Iron Maiden behoeft geen introductie, dus we gaan meteen over naar het volgende: in de aanbevelenswaardige Metallica-podcast ging het op een bepaald moment over de And Justice For All-tournee. Kirk Hammett zag fans op hun horloge kijken tijdens concerten. De songs waren gewoon te lang, te complex, te zelfgenoegzaam. Als tegenreactie maakten ze de Black Album en – daar moeten we eerlijk in zijn – dat was een goeie zet. Al sinds Brave New World uit 2000 hopen we dat Iron Maiden die zet ook eens zou doen. Terug naar de hoogtijdagen van riffgedreven metal die wat behapbaarder was en toch ook gesofisticeerd. Maar goed. De moed zonk ons alleszins in de schoenen toen we de tracklist van hun nieuwe, zeventiende album Senjutsu onder ogen kregen: tien nummers die afklokken op 1 uur en 22 minuten. Met drie nummers langer dan tien minuten. O jee.
Openings- en titelnummer “Senjutsu” – wat losweg kan vertaald worden als ’tactiek en strategie’ – maakt meteen duidelijk welk register we mogen verwachten: majestueus, episch en stampend. We zien de openingsscène van een Japanse western waarbij, in slow motion, een groep cowboys op wilde paarden door de woestijn raast. Al kunnen het ook samurai zijn. “Stratego” klinkt dan weer als een Iron Maiden-song: galopperend, met een loeiende Dickinson en een solo. “The Writing On The Wall” verrast wel: de gitaar in het begin is akoestisch en we horen zowaar een riff, een ankerpunt om de epiek aan vast te hangen zodat ze niet implodeert, wat altijd een risico is. Het westerngevoel is er weer en dat is welgekomener dan de same old, same old van “Stratego”.
Het begin van “Lost In A Lost World” hadden we ook niet zien aankomen. Bij de akoestische intro, de echoënde Dickinson en de zweverige backing vocals zouden we bijna zeggen: Iron Floyd. Of Pink Maiden. Daarna is het vintage Maiden-tijd: de riff, de tempowissel, de dubbele solo. Maar dan net iets minder op automatische piloot dan op vorige albums wel eens het geval was. Het einde, bijvoorbeeld, neemt gas terug, waardoor Dickinson, enkel begeleid door bas, een gitaar en keyboards, in schoonheid afsluit. Ja, mensen, in schoonheid. En dat op een Iron Maiden-album.
Omdat we de recensie niet zo lang willen maken als het album, springen we even naar “Darkest Hour”. Dat neemt met een heel atmosferische intro (Golven! Zeemeeuwen! Adrian Smith op gitaar!) rustig de tijd om op te bouwen. De zware gitaren vallen pas na tweeënhalve minuut in, maar ze houden het midtempo aan. Het is zelfs bijna een slow. Waarmee officieel bewezen is dat ‘episch’ niet per se ‘verpletterend’ betekent. Smaakvol gitaarwerk ook.
“Death Of The Celts” neemt al evenzeer de tijd om zich op gang te trekken. Dat maakt het nummer per definitie langer, maar, misschien vreemd genoeg, ook verteerbaarder. Soms heb je gewoon wat ademruimte nodig. Een folkmetal-gevoel dreigt ons na drie minuten te bekruipen, maar dan is er de tempowissel die het nummer in een hogere versnelling trapt. Eindigen doet Senjutsu met twee nummers van respectievelijk twaalf en elf minuten. We hebben er drie keer naar geluisterd en, echt waar, het enige wat we ons ervan herinneren is gegaloppeer.
Onze conclusie blijft dus: teveel te lange songs werkt niet. Dat ligt mogelijk aan onze steeds maar verder eroderende aandachtsspanne, maar toch. Een galop is een galop. Episch is episch. Uiteindelijk klotst er na een beluistering één grote brij muziek in ons hoofd, waarbij het dus onmogelijk is om nog het onderscheid te maken tussen afzonderlijke nummers. Misschien moeten we gewoon wat meer naar het album luisteren – een brok van 82 minuten heeft tijd nodig om volledig te bevatten -, maar we hebben natuurlijk nog andere dingen te doen in ons leven. Dit gezegd zijnde: Maiden heeft z’n best gedaan om hier en daar een stap verder te gaan. Buiten de platgegaloppeerde paden bloeit er iets moois. En dat appreciëren we zeker. Benieuwd wat dat volgend jaar zal geven op Graspop.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
Ik denk dat je de mobiel even uit had moeten zetten en niet aan een deadline moet denken. Of met gevatte kortzichtige ideeën komt over deze plaat.
Het maakt namelijk niet uit wat een ieder van de plaat vind. Hij staat als een huis, en is onverwoestbaar in zijn doorzetting. Zoals een Samurai betaamt.
Jammer Bart, ik vind het een top CD. Misschien kun je beter de nieuwe nummers van ABBA gaan beoordelen.
ach iron maiden ook geen onbekende voor deze heb deze band leren kennen voor het eerst met de het nummer women in uniform later dan ook de andere. de vorige album deed mij eigenlijk meer denken aan een andere metal band die ik ook al reeds lang ken maar toch veel ouder is dan iron maiden en dat is judas priest het album Nostradamus. en dat vond ik een beetje het zelfde gelijk ze wilde zegen dat kunnen we ook maar omdat ik maiden muziek ook goed vind moest ik het beluisteren. en oke je moet er voor open staan maar ja de tijd tussen 1988 en nu 2021 licht er wel veel verschil en er is geen enkele metal band dat het zelfde kan klinken als in het begin de ene gaat harder de andere wat minder hard meer muziek voor iedereen en nummers die ze al eens op de radio kunnen spelen en dat was vroeger nooit het geval of het was een heavy metal programma. maar ja ook de zanger begint zijn leeftijd te krijgen net als de andere maar oke de muziek kan nooit meer de zelfde zijn maar nu is hij gewoon toegankelijk voor de gene die de band niet kennen en ook voor niet metal fans want deze muziek is reeds lang niet meer wat ze ooit is geweest. de ene band buiten de andere maar ze klinken nu bijna allemaal het zelfde zelfs de hardste band die ik ook de aller eerste plaat heb gekocht metallica neen de nieuwe of de vorige maar ja mensen veranderen en ook deze wereld van heavy metal vroeger bestond deze wereld enkel uit echte metal fans en hardrock en werd deze muziek niet erg gewaardeerd door iedereen misschiens daarom dat de metal band hun steil van muziek verandert hebben omdat ze meer mensen kunnen berijken wie weet? nu heb ik van deze al wat gehoord en oke niet slecht maar ook weer niet meer zoals die van vroeger. number of the beast en zo verder maar ja moderne tijden. nu metallica heeft ook weer een uitgebracht maar het is geen nieuwe het een oude in een nieuw jasje wie volgt er nu van de oude?