PAX was ooit het soloproject van singer-songwriter Madeline Link, maar verder dan enkele singles die online opdoken, kwam dat projectje niet. Dankzij een toevallige ontmoeting op een feestje, vormde Link dan maar de band PACKS. Al snel volgde een contract bij Fire Talk Records, waar ze zodanig onder de indruk moeten geweest zijn dat de band meteen de kans kreeg om een debuutalbum uit te brengen. Wij denken dat ze daar toch best nog even mee hadden gewacht.
De eerste twee singles van de band deden wel wat goeds vermoeden. “Hangman” enerzijds was een eerder lo-fi, akoestisch indiepopnummer dat wel wat leuke ideetjes had en anderzijds was “Silvertongue” een catchy slackerrocker die wat deed denken aan het vroege Pavement. Twee prima nummers, maar het was wel duidelijk dat dit van een band kwam die nog niet echt wist welke richting ze uit wouden. Het was dan ook zeer verrassend dat ze meteen hun debuutalbum aankondigden, zonder de indruk te geven daar al klaar voor te zijn. Jammer genoeg bewijzen ze ook op take the cake dat ze te groen achter de oren zijn.
Buiten die twee singles is het dan ook gedaan met de pret. De band heeft in ieder geval wel hun sound gevonden, maar wringen die uit tot er helemaal niets meer van over blijft. Het is dan ook moeilijk om hierover te schrijven, want negen van de elf nummers zijn zo goed als exacte kopieën van elkaar. Opener “Divine Giggling” is dan nog een van de uitschieters en kan nog iets van interesse opwekken met zijn mysterieuze ondertoon, maar nadien gaat het enkel bergaf, terwijl we maar zijn gestart op zeeniveau. “New TV”, “Holy Water” en “Blown by the Wind” zijn stuk voor stuk songs met een oninteressante riff en opbouw, waar Link dan met haar zeurende stem overheen brabbelt zonder iets van waarde te vertellen. De vergelijking met Pavement kan zeker opnieuw gemaakt worden, maar zou Pavement oneer aan doen.
Het is bovendien niet enkel bij het schrijven van de muziek faliekant fout gelopen, het viertal lijkt er ook gewoon met hun pet naar gesmeten te hebben. Link zit zoals gezegd maar wat te ratelen alsof het haar allemaal niet zo veel kan boeien, maar ook gitarist Dexter Nash lijkt enkel van ver eens op zijn gitaar getokkeld te hebben. Het ganse project klinkt bijgevolg futloos en heeft een acuut gebrek aan charisma en passie. Dat vertaalt zich logischerwijs in de kwaliteit van de instrumentatie. Het gitaarwerk klinkt achteloos, de drums te laidback en de vocals ronduit irritant.
Veel lijkt de band ook niet te hebben nagedacht over de songs. “Clingfilm” klinkt bijvoorbeeld als enkele vocale ideeën van Link waar ze dan maar wat simpele akkoorden en drums onder gezet hebben. Het resultaat is dat de song, net zoals het grootste deel op de plaat overigens, dynamiek en overtuigingskracht mist en begint te vervelen na de eerste tien seconden. ‘Bezint eer ge begint’, een spreuk zo oud als de straatstenen, maar PACKS zou er toch beter eens naar luisteren.
Het voelt niet goed om een debuutalbum van zo’n jonge band af te breken, maar af en toe moet de waarheid wel eens gezegd worden. Dit is een zeer valse start voor het viertal, dat overigens wel wat hype rond zich wist te creëren, die hopelijk de rest van hun loopbaan niet te erg zal tekenen. Het beste wat ze kunnen doen, is opnieuw vanaf nul beginnen en hun sound heroriënteren naar iets werkbaarder en interessanter. Iedereen maakt fouten, maar het is pas dan dat je iets leert. Better luck next time!
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
