Onze noorderburen werden de laatste jaren geconfronteerd met een groot aantal rockbands die het voor bekeken hielden. Met Splinter is er weer hoop op een mooie toekomst voor de Nederlandse rockscene, want de band is als een feniks opgestaan uit de assen van recent ontbonden groepen. Zanger Douwe Truijens en gitarist Sander Bus zaten samen in Death Alley, een hardrockgroep die in 2018 voor onbepaalde tijd op de pauzeknop drukte. Gertjan Gutman bespeelde dan weer de toetsen bij het teloorgegane Birth of Joy en geselt bij Splinter het hammondorgel. Drummer Barry van Esbroek mepte er in het verleden op los bij de hardrockformatie Vanderbuyst en neemt ook bij Splinter plaats achter de drums.
Het viertal blijft actief in hun comfortzone, want wat ze presenteren op Filthy Pleasures, voldoet aan alle voorwaarden van de klassieke hardrock. Zowel de albumtitel als de bedenkelijke hoesfoto verraden dat er geen akoestische folk of elektronische dansmuziek zal gebracht worden. Splinter brengt vooral rechttoe-rechtaan rock. Zes van de tien nummers werden sinds 2019 al uitgebracht in de vorm van singles of ep’s. Enkel het instrumentale niemendalletje “Splintermission”, het snelle “Read My Mind” en het poppy “Something Else” zijn nieuw. Fans van het eerste uur zullen dus niet veel ontdekken op Filthy Pleasures, maar gelukkig klinkt het album als een samenhangend geheel en niet als een verzameling van losse nummers.
De opener “Robothell” begint met een aanstekelijk ritme op een houten percussieblok en een gitaarriff die snel in je hoofd blijft hangen. Wanneer vervolgens het hammondorgel invalt, is de toon helemaal gezet en die weet de groep ook tijdens de rest van de plaat aan te houden. Het prominent gebruik van het orgel zorgt voor een fris en speels geluid dat zich onderscheid van de duizend-en-een andere hardrockbands die vandaag strijden voor onze aandacht. Single “Brand New Future” is met voorsprong het leukste nummer van het album en vreemd genoeg staat deze knaller helemaal achteraan op de plaat. Aan een stevig tempo gooien de Nederlanders hier alles in de strijd om een feestje te bouwen. Ook “Bitter Sounds” en “Read My Mind” weten te overtuigen met hun snedig ritme en coole riffs.
De band mag dan wel volop knallen tijdens de rocknummers, af en toe wordt ook gas teruggenomen voor een rustig intermezzo. Deze voelen gelukkig niet aan als de obligate rustpunten op een rockplaat, maar zorgen voor een welgekomen variatie. Toch zijn het niet de beste nummers van Filthy Pleasures. Single “Plastic Rose” mag binnen de categorie dan wel het interessantst zijn, het zou evengoed een gezwollen rockballade van Scorpions kunnen zijn. Op “Take No More” gaat de groep dan weer iets bescheidener te werk met een ingetogen gitaarriedel, wat vingergeknip en koorzang om een rustige melodie uit te werken. Niet slecht, maar ook iets te langdradig om echt naar de keel te grijpen.
Splinter brengt hardrock met knipogen naar onder andere Steppenwolf, Iggy Pop en Iggy & The Stooges. Die laatste zijn duidelijk een voorname inspiratie geweest voor de Nederlanders. Tuijens laat zijn stem regelmatig klinken als mijnheer Pop en enkele melodieën lijken ook wat geïnspireerd te zijn op zijn werk. Er zijn natuurlijk mindere helden om eer aan te betuigen, maar alles in acht genomen zal het viertal met Filthy Pleasures niet meteen een prijs voor originaliteit winnen.
Met Splinter zijn de lage landen een frisse hardrockformatie rijker, ook al bestaat de band uit ervaren leden van diverse andere groepen. Met Filthy Pleasures brengt het viertal een leuke verzameling rocknummers die niet uitblinkt in originaliteit, maar waarmee ze live ongetwijfeld een feestje opgestart krijgen.