© Yaqine Hamzaoui
Elias Devoldere maakt al jaren deel uit van het bloeiende Belgisch muzieklandschap. Als drummer van onder meer Nordmann, Hypochristmutreefuzz en Suwi schuimde hij reeds de mooiste concertzalen van ons land en over de grenzen heen af. Twee weken geleden verraste Devoldere ons deze keer met een beklijvend debuut onder zijn eigen naam, waarin hij voorzichtig naar voren treedt als zanger en songwriter. We spraken met hem af en dronken een koffietje op een zonnige voormiddag om het te hebben over zijn eerste solowerk.
Je eerste plaat heeft het daglicht gezien. Hoe ervaar je dat?
Het is nog niet doorgedrongen of zo. Bij de release van de eerste single was ik wel enorm nerveus. Ondertussen ben ik al wat rustiger.
Hoe heb je de afgelopen periode beleefd?
Het was sowieso leuk om eens wat rust te hebben. Dat was lang geleden en was dus welkom. Maar doordat we lang niet konden spelen miste ik wel een groot deel van mijn identiteit. Uiteindelijk ben ik met de tijd die de lockdown bracht heel wat nieuwe dingen gaan doen. Die plaat afwerken was daar onder andere deel van. Ik had al eventjes nummers liggen waarvan het eens tijd werd dat er iets mee gebeurde. Ik ben ook terug beginnen te lezen en heb zelfs cakes gebakken. Eigenlijk heb ik vooral genoten van het simpele leven. Daarnaast ben ik terug beginnen te studeren op drums. Dat was weer even geleden omdat ik vooral bezig was met optreden. Gewoon drum studeren maakt mij wel het gelukkigst. Ik zou het niet erg vinden moest er om de zo veel tijd zo’n periode worden ingelast.
Je hebt al heel wat ervaring opgedaan als sideman in talrijke groepen. Hoe ervaar je de rol als frontman?
Het is sowieso heel anders en zeer spannend. Ineens sta je vooraan en word je helemaal uit je comfortzone getrokken. De functie die ik nu heb als songwriter, zanger en soms ook gitarist voelt nog niet zo vertrouwd aan. Als we aan het optreden zijn voel ik me dan ook wat onzeker. Het is wel zo dat ik erin berust dat die zekerheid met tijd gaat komen.
Hoe zijn de afgelopen shows al geweest?
Goed! We hebben er nog maar vier achter de rug en die zijn al heel plezant geweest. Het waren vooral leuke locaties zoals Boomtown en het voorprogramma van Trixie Whitley op Moods in Brugge. Enerzijds ben ik superblij dat we zo een toffe kansen krijgen, anderzijds realiseer ik me dat dat wel grote dingen zijn voor een project dat nog maar net van start gaat.
Wat inspireerde je om dit soloproject op poten te zetten?
In het middelbaar speelde ik wat gitaar op mezelf, maar toen ik naar het conservatorium ging heb ik me echt op drummen gefocust en gitaar wat links laten liggen. Zes jaar geleden kocht ik een interface en mijn huisgenoot bleek een gitaar te hebben. Vanaf toen ben ik begonnen met nummers schrijven, eigenlijk met muziek creëren in het algemeen. Op een gegeven moment ben ik dan ook productie gaan studeren omdat ik opnamesoftware beter wou leren kennen. Ik werkte wel al vaak arrangementgewijs mee aan nummers voor bands waarin ik speel, maar geleidelijk aan begon ik meer en meer goesting te krijgen om nummers voor mezelf te schrijven. Ik begin me des te langer des te meer muzikant te voelen dan louter drummer. Veel mensen vragen wat het verhaal achter de plaat is of wat de nummers aan elkaar bindt. Ik vind dat allemaal wat ver gezocht. Deze muziek is heel intuïtief ontstaan. Eigenlijk is het verhaal gewoon: ik ben muzikant en ik maak muziek.
Als drummer zijnde, hoe zag het songwritingproces eruit?
De muziek zelf schrijven ging vlot. Ik krijg een idee en dat kan ik al snel in een instrumentaal nummer vatten waar ik content mee ben. Maar dan komt die tekst erbij kijken. Daar kruipt wel veel tijd in. Als kind kreeg ik vaak complimenten op mijn opstelletjes die ik voor school schreef (lacht). Dat was zowat mijn enige schrijfervaring voordat ik aan deze ep begon. Ik liet de teksten nalezen door twee goede vrienden die al meer ervaring in songwriting hebben dan ik. Hun hulp heeft me wel goed gedaan.
Een van mijn favoriete songwriters is Moses Sumney. Blijkbaar is hij een dichter van opleiding en dat hoor je ook echt wel in zijn teksten. Die zijn zo mooi verwoord. Schrijven is een kunst apart. De reden dat ik nu drum in verschillende bands is ook gewoon omdat ik twintig jaar lang intensief met drummen bezig ben geweest. Ik weet wel dat ik ga groeien als schrijver mits ik het tijd geef.
