periode en de start van een nieuwe levenscyclus. Over de laatste jaren heen is Float Fall daarbij sterk geëvolueerd. Ze werkten voor deze plaat samen met de producers van onder andere James Blake en Foals, en dat hoor je. Het gevoel en de moeilijkheden die een relatie – en haar eventuele breuk – met zich meebrengt wisten ze altijd al perfect over te brengen in hun muziek en dat doen ze ook nu met verve.
Het zijn tien ijzersterke electropop-songs geworden waar we onszelf er regelmatig op betrappen dat we mee zitten te knikken. Het album varieert tussen wegdromen en dansen, tussen melancholie en complexloos liefhebben danzij een goeie afwisseling tussen kleine emotie en grote explosie. Op “Hearts” schreeuwt Ruben Lefever het bijvoorbeeld verschillende keren uit: ‘Don’t you ever let me down’, als een mantra van overleving dat je raakt tot in je ziel. De tegenstelling tussen licht en donker vind je ook terug in de stemmen van de twee protagonisten. De engelenstem van Rozanne en de diepe bas van Ruben brengen je van de hemel naar de hel en terug, in perfecte harmonie. De chemie tussen de twee is duidelijk. Het doet soms zelfs denken aan The xx, wat niet anders kan opgevat worden dan als een compliment.
Tussen lekker knetterende beats en zwoele synthesizers bevinden zich de dromerige gitaarlijnen, die af en aan komen draven wanneer het past. Tussendoor vindt er ook sporadisch een heerlijke explosie van elektrische gitaren plaats. Het is duidelijk een plaat waar ze hun ei in kwijt konden en waar hard aan gewerkt is. Een perfect afgelijnd album, met verschillende invloeden van topproducers en geloof in eigen kunnen. En dat hoor je. ‘It’s not the destination, it’s being on the way’, zingt Ruben op “Castles”, het laatste nummer op de plaat. De reis mag dan belangrijker zijn dan de eindbestemming, wij zijn in elk geval blij met het eindresultaat.
Lange tijd leek Float Fall een minieme voetnoot in de Belgische popgeschiedenis met een potentieel dat er nooit volledig zou uitkomen. Op hun titelloze debuutplaat zetten ze al die criticasters tegen de muur en knallen ze ze af met ijzersterke muziek. Wijzere mensen dan wij beweren dat geduld een mooie deugd is en dat demonstreren de twee Brusselaars met dit werk. De eeuwige belofte bewijst dat het zijn plek verdient aan het firmament van de Belgische muziekscene. Float Fall staat permanent op de wereldkaart, om er – hopelijk – nooit meer af te vallen. Laat ons bidden dat het niet weer acht jaar duurt tot een volgend album.
Op 30 september stellen ze hun album voor live in de AB in Brussel.
