Twee dagen. Langer had deze punkband uit San Francisco niet nodig om van hun derde langspeler iets tastbaars te maken. Bovendien zag het er een tijdje terug niet eens naar uit dat Pardoner nog een verlengstuk zou breien aan Playin’ on a Cloud, de laatst uitgebrachte plaat van de band. Gelukkig werd de groep, na een langdurige pauze van frontman Max Freeland, nieuw leven ingeblazen dankzij Colin Burris, die met plezier de basgitaar om z’n nek hing. Na de vondst van enkele oude demo’s en de injectie van een fikse portie verse goesting, doken de Amerikanen dan maar de studio in om Came Down Different op te nemen.
Naar goede gewoonte in de wereld van de punk maakt dit kwartet zich regelmatig eens boos op de wereld. Op “Spike” is het lage tewerkstellingscijfer kop van jut, en dan meer bepaald de grote bazen die hun werknemers bijna letterlijk uitwringen tijdens een of andere pandemie die blijkbaar momenteel lelijk huishoudt. Die tirade wordt bijgestaan door een zeer korte, maar immens explosieve en hoekige knaller die alles en iedereen op z’n pad meedogenloos vermorzelt. “Totally Evil Powers” is qua thematiek en structuur bijna volledig gelijklopend aan “Spike” en komt evenwel lekker hard aan op je trommelvliezen.
Hoewel Came Down Different nog steeds bij de hardere gitaren hoort, laat de band nu toch een iets zachtere kant van zichzelf zien. Vooral de zang van Max Freeland klinkt een stuk zuiverder en minder rauw dan voordien. Ook aan de songs zit af en toe een verdoken popkantje. “Lucky Day” klinkt lang als een rustige, weemoedige adempauze en stelt daarmee allerminst teleur. Dat fijne rustmoment wordt echter beantwoord met een dikke, gemene, keiharde middenvinger in de vorm van een plotselinge explosie van lawaai. Meer valt er in feite niet over te zeggen, want het is gewoon lawaai. Gedaan met de rust dus.
Vele songs op deze plaat zijn degelijk tot goed, maar zijn niet baanbrekend genoeg om echt een indruk achter te laten. Nummers als “I Wanna Get High to the Music” en “Tranquilizer” zijn aangenaam, maar zouden het best tot hun recht komen als achtergrondmuziek tijdens het skaten of op een vergeten podium op een festival. Dit wil uiteraard niet zeggen dat er geen uitschieters op het album staan. Openingstrack “Donna Said” begint wat chaotisch, maar ontpopt zich dan tot een zomerse en frivole song die creatief genoeg is om zich te onderscheiden van de rest van het album. “Bunny’s Taxi” doet dat zelfs nog beter en excelleert dankzij zijn opbouwende sfeer richting het eerste refrein.
Came Down Different is eigenlijk perfect wat je kan verwachten van Pardoner: simpele songs met een klein hoekje af, zonder al te veel gedoe. Een hoogstaand album dat de punkscene zal definiëren zal deze vierkoppige band hoogstwaarschijnlijk nooit maken, maar in plaats daarvan kregen we nu toch al drie maal een lekker swingend (post)punkalbum dat zelden teleurstelt. Meer dan dat hebben we momenteel echt niet nodig.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
