Dat Nils Frahm kan componeren, heeft hij al vele keren laten merken. Ook zijn experimentele karakter is al meermaals getoond aan de wereld. De Duitser kan als pianist en ambient-techneut vele mensen over heel de wereld bekoren. In 2020 bracht hij nog het deels elektronische album Tripping with Nils Frahm uit, om in 2021 toch weer terug te keren naar zijn geliefde piano. Die trend zet hij door in zijn nieuwe album Graz.
In 2015 introduceerde Frahm het concept ‘Piano Day’, een dag om de piano in de schijnwerpers te zetten. Ieder jaar geeft hij op deze dag (de 88ste dag van het jaar, want zoveel toetsen heeft een piano) een nieuw pianoalbum uit. In 2015 was dit Solo, vorig jaar was het de beurt aan Empty, en dit jaar krijgen we Graz voorgeschoteld. Helemaal nieuw is dit album echter niet. Frahm nam de nummers al op in 2009 aan de University of Music and Performing Arts van Graz, in Oostenrijk. Het was niet de bedoeling dat ze zouden worden uitgebracht, maar daar is deze week verandering in gekomen.
Twee van de nummers op het album maakten wel al deel uit van zijn live sets, namelijk het bekendere “Hammers” en “Went Missing”. “Hammers” is meteen het meest verrassende stuk van de plaat. Waar de andere nummers ingetogen zijn en je meenemen naar een andere wereld, zorgt het er halverwege het album voor dat je uit je trance ontwaakt en weer wakker wordt. Het is het enige nummer met zang in. Frahm omschrijft pianomuziek zelf als volgt: ‘Het kan een idee geven van de vormen van het universum en omschrijven hoe een zwart gat eruit ziet. Je kan geluiden maken die geen relatie hebben met eender wat we kunnen vaststellen.’ Laat dit nu ook de perfecte omschrijving zijn voor zijn album.
Het album begint met “Lighter” nog optimistisch, om daarna gradueel donkerder te kleuren, met als eindpunt “And Om”. De nummers zijn gespeeld op een vleugelpiano, een instrument waarvan Frahm zegt dat het enkel mooi kan klinken als je sterke controle hebt over de toetsen; iets dat hij nummer na nummer bewijst te hebben. Met iedere noot speelt hij met nuances, stemmingen en overgangen.
Na zijn sterk staaltje virtuositeit met “Hammers”, kom je bij de hoogtepunten van het album, en bij uitstek bij “Crossings”. Deze nummers laten niemand ongeroerd. Ze blinken uit in hun eenvoud en zijn lieflijk en verdrietig tegelijkertijd. Het is wonderbaarlijk hoe iemand met enkel een piano zoveel gevoelens kan losmaken.
Nils Frahm blijft een geschenk voor de instrumentale muziek in de 21ste eeuw. Ook met dit album zal hij erin slagen om klassieke pianostukken populair te maken in dit moderne tijdperk, al dan niet door deze te combineren met meer moderne elementen zoals elektronische muziek, en daar hebben wij geen klachten over.
