© CPU – Leni Sonck
Een jaartje geleden won Coline & Toitoine de eerste editie van kansenparcours Sound Track. Dit voorjaar volgde er met SOMA een debuut-ep met daaraan vast een handjevol festivals, maar op de echte releaseshow bleef het heel lang wachten. Gelukkig kreeg het Brusselse duo dankzij Botanique en haar wonderlijke Les Nuits een uitgelezen kans om zijn eerste grote project voor te stellen in een van ’s lands mooiste concertzalen. De Rotonde mocht dan ook al heel snel het bordje ‘uitverkocht’ bovenhalen, al zat er klaarblijkelijk een addertje onder het gras. Het leek namelijk alsof drie vierde van de zaal een vriendschappelijke of familiale band had met de band, wat zowel een positief als negatief effect had.
Het was voorprogramma Vis à Vis dat de keerzijde van de medaille voorgeschoteld kreeg. De Brusselse zangeres is een van de nieuwere visjes in de muzikale talentenvijver die ons land rijk is en heeft met haar dromerige indie zeker wel potentieel. Helaas hadden we heel wat moeite om mee te raken in haar verhaal. Dat kwam zeker niet door de kwaliteit van de muziek, maar juist door het ronduit onbeleefde en boertige publiek dat zonder gêne zijn wildste weekendavonturen bleef vertellen. Zo luid zelfs, dat Chloë Nols haar laatste single moest onderbreken omdat ze zichzelf niet kon horen zingen. Wat de zangeres bracht, mocht er nochtans zeker zijn. Begeleid door haar vierkoppige band, waaronder een saxofonist die zeker zijn meerwaarde had, probeerde ze ons met ons hoofd in de wolken te brengen. Door de gekende redenen lukte dat niet, al was er hier en daar ook nog wat werk aan de set. De omstandigheden zaten nu ook wel niet mee voor Vis à Vis, maar ook ons kon de band jammer genoeg geen veertig minuten geboeid houden. We hopen weliswaar dat het vijftal binnen afzienbare tijd een mooiere tijd beleeft in Botanique.
Een dik kwartier later sloeg de sfeer dan weer helemaal om. Zoals gezegd leek het wel of iedereen Coline & Toitoine persoonlijk kende, waardoor de Rotonde het tafereel werd van een uitbundig familiefeest. Het helpt natuurlijk heel hard als de muziek die je maakt bol staat van de catchy beats en meezingbare teksten. Opener “North” ontaarde meteen in een feestje; de Rotonde ging al snel overdreven hard op en neer. De danspasjes die Coline & Toitoine hadden voorbereid, weerspiegelden dan ook ons gevoel over de avond. Wat het duo deed was helemaal niet slecht, het voelde gewoon allemaal een tikkeltje onecht.
De vlam zat met andere woorden al snel in de pijp en dat was al bij al redelijk terecht. De volledige zaal zong alle nummers van de eerste tot de laatste noot mee en danste alsof zijn leven ervan af hing. Terwijl Coline zich ontpopte tot een publiekslieveling, bespeelde Toitoine tal van elektronica met een geestdrift die op een rockconcert niet zou misstaan. De interactie tussen de twee en de zaal zat helemaal snor, wat alleen maar bijdroeg aan het enthousiasme. Mede dankzij een leuke lichtshow draaide “OAEOA” bijvoorbeeld uit op een makkelijke meezinger en groeide “Anyway” uit tot een stevige discotrack die de Rotonde alle kleuren van de regenboog liet zien. Betekent dat daarmee ook dat Coline & Toitoine een vlekkeloos en perfect parcours reed? Neen, want er zaten nog tal van schoonheidsfoutjes in de set. Het kon weliswaar niemand deren, want Botanique sprong met alle energie die ze had.
Het probleem, als we dat al zo mogen noemen, met de muziek van het duo is dat er helaas niet zo heel veel variatie in zit. Zo bleek het vet na een kwartiertje al wel van de soep te zijn op vlak van verrassingen. Dat merkte je ook aan de zaal, want terwijl de vrienden van de Brusselaars zelfs een moshpit op poten konden zetten – wij snapten er ook niets van – klapte het neutrale publiek hier en daar gewoon wat mee. De grens tussen objectief en subjectief werd na verloop van tijd dan ook blootgelegd, waardoor het epicentrum der enthousiasme enkel onderaan de tribunes bleef.
Dat Coline & Toitoine goed zijn in wat ze doen, durven we zeker niet in twijfel trekken. De pianoballade en het rustigere “Do I Go to Oslo?” waren namelijk mooie voorbeelden van hoe de zangeres toonde dat ze echt wel kon zingen. Ook de man achter de knoppen toonde in zowat elk nummer dat hij met enkele leuke twistjes een lied naar zijn hand kan zetten. Dat betekent daarentegen niet dat het concert zo fantastisch was als het publiek deed uitschijnen. Er is nog wat werk aan de winkel voor de twee, zeker op vlak van variatie en ervaring, maar we zijn ervan overtuigd dat er een dag komt waarop alles op zijn plek valt. Er zit genoeg potentieel in Coline & Toitoine, maar gisterenavond voelde het toch meer alsof we toevallig op een familiefeestje van de twee waren terechtgekomen. Alsnog amuseerde iedereen zich, dus daar mogen de Brusselaars zich zeker aan optrekken.
