Neen, Xylouris White is niet de recentste hype in de wereld van mondhygiëne. Het sinds 2013 (s)tandvastige, muzikale en wereldlijke duo bestaat uit de Australische drummer Jim White en de Griekse luitspeler (meer specifiek de variant laouto, voor de kenners onder ons) George Xylouris. Inderdaad, Xylouris en White, moeilijker hoeft het niet te zijn. Dit aparte en kwalitatieve tweetal brengt met regelmaat albums uit, The Forest In Me is hun vijfde. Hun geluid is behoorlijk karakteristiek, een eigenzinnige mix van postrock, freejazz en wereldmuziek.
Een bepalende factor die hun klank grijpbaarder maakt voor de gemiddelde muziekliefhebber is Guy Picciotto, vooral bekend van zijn zang- en gitaarverleden bij Fugazi. Die Amerikaanse punkband was eind jaren ’80 en vroege jaren ’90 een maatstaf voor noise- en punkrock en behoudt vandaag nog steeds zijn cultstatus. Picciotto fungeert hier als producer en als brugfiguur – zeker letterlijk in de coronatijd waarin dit album opgenomen werd – tussen beide muzikanten.
Waar hun laatste album, The Sisypheans, en ook hun vorige trouwens, nog een organisch resultaat was van jamsessies in de studio, komt The Forest In Me voort uit een muzikaal gesprek vanop afstand. Die door pandemie noodgedwongen fysieke kloof creëert een spanning die vooral in de kortere nummers te horen is, maar zorgt ook voor een creatieve speelruimte om die leegte in te vullen. In opener “Second Sister” gooit White meteen een boomstam voor de voeten van Xylouris (‘Greetings from Australia, George!’), die daar op zijn beurt dartelend probeert voorbij te gaan en daar ook in slaagt (‘Always nice to hear from you, Jim!’) . Zo komen we in dit album vaak korte impressies tegen (lees: onder de twee minuten). Die gaan soms achteloos voorbij, zoals tijdens “Latin White”, maar gaan vaker gepaard met een angstige vertwijfeling, meest hoorbaar tijdens middenstuk “Night Club” en “Forest In Me”.
Hits zijn er niet meteen te vinden op dit album, maar ook voor de minder avontuurlijke luisteraar passeren er composities met een houvast. Tussen vele contemplatieve klanken door blijven ons vooral “Missing Heart” bij, dat voor een lo-fi belevenis zorgt van postrock-legende Mogwai, en het nerveuze “Memories and Souvenirs”, dat getuigt van een niet zo luchtig verleden.
Ster van de plaat is echter “Red Wine”, waarin alle goede elementen van het duo samenkomen. Er wordt gespeeld met (beladen) stiltes, gitaarmelodieën worden afgewisseld, variërend tussen postrock en authentieke Griekse ritmes, terwijl de drums geselend voor vraagtekens blijven zorgen. Hier wordt des te meer duidelijk dat The Forest In Me een zoektocht is naar uitwegen voor de mistige toekomst die het duo voor zich zag.
Xylouris White brengt wat de titel van het album inderdaad belooft: muzikaal speuren door innerlijke bossen, soms met overtuiging, dan weer met (existentiële) angst. Hoewel de fysieke afstand niet groter kon zijn, voelt het duo elkaar heel goed aan en slaagt er dan ook in elkaar aan te vullen. Met slechts een half uur lijkt de plaat zo voorbij te glijden, maar gelukkig is ze korrelig genoeg om even te blijven hangen.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Red Wine”, ons favoriete nummer van The Forest In Me, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
