Goed nieuws voor de mediterende meerwaardezoekers: de Japanse muzikant en componist Masayoshi Fujita laat weer een album vol vibrafoons op de wereld los. Dit slaginstrument werd in de vorige eeuw veelvuldig gebruikt in de jazz, maar raakte na verloop van tijd ietwat in de vergetelheid. Masayoshi Fujita wil het via zijn werk weer onder de aandacht brengen. Aan het begin van zijn carrière in 2007 deed hij dat met elektronisch georiënteerde ambient nog onder het pseudoniem El Fog. Na twee platen ging hij zich vanaf 2010 onder eigen naam meer toeleggen op akoestisch solowerk. Het nieuwe Bird Ambience is in dit rijtje zijn zesde soloalbum en volgt op Stories uit 2018. Op zijn nieuwste worp combineert Fujita voor het eerst de verschillende facetten uit zijn voorbije carrière en geeft hij ook de marimba een prominentere plaats.
Fujita neemt ons op Bird Ambience mee naar de Japanse natuur en bergen. Het album roept een meditatieve sfeer op en zou je zo op de achtergrond kunnen plaatsen in een yogaclub. De warme klanken van de marimba en vibrafoon worden aangevuld met kalme elektronica en occasionele drumloops. Fujita laat doorheen het album voldoende ruimte voor stilte, waardoor het geheel niet drukkend aanvoelt. Opener en titelnummer “Bird Ambience” zet meteen de toon: monotone, repetitieve vibrafoonklanken krijgen ondersteuning van verstoorde drumloops en koorachtige synths die een etherisch geluid produceren. Met het gekraai van enkele vogels op de achtergrond droom je dadelijk weg naar hogere sferen.
Fujita weet met een beperkt klankenpatroon toch een rijke sfeer te scheppen, sommige nummers klinken groots in hun bescheidenheid. Het ingetogen “Anakreon” brengt een gevoelige ode aan de gelijknamige Griekse dichter en blijft na een doordachte opbouw snel in het hoofd hangen. In de walsende single “Morocco” laat Fujita z’n favoriete slaginstrument klinken als een sprankelende waterval. Het nummer bevat geen vervormingen of verstoorde ritmes maar bouwt met een zachte synth en hypnotiserende klanken alsnog op tot een indrukwekkende finale.
In de single “Thunder” komt Fujita harder uit de hoek. Hij vervormt zijn harde marimba-aanslagen met distortion en met dronegeluiden roept hij een bescheiden dubsfeertje op. Het nummer klinkt nog steeds vrij melodieus, maar Fujita verwerkt voldoende eigenwijze elementen om het interessant te houden. Ook “Noise Marimba Tape” is met zijn repetitief, hinkend ritme en vervormde effecten wat weerbarstiger, net als de hypnotiserende elektronische trip “Gaia”.
Op Bird Ambience brengt Fujita met slechts twaalf nummers ruim een uur muziek en helaas slaat op sommige momenten de verveling toe. De ambient van “Nord Ambient” klinkt bijzonder monotoon en kan je probleemloos toevoegen aan een afspeellijst om rustig bij in te dommelen. De eentonige afsluiter “Fabric” klinkt eerder als een ongeïnspireerde opwarmingsoefening van Brian Eno. In “Stellar” gaat de muziek van Fujita dan weer niet vervelen, maar frustreert hij alleen maar. De muzikant overspoelt het nummer met zo veel dwarse drumpatronen dat je na enkele minuten compleet overspannen en met angst in de ogen vlucht naar het volgend nummer. Gelukkig beperkt Fujita z’n ritmische uitstap tot één experiment, maar het zorgt in combinatie met een handvol saaie nummers voor een iets te langdradig geheel.
Op Bird Ambience combineert Masayoshi Fujita voor het eerst elektronische dubelementen en ambient met de warme klanken van zijn typerende vibrafoon en marimba. Dit leidt in de meeste nummers tot een geslaagde combinatie, maar het geheel blijft niet spannend genoeg om over de hele lijn te blijven boeien. Liefhebbers van het genre zullen echter veel plezier beleven tijdens hun meditatiemomenten of slaapsessies.
Facebook / Instagram / Website
