Tom Delonge moet zo stilaan de titel van übermensch toebedeeld krijgen. Wat heeft hij de laatste jaren niet gedaan? Films gemaakt, boeken geschreven, muziek gemaakt sinds zijn vijftiende en tel daar nog bij dat hij zowat fulltime op aliens jaagt. Waar velen in 2015 nog meewarig stonden te lachen met zijn besluit im blink-182 voor een tweede maal te verlaten en zijn dromen te gaan najagen, heeft hij met zijn niet aflatende enthousiasme en typische humor de fans één voor één terug proberen winnen.
The Dream Walker dateert al van 2014 en zodoende moeten we al een dikke zeven jaar wachten op een nieuw album. Sinds een goeie twee jaar werden we dan ook geregeld warmgemaakt met de gereanimeerde staat van de band. “Kiss & Tell” en “Rebel Girl” werden reeds in 2019 op ons losgelaten zonder toen enig teken te geven van een aankomend album. Het werd toen al snel duidelijk dat Angels & Airwaves nog steeds garant stond voor grootse altrock en dat Delonge nog steeds grootse refreinen kon neerpennen zoals in zijn beste blink-182-dagen.
Angels & Airwaves is geen afkooksel van blink-182; laat dat voor eens en voor altijd duidelijk zijn. Ook op Lifeforms is er buiten het stemgeluid van Delonge amper iets terug te vinden dat naar blink-182 refereert. Tom en bandleden David Kennedy, Matt Rubano en vooral Ilan Rubin roepen consequent het geluid op dat groter aanvoelt dan de som der delen. Sterker nog, Lifeforms biedt een paar knipoogjes naar Toms punkrockverleden, met name bij de indiepunkriffs van “No More Guns” en het luchtige “Automatic”, dat doet denken aan blink-182-nummers uit het Neighborhood-tijdperk, zoals “This Is Home”.
Alle ingrediënten voor een typische A&A-plaat zijn aanwezig op deze Lifeforms, of het nu Timebomb’s bovenaardse vocoder is of de extreem zware synths in “Spellbound”. Er werd ons op voorhand beloofd dat het album voor elke fan van elk Angels & Airwaves-tijdperk (en doe daar gerust Box Car Racer bij) wat wils zou bevatten en dit kunnen we enkel beamen. Als geheel klinkt het allemaal erg goed met de nodige ups and downs (“A Fire in a Nameless Town” is een beetje de vreemde eend in de bijt).
‘We’re not alone and the government knows it’, zingt Delonge bij “Losing My Mind”. Een wrange knipoog naar zijn cruciale rol in het naar buiten brengen van geheime Pentagon-video’s met ufo’s. Het omvat alles waar Angels & Airwaves en To the Stars (Delonge’s mediabedrijf) voor staan: het bewijzen van buitenaards leven. De bijhorende video is trouwens hilarisch en wat ons betreft wordt hier één van de, zoniet hét hoogtepunt van de plaat gescoord. Eens je het hoort, blijft deze oorwurm dagen in je hoofd ronddwalen.
Het eindresultaat is niet alleen een album dat de diehard Tom Delonge-fans zal bekoren, maar ook een dat de liefhebbers van anthemische en soms experimentele altrock zullen waarderen. Angels & Airwaves moet zowat de perfecte muzikale aanvulling zijn van een avondje naar de sterrenhemel kijken zijn. De band slaagt erin om, na een periode de fans op hun honger te laten zitten, een mooi, vernieuwend en gevarieerd album voor te schotelen. En voor wie zit te wachten op de terugkeer van Delonge bij blink-182, volg zeker en vast de socialemedia-accounts van Tom en Mark Hoppus en geniet van hun ontluikende bromance. Voorlopig houden wij ons graag nog even warm met deze Lifeforms.
Facebook / Instagram / Website
