©CPU – Ymke Dirikx
Sinds Kompass haar legendarische site in Gentse Ottergemsesteenweg moest verlaten circuleren er allerlei geruchten waar de club opnieuw haar deuren zal openen. Blijft ze in Gent, of zoekt ze andere oorden op in Antwerpen of Brussel? Voorlopig blijft het bij gissen, maar gisteren konden we toch weer even die onwaarschijnlijke sfeer opzoeken op de Heizel.
Het is de derde week op rij dat er een groot testevent plaatsvindt In Arena 5. Na Tale of Us en Amelie Lens mochten zaterdag onder meer Charlotte De Witte, Enrico Sangiuliano en Paula Temple het Belgiëplein platwalsen. Het is een indrukwekkende locatie, omringd door de bombastische Heizelpaleizen en overschaduwd door het Atomium. Alle ingrediënten waren aanwezig voor een onvergetelijke techno open-air: een feilloze geluidsinstallatie, gitzwarte beats en net iets te veel mannen in bloot bovenlijf.
Dana Montana mocht het twaalf-uur-durende feest als eerste openen. Al tegen de middag was het plein, dat ’s avonds 7500 dansende mensen zou huisvesten, al goed volgelopen. De Belgische, met Oekraïense roots, bracht een zeer dansenbare mix van ghetto tech, electro en techno. De vroege vogels hadden er duidelijk zin in en begonnen al stevig te dansen. Vanaf minuut één werden de boxen niet gespaard en ook de volgende dj, Massimo Mephisto, hield dezelfde tred aan. De resident dj van de Kompass Klub draaide een opzwepende mix van nieuwe bangers en oude klassiekers.
De eerste hoogtepunten kwamen er in de set van ONYVAA. De in Los Angeles geboren dj, producer en live-act, is een van KNTXT’s nieuwste revelaties. Tijdens haar set beleefden we een energieke reis, beïnvloed door het tijdloze Detroit en warehousetechno. Door de combinatie van hypnotiserende melodische loops en haar originele beats van over de hele wereld creëert ze een levendige expeditie die de dansvloer in vuur en vlam zette. Een eerste hoogtepunt kwam er wanneer ze aan het eind van haar set “District 8” van Fjaak door de speakers beukte. Hier en daar klonken ware oerkreten. Het was heerlijk dansen op haar set, in het warme zonlicht en de drukkende luchtvochtigheid.
Om 17u was het tijd voor de eerste headliner, het mannelijke deel van het techno-powerkoppel De Witte-Sangiuliano. Enrico werd op gejuich onthaald. De Italiaan vloog er meteen in. Met zijn melodische en opbouwende techno bracht hij de Arena van het ene hoogtepunt naar het andere. “Astral Projection” en zijn remix van de Belgische klassieker “Camargue” bleken de eerste crowdpleasers van formaat. Maar, toegegeven, het was uitkijken naar de remix van “The Age Of Love“. Deze maakte hij samen met Charlotte en is hun eerste release samen. De track is nog geen week oud, maar weet al dagen lang op nummer één te staan in de Beatport top 100. “Age Of Love” is een iconisch Italiaans nummer uit 1990 en hun remix draagt alle kenmerken van beide producers. Het is de afgelopen lockdown uitgedraaid tot een publiekslieveling tijdens vele livestreams en live bleek dat het ook aansloeg. Nog een half uur lang luisterden we naar Sangiuliano. Aan het eind van zijn set kon een knuffel van Charlotte niet ontbreken.
Iets minder mooi om zien waren de donkere regenwolken die zich boven Brussel verzamelden. Helaas, wanneer Charlotte De Witte aan haar set begon, was het al naarstig aan het regenen. Maar dat deerde het publiek niet. De grote hal achteraan was opengezet om te schuilen, toch dachten maar enkelingen eraan om het plein te verlaten. Charlotte deed mensen springen, kreeg mensen in de nek en deed onze neusvleugels trillen. Compromisloos, geheel in haar eigen stijl, deed ze de Arena daveren. Bij het ondergaan van de zon, kwam nog maar eens tot uiting wat voor een imposante locatie de Heizel is. De lichtshow was fenomenaal. Stel je voor dat je als lichttechnieker de lasers vanop het Atomium op het publiek kan doen neerdalen. Het tilde het feestgedruis naar een ander niveau; dit was pas raven.
Als laatste mocht de Britse Paula Temple de Arena drie uur lang begeesteren. De Berghainhabitué begon in de gietende regen aan een set die onze, tot op het bot doorweekte, ledematen niet kon stilkrijgen. De Britse bleek zowaar de meest gebalanceerde en technische dj van de avond. Haar set was vervuld van loeiharde beukers en rauwe techno van overrompelend kaliber. Ze raasde in moordtempo door tientallen tracks per uur. En een zachte hand, daar doet Temple niet aan. Liever plaatst ze haar luisteraar pontificaal middenin het oog van de storm.
Laat deze muzikale storm nu net de natuurlijke te vervangen. Eindelijk stopte het met regenen. Uitgelaten en doorweekt werden we de nacht in begeleid door Temple. Ook zij waagde haar aan een remix van “The Age Of Love”, zonder twijfel de schijf van de avond. Tegen middernacht stond de Arena nog overvol extatische mensen. De lichten sprongen aan en de laatste drop van de avond verstomde in een trage beat. Er werd geapplaudisseerd en geroepen voor wat een topavond was. Op de natte houten vloer keerden de feestvierders huiswaarts, met zompige schoenen en vermoeide dansbenen. De lichten van het Atomium gingen uit. Het zat erop.
