© Jorre Janssens
COOL Festival viert alles dat funky, soul, afrobeat, jazz en hiphop is; dat lezen we toch op de website van het Leuvense festivalletje dat zich afspeelt in Het Depot. Vandaag is het de eerste van drie dagen aan muziek en blinkt de avond meteen uit met de meest uitgebreide line-up. Drie acts zullen aan elkaar worden gespeeld dankzij een DJ-set van Tristan, terwijl er morgen en overmorgen telkens ‘slechts’ twee acts op het podium zullen staan. Kwaliteit gaat uiteraard boven kwantiteit, en gelukkig is dat eerste ook aanwezig op de eerste dag.
MEYY
MEYY wist ons in het verleden al te overtuigen met haar mix tussen r&b, neo-soul en pop, en vandaag was dat niet anders. Naast nummers van haar eerste ep kregen we ook een hoop nieuw materiaal te horen, en ze wist ons te vertellen dat er binnenkort een nieuwe ep aankomt. Zowel op het oude als nieuwe materiaal kregen we veelal rustige beats te horen waarop MEYY’s zachte stem mee glijdt. De ene keer gebeurde dat met een donkere ondertoon en de andere keer eerder zwoel of groovy. Wat de aard van de muziek ook mocht zijn, de zangeres ging er elke keer helemaal in op en dat uitte zich in armgebaren en kleine dansmoves. Ja, we hadden graag wat kunnen meedansen.
Dat “Angelic Lies” al vrij vroeg in de set kwam, verraste ons een een beetje. Zelfs al bracht MEYY haar grootste ‘hit’ in de eerste helft van haar optreden, ze wist op het einde toch nog een hoogtepunt te bereiken met nog onuitgebrachte nummers en het nieuwe “Famous”. De set had een mooie opbouw en de liedjes werden op een toffe manier aan elkaar gepraat door een ingetogen MEYY, dat maakte de set nog net iets magischer. Spectrum, de eerste ep van MEYY, was zeker niet slecht, maar dankzij haar set afgelopen avond verwachten we dat haar twee mini-album nog beter wordt dan haar eerste. We kijken er naar uit!
Ashley Morgan
Na een valse start en enkele valse tonen (te wijten aan de autotune die nog niet aanstond) wist Ashley Morgan zich toch wat te herpakken. De Limburger, die lange tijd onder de naam LTGL optrad, stond alleen op het podium, en ondanks dat hij zelf zijn muziek in gang moest zetten, weerhield hem dat niet om er ten volste in op te gaan. Aan het begin was het publiek nog niet helemaal overtuigd en werd er redelijk wat gebabbeld, maar na verloop van tijd werd het praten ingeruild voor dansbewegingen op stoelen. Dit viel ook te verklaren aan het feit dat de eerder uptempo muziek voor het einde werd bewaard en er zo dus naar een mooie climax werd gewerkt.
Meestal rapte de Limburger slechts mee met een track, maar zo nu en dan maakte hij de muziek live. Op die momenten wist Ashley Morgan meer te overtuigen. Slecht was de rap niet te noemen en de interactie met opgenomen backings was tof, maar we misten iemand van vlees en bloed waarmee Ashley écht in interactie zou kunnen gaan. Eerder vervulde hij al de dj-duty bij Blu Samu en Dvtch Norris en vandaag wist hij dan ook vooral te overtuigen op muzikaal vlak. Toen hij op het einde iets meer de experimentele kant uitging, wist hij dan ook meer te overtuigen. De beste rapper van het land is Ashley Morgan niet, maar zijn beats en muziek zijn wel fijn om te horen en live mee te maken.
EMY
In tegenstelling tot de twee vorige acts stond EMY wél met livemuzikanten op het podium en het vijftal wist dan ook vrijwel meteen te overtuigen. Na een mysterieuze, gesproken intro begon de groep eraan met hun neo-soul sound en het duurde niet lang tot de meeste mensen zaten te dansen op hun stoel. Met haar warme, soulvolle stem wist de zangeres iedereen te raken en wanneer er dan een nummer werd gebracht met piano en beperkte gitaar, wist ze ons wat kippenvel te geven. Het rustpunt in de set vormde een mooie afwisseling met de eerder groovy nummers, al was lang niet elk lied even groovy. Er zaten ook liedjes tussen waarbij er langzaamaan werd opgebouwd en dus kunnen we spreken van een set met uiteenlopende nummers.
Doorheen de show kregen we nog een aantal keer een stukje gesproken woord te horen, en waar dit in het begin voor mysterie zorgde, haalde het ons de andere keren uit de sfeer die EMY wist te creëren met hun muziek. EMY bevond zich qua sfeer vaak ergens tussen Selah Sue en Jorja Smith, maar heeft toch een eigen stijl. Die kwam prachtig tot recht tijdens “Illusions”, het bisnummer dat voor honger naar meer zorgde. Niet alle liedjes wisten uiteindelijk even hard te overtuigen als “Illusions” of bijvoorbeeld “Freestyle” en toch was EMY een afsluiter van formaat doordat ook de net iets mindere nummers eigenlijk zeer fijn zijn om te horen. Het vijftal zette een leuke set neer en gaf ons het festivalgevoel, wat hadden we dat gemist.