Je hebt een jazzopleiding achter de rug. Hoe sta je tegenwoordig tegenover jazz?
Ik zie mezelf niet zo zeer als een jazzmuzikant, of toch niet in de traditionele zin van het woord. Er zijn mensen die daar veel dieper in gaan dan ik. Ik hou enorm veel van jazz en experimentele muziek, ik speel dat ook enorm graag. Maar als mensen me bestempelen als jazzmuzikant voelt dat niet altijd even juist aan. Mensen je precies altijd in een hokje steken. Bij Norman voelden we dat ook al. We werden bestempeld als jazzrockband, maar eigenlijk vinden wij het zelf geen jazz. Ik ben niet zo een fan van stempels, ze limiteren je op een manier. Ik zie mezelf gewoon als een muzikant…
Die muziek klinkt nogal donker. Hoe zou je de sound en visie van dit project omschrijven?
Ik denk dat dat vooral gepaard gaat met je referentiekader. Volgens mij grijp je sowieso onbewust naar een sound die vertrouwd aanvoelt, zoals voor mij onder meer jazz en donkergekleurde muziek. Ik ga niet snel grijpen naar vrolijke muziek.
Kaiku doet al eens denken aan Radiohead.
Hehe, die hoor ik wel vaker… Radiohead is zeker een deel van mijn referentiekader, ik ben mij daar ook van bewust. Het is iets wat er in elk geval zal uitgaan met de tijd. Niemand zit te wachten op een nieuwe Radiohead.
Het algemeen publiek is vaak content als ze iets herkenbaars horen.
Inderdaad, zo werken mensen. Als muzikant zijnde probeer ik meer op zoek te gaan naar iets nieuws, al betrap ik er mezelf soms op dat ik naar herkenbare klanken grijp.
Het woord Kaiku klinkt nogal mysterieus. Wat betekent het?
Het is Fins voor echo. Een tijd geleden kreeg ik de opdracht om muziek te componeren voor een dansvoorstelling in Finland. We hebben die muziek daarna ook opgevoerd in een grote dansclub in Helsinki die Kaiku heet. Ik ben daar een anderhalve maand geweest en dat was de eerste keer dat ik zo lang alleen was. Zo losgerukt van thuis zijn deed me wel goed. Die reis was dus blijven hangen en toen ik aan het zoeken was naar een titel voor deze ep kwam het woord Kaiku weer naar boven. Dat het echo betekent vind ik ook wel passen. Ik kijk vaak nostalgisch terug naar de laatste vijf/zes jaar. Ik kan nogal neerslachtig zijn en daarin blijven hangen, het zelfs bijna omarmen. De nummers die nu de wereld in gaan zijn een soort van laatste echo naar die tijd in mijn leven.
Welke muziek inspireert je op dit moment?
Mag ik even in mijn Spotify duiken? In de lockdown heb ik Blake Mills ontdekt. Van zijn plaat Mutable Set ben ik enorm onder de indruk. Ook Moses Sumney en Lucrecia Dalt zijn recente ontdekkingen die me zijn bijgebleven. Ik ga graag opzoek naar nieuwe muziek, maar soms kan ik ook een maand lang naar een en dezelfde plaat luisteren. Als ik me rot voel is Radiohead wel een toevluchtsoord dat me kan troosten.
Ondertussen raken we verstrengeld in een gesprek over “True Love Waits” van Radiohead.
Als je een Belgisch project zou mogen aanraden, welk zou dat zijn?
Peenoise en Robbing Millions zijn twee bands die je zeker in de gaten kan houden!
Wat zijn de ambities met jouw project?
Ik zou graag veel platen maken. Dat klinkt misschien niet het meest poëtisch, maar het is wel de essentie. Ik hoop dat ik muziek kan blijven maken en mijn eigen ding kan blijven doen. We zien wel waar dat eindigt. Wie weet gaat de volgende plaat meer richting jazz of wordt het juist mega elektronisch. En als ik daarbovenop nog eens veel kan gaan spelen met onder andere die muziek, dan is het helemaal goed.
Naast je solowerk maak je ook deel uit van verschillende andere groepen zoals Nordmann. Hoe maak je de balans?
De andere projecten komen zeker niet op de achtergrond. Ik vind het juist leuk om met verschillende dingen bezig te zijn. Dat verrijkt enkel je horizon. Nordmann is een kind van ons vijven waarin we allemaal een groot aandeel hebben. We zijn samen als band gegroeid naar iets waarvan we nu erg content zijn. Zoiets zou ik niet laten verwateren.
Hoe zien de komende maanden eruit voor jou?
September gaat een rustige maand worden. Dan ga ik voornamelijk wat studiowerk doen voor verschillende projecten. Vanaf oktober gaan we veel spelen, vooral met Nordmann maar ook met Suwi en Hypochristmutreefuzz. Deze zomer heb ik nog wel eens gerealiseerd dat met maten op schok zijn en optreden echt wel is wat ik graag doe! Dat is zalig!
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
