De laatzomernachten van 2021 staan ons weer steeds vaker toe met de pen (of laptop) in de hand op concerten te infiltreren. Naast menig muziekenthousiasteling sijpelt er hier en daar ook wederom een troubadour binnen in de lokale cafeetjes van ons Belgenlandje. Vandaag deed ene Gipsy Rufina dat in de PRINTBAaR van Lichtervelde, de zeefdrukhotspot van het wilde, West-Vlaamse Westen. De bar, die normaliter op dinsdag de deuren sluit, maakt een uitzondering en verwelkomt na een dik jaar voor de tweede keer de Italiaanse singer-songwriter. Samen met hem flankeren de sanseveria’s en de caladiums het paletpodium deze avond.
Gipsy Rufina eert zijn naam allermeest: als een ware zigan sprokkelt hij het avontuur op daar waar de wind hem brengt. De luchtdruk zal vandaag goed gezeten hebben, want met zijn Dacia Dokker scheerde hij zich regelrecht vanuit Zwitserland helemaal tot in Lichtervelde, een klein provinciedorpje tussen Roeselare en Brugge. De reiswagen, geladen met zijn trouwe gitaar en banjo, een artisanaal aan mondharmonica’s en wat te verkopen plaatjes, stopte vlak bij onze deur. Naast de lokale knuffelhond, de lokale jarige en de lokale pintjes die in het café worden geserveerd waren dus ook wij niet weg te houden.
Rufina weet meer dan direct onze aandacht te bemachtigen. Beter nog: niet enkel wij worden een stilzwijgen opgelegd, maar ook de volledig uitverkochte tentzaal van de bar. Iedereen kijkt gefascineerd toe terwijl de talige Italiaan zowel in zijn moederspraak als in het Engels vele verhalen brengt. Of het nu gaat over de straten van Brussel, het snellen door de E45 snelweg of de volkslegende Viola (een bergbewonende variant op Robin Hood), we zaten op de puntjes van onze stoelen mee te luisteren naar zijn mooie vertellingen.
Toch kent de artiest nog meer sterktes: naast schrijver is hij ook de titel muzikant meer dan waardig. Met vliegensvlugge vingerzettingen tokkelt hij met doorwinterde charme de snaren van zijn gitaar en banjo af. Zonder moeite behoudt hij ritme op een voetpercussiestuk, zingt hij meanderende teksten eroverheen, en als dat u nog niet zou hebben overtuigd van zijn kunnen, neemt hij er nog even een harmonicasolo van jewelste bovenop. We weten dat het echt menens wordt wanneer hij een duimplectrum rond zijn dikke vinger snoert en zo genieten we stuk voor stuk van zowel zijn verhalen als van zijn tokkelkunde.
Het publiek klapt na elk nummer en vraagt telkens om meer. Zonder gemaar biedt Gipsy ons dan ook steeds nog een nieuwe blues, tot de klok (voor burenlawaaioverlast) hem de keel snoert. We juichen, wuiven hem uit en bedanken hem voor de vele mooie liedjes. Wanneer hij de zwarte buurthond nog een laatste aaitje biedt, schudden we de man de hand en wensen hem nog vele fijne concerten op zijn tourtocht, waar de wind hem dan ook moge brengen.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
Wat een schone recensie over gipsyrufina! Ik kan genieten van je woorden , net als van de muziek! We hebben mekaar nog ettelijke uren vergezeld, Udo, de knuffelhond, Gip-si, den virtuoos, den bard van Italië en den dezen grijzenbaard. Liet hem slapen (rusten) in een Tinny-house op m’n erf.. en we deelden zoveel in dat Licht-ter-velde!!! Zelfs GA (grondig anders) was een passage waard! Is een aanvulling op jouw fijne recensie! Met ook dank aan Nick van de Printbar. (Ook z’n zeefdruk gaat we wereld rond gaan-waw!)