De Japanners van MONO gaan al een tijdje mee, sinds 2000 om precies te zijn. Hoewel de groep consistent kwaliteit aflevert, betrappen wij onszelf er bij hun recenter werk soms op weg te dromen, en niet bepaald op een goede manier. Te veel ideeën die we al eerder gehoord hebben leiden soms voor aandachtsverlies. Dat is ergens normaal, na zo’n lange carrière. Toch waren wij aangenaam verrast toen de band liet weten met hun elfde langspeler nieuwe richtingen te willen inslaan.
Die wegen beloofden bovendien niet de meest gemakkelijke zijn: ‘Toegenomen elektronische experimentatie met tempo’s die duidelijk beïnvloed zijn door disco en techno’, aldus de persberichten. Straf. We vragen ons nog altijd af hoe postrock met disco-invloeden klinkt, want na het beluisteren van Pilgrimage of the Soul weten we het helaas nog altijd niet. Ondanks wat de band doet uitschijnen, klinkt dit album helemaal als het MONO dat we al kenden.
Zware opener “Riptide” – tevens de vooruitgeschoven single – knalt zéér goed binnen, maar is meteen ook het meest zware en atypische nummer op een plaat die verder teruggrijpt naar de klassieke invloeden van de groep (denk aan Mogwai). Een nummer als “The Auguries” heeft bijvoorbeeld zeker iets, maar we beginnen halverwege toch wat ongedurig met onze vingers te trommelen wanneer de gitaren weer eens in een crescendo openbarsten. Het kan met de speelduur van bijna acht minuten te maken hebben, maar we hebben het ook met “To See a World”, dat maar op vier minuten afklokt. Het klinkt wat gemakkelijk.
Gelukkig beseft de groep dat ook en nemen ze meer risico’s op een nummer als “Innocence”, dat meerdere luisterbeurten beloont. Het is een van de liedjes waarin we de ritmische vernieuwing effectief opmerken. Ook voorlaatste track “Hold Infinity in the Palm of Your Hand” ontsnapt niet aan het verleden van de groep, maar weet de vertrouwde patronen genoeg te ontwijken om geslaagd te landen, ondanks de klassieke opbouw en een lengte van twaalf minuten. Op het ingetogen “And Eternity in an Hour” mogen de klassieke invloeden van Mono dan weer primeren. Mooi.
Pilgrimage of the Soul is bijna een uur lang, bevat niet echt slechte nummers, en heeft zelfs enkele liedjes die als hoogtepunten in de catalogus kunnen worden opgenomen. Toch durft de band de verandering niet helemaal omhelzen en blijft ze wat vastgekluisterd aan haar oude geluid, dat ze overigens met verve beheerst. We wensen de Japanners meer lef toe op de volgende langspeler. Het experiment werkt namelijk zeer goed. Dit is een zeer typisch, degelijk postrockalbum.
Website / Facebook / Instagram
