AlbumsRecensies

Indigo De Souza – Any Shape You Take (★★★★): Meezingers voor eenzaten met hartzeer

Al van kinds af aan voelt Indigo De Souza zich een buitenbeentje. Ze groeide als verlegen zonderling op in een boerenhol in North Carolina en doorliep een eenzame kindertijd, tot haar moeder haar begon aan te sporen om gitaar te leren spelen en om te gaan optreden voor familie en vrienden. Ze was amper elf toen ze haar eerste liedjes begon te schrijven, nog eens tien jaar later bracht ze in 2018 haar debuutalbum uit met de veelzeggende titel I Love My Mom. Op deze plaat bracht De Souza op de rammelende tonen van garagepop en -rock openhartige nummers over eenzaamheid en vervreemding. Het debuut maakte indruk op de juiste mensen, want het werd opgepikt door Conor Oberst en zijn platenmaatschappij Saddle Creek. Via dit label verschijnt nu de opvolger Any Shape You Take.

De albumtitel verwijst naar de diverse vormen die De Souza binnen haar muziek aanneemt. Ze houdt er niet alleen van om genres en stijlen met elkaar te verweven, vooral in de teksten gedraagt ze zich als een kameleon. Die gaan in tegenstelling tot haar debuutalbum niet langer over eenzaamheid, maar belichten eerder de verschillende facetten van de liefde. Om het spannend te houden ligt de focus voornamelijk op de pijnlijke elementen. Van onvoorwaardelijke overgave tot toxische liefdes, relatiebreuken en zelfs gezamenlijke zelfmoord, de muzikante gaat de harde onderwerpen niet uit de weg.

Voor de opname van haar nieuwe album haalde De Souza Brad Cook aan boord, de gerenommeerde producer die in het verleden al zijn sporen verdiende met onder andere Bon Iver, Big Red Machine, The War On Drugs, Kevin Morby en Waxahatchee. Any Shape You Take heeft dan ook een veel professioneler geluid dan het thuis opgenomen debuutalbum. Gelukkig behoudt Cook nog voldoende scherpe randjes. Zo is de grungy basis er nog steeds en wordt ook de fuzzpedaal nog gretig gebruikt. De muzikale aankleding is daarnaast verder verruimd; zo horen we meer orgels en synths.

De klankrijkdom komt al in de albumopener “17” naar voor. De Souza doet ons nog even slikken wanneer ze haar stem zwaar bewerkt met autotune, maar wanneer ze het nummer vervolgens onderdompelt in een bad van warme synthklanken, ontvouwt zich langzaamaan de ideale soundtrack voor de nazomer. Met “Darker Than Death” keert de artieste vervolgens voorzichtig terug naar het vertrouwd terrein van de alternatieve rock. De muziek klinkt helder en teder met zachte, ritmische aanhalen op een fuzzgitaar, gonzende synths en een sober ritme op de hihat. Zoals de titel doet vermoeden moet er wel wat onder de oppervlakte sluimeren. Wanneer De Souza haar fuzzpedaal volledig intrapt en een stevige riff inzet, wordt meteen duidelijk wat: hartzeer. En dan realiseer je je plots dat je toch naar een bijzonder nummer zit te luisteren.

Doorheen het album wordt de kwaliteit hoog gehouden met veel muzikale variatie. “Die/Cry” en “Way Out” bestaan uit meezingbare indierock, terwijl “Hold U” met zijn electrodrums, synths, funkgitaar en een outro vol ‘whoo whoo’ eindigt als een zoet popnummer. “Bad Dream” is dan weer een scheurende sleper in de traditie van de slackerrock. De melodie heeft soms wat weg van “Zombie” van The Cranberries. De Souza’s stem doet hier en daar wat denken aan PJ Harvey ten tijde van Rid of Me terwijl de muziek dan weer zeer lichte herinneringen oproept aan Siamese Dream van de Smashing Pumpkins. Er zijn slechtere referenties.

Op Any Shape You Take horen we net als in vorig werk nog steeds rechttoe-rechtaanteksten, met weinig opsmuk of verbloemingen. Afsluiter “Kill Me” spant op dit vlak de kroon met een verhaal van een giftige relatie die lijkt te gaan eindigen in een gezamenlijke zelfmoord. Ook “Real Pain” gaat, zoals de titel doet vermoeden, niet over rozengeur en maneschijn, maar over mentaal lijden. Dit wordt extra kracht bijgezet door een intermezzo van geschreeuw dat fans tijdens de lockdown hadden doorgestuurd naar De Souza. De eenzaamheid wordt zo pijnlijk samengevat in een minuut lawaai.

De eenvoudige teksten dragen bij tot de eerlijkheid van het album, maar vormen her en der ook een zwakke schakel. Zo voelen sommige teksten bij een eerste beluistering wat ongemakkelijk aan. Bij een stuk als ‘I’d rather die than see you cry’ (“Die/Cry”) fronsen wij bijvoorbeeld toch even de wenkbrauwen. Omdat De Souza het muzikaal echter goed verpakt, levert ze toch meezingbare melodieën en voor je het weet zitten de openhartige teksten in je hoofd na te galmen.

Met Any Shape You Take brengt Indido De Souza een sterke tweede plaat waarop muzikaal nieuwe paden worden verkend. Jeugdige eenzaten en buitenbeentjes zullen zich ongetwijfeld met plezier verenigen op haar concerten om de oprechte nummers vol overgave mee te brullen.

Facebook / Instagram / Website

166 posts

About author
It's party time and not one minute we can lose.
Articles
Related posts
LiveRecensies

Ways Around Festival 2024 (Dag 2): Alternatief muziekfeest

De tweede dag van het Ways Around Festival ging door in RESET. In een vorig leven was dit gebouw het hoofdkantoor van…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Rock Werchter 2024 verrast met 15 nieuwe namen

Na de zelfbevestiging van Greta Van Fleet doorbreekt Rock Werchter de sleur van de werkweek met veertien nieuwe namen. Ditmaal zijn de vaste…
AlbumsRecensies

Kurt Vile - Back to Moon Beach (★★★): Als een kabbelend beekje

Van alle laidbackrockers die gekleed in houthakkershemd door de alternatieve muziekscène strompelen, is Kurt Vile momenteel waarschijnlijk wel de bekendste. Hij is…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.