Liefhebbers van alles wat extreem luid, kakofonisch en oorverdovend klinkt, herinneren zich wellicht nog het moment dat Daughters haar spijkerharde magnum opus You Won’t Get What You Want uitbracht in 2018. Het album werd zo goed onthaald dat de groep met grindcore origines na een bescheiden – maar fysiek uitputtende – muzikale carrière opeens een tweede adem kreeg om te kunnen leven van haar muziek. Centraal in de muziek staat de eigenzinnige frontman Alexis Marshall, een man om spontaan van in je broek te doen als je hem bezig ziet op een podium. Geselingen met zijn riem en microfoonbeuken op zijn voorhoofd maken onder andere deel uit van zijn zelfverminkend persona. Wie Daughters al eens live heeft gezien weet dat de bandleden niet naar huis gaan voor ze het kot (en zichzelf) hebben afgebroken.
Op House Of Lull . House Of When gaat de compromisloze frontman de solotoer op. Meestal betekent dit dat de zanger zijn gitaar neemt en een tiental lieflijke akoestische nummers opneemt en vervolgens wordt het duidelijk dat de desbetreffende frontman zijn bandleden echt wel nodig heeft. In het geval van Marshall komt de akoestische gitaar amper aan bod, maar het resultaat is jammer genoeg gelijkaardig.
Geheel naar de verwachtingen schilderen de nummers stuk voor stuk een doods en hels landschap. Naar het ethos van Einstürzende Neubauten gebruikt Marshall voornamelijk allerlei huis-, tuin- en keukenproducten voor zijn instrumentatie. Kletterende potten en pannen, vallende muntstukken en andere onorthodoxe klanken vinden hun weg op de plaat. Ook de zweepslagen van de liveshow hebben hun plaats gekregen op de tape. Opener “Drink From the Ocean . Nothing Can Harm You” slaat er ons quasi letterlijk mee om de oren. Het is de meedogenloze start van het album waar we op gehoopt hadden, maar die uiteindelijk toch de intensiteit niet ver genoeg doortrekt. De vergelijking met “City Song” van Daughters’ laatste plaat is heel snel gemaakt; en die kwam toch nog veel harder binnen.
Invloeden van harsh noise doorbloeden het album. De kolossale basnoten in de piano op “Youth As Religion .” en op “Night Coming” creëren een bezwerende sfeer die een nakende dood lijkt aan te kondigen. Van licht aan het einde van de tunnel is er echter geen sprake. Het destructieve “They Can Lie There Forever” laat daarbij ook weinig aan de verbeelding over. ‘Deer in the headlights’ schreeuwt Marshall, terwijl de instrumentatie klinkt als een drie minuten durende catastrofale autocrash. Je zou van minder beginnen zweten.
Het nihilistische verloop van de plaat zorgt ook wel voor het grootste pijnpunt op de plaat. Vele nummers zoeken hun weg naar een ietwat cathartische ontknoping, maar blijven gewoon aanmodderen. “Hounds in the Abyss” heeft ons meteen beet bij ons nekvel, maar verliest heel snel zijn moordende grip. De oninteressante ontknoping zorgt ervoor dat het zijn zes minuten niet rechtvaardigt. Ook “No Truth in the Body” en “Open Mouth” verliezen vrij snel de kracht van hun mantra.
House of Lull . House of When blijkt vooral een album te zijn waar heel veel kon, maar het gewoon niet gedaan werd. Het toonvoorbeeld is “Religion As Leader”. Marshall’s wederhelft Kristin Hayter, beter bekend als Lingua Ignota, verleent haar stem aan dit nummer. Het resultaat is – bij uitstek – het meest intense en verscheurende moment van de plaat, maar toont daarbij ook aan dat Marshall zelf nog zoveel verder kon gaan.
Marshalls soloplaat is duidelijk geen perfect werk. De rauwe en industriële esthetiek is heel erg intentioneel, maar sijpelt te vaak door in de songwriting. Het geheel is te inconsistent om als echt memorabel te worden beschouwd, ondanks de hoogtepunten, zoals de kille en oorverdovende soundscape van afsluiter “Night Coming”. We zien Marshall graag terug op een podium. Alleen hopen we dat hij meteen zijn bandgenoten van Daughters meeneemt… of zijn vriendin.
House of Lull . House of When verscheen op 23 juli via Sargent House.
