Als je vertrouwd bent met de Britse indiescene, zeggen The Snuts je ongetwijfeld wel iets. Sinds 2016 baant dit Schotse viertal zich een weg langs talloze Europese podia en Britse hitlijsten. Twee ep’s later, waaronder het begeerde Mixtape EP met festivalknaller “All Your Friends”, is het dan binnenkort eindelijk zover: het debuutalbum W.L. komt 2 april in de rekken te liggen. Wij spraken met frontman Jack Cochrane in afwachting van de release. Zijn enthousiasme kon hij alvast niet onder stoelen of banken steken.
Allereerst, hoe gaat het met jou?
Zeker niet slecht! Ons debuutalbum verschijnt bijna, wat ons wel bezig heeft kunnen houden de afgelopen maanden. We konden dus nog steeds muziek spelen, wat voor ons voldoende is om gelukkig te zijn.
Zou ik mogen zeggen dat vorig jaar eigenlijk zelfs het meest productieve jaar van de band was, ondanks de omstandigheden?
Ja, eigenlijk wel? Je begint je soms al schuldig te voelen dat het voor jou wel een goed jaar geweest is. Vooral omdat er zoveel mensen zijn die het echt moeilijk hebben. Voor ons was het een ideale gelegenheid om ons volop op de muziek te storten. Ook hebben we veel beslissingen gemaakt die bepalend zijn voor hoe we ons willen profileren als band. Dus al bij al mogen we zeker niet klagen.
Kan je misschien al wat meer vertellen over de albumtour die jullie normaal dit jaar doorheen het Verenigd Koninkrijk zou brengen?
Met de informatie die we momenteel binnenkrijgen, zijn we wel nog positief. De verdere evolutie van de richtlijnen is onvoorspelbaar natuurlijk. We blijven vooral hard werken om een topprestatie te kunnen neerzetten wanneer dit uiteindelijk mogelijk is. Als je kijkt naar de impact dat het gebrek aan de livesector op mensen heeft, is het wel geruststellend voor ons om te weten dat iedereen zit te popelen om terug evenementen bij te wonen. Wanneer het dan terug mag, zal het knallen worden!
Ik heb de kans al gehad om het debuutalbum te beluisteren en eerst en vooral een welverdiende proficiat met het eindresultaat. Rond welke periode zijn de nummers geschreven? Zo weet ik dat de demo van “Glasgow” al in 2016 verspreid werd.
Ja, dat klopt. We kijken een beetje naar dit album als een levenswerk. Zo is bijvoorbeeld de albumopener “Top Deck” ondertussen al tien jaar oud. We hebben geprobeerd om met het album een illustratie neer te zetten van de weg die we samen al hebben afgelegd. Muzikaal en ook als band.
Bestaat de band zelf dan ook al zo lang?
Niet helemaal. We schreven al muziek voor we onszelf echt als een band zagen. Het komt er ook op neer dat we helemaal niet zo goed zijn in covers spelen, dus van nature uit schreef ik wel regelmatig zelf. Wanneer we dan bezig waren aan dit album voelde het alsof die oudere nummers er echt wel bij hoorden om het verhaal compleet te maken. Ook de fans die ons al van in het begin steunden, wouden we iets speciaals gunnen. “Glasgow” bijvoorbeeld hebben we dan opnieuw opgenomen zonder het rauwe aspect van de originele demo al te veel te willen schaden. Terwijl we voor andere nummers op dit album een wat meer experimentele weg in sloegen.
Is het schrijfproces een groepsgebeuren of neem jij dat meer voor je rekening?
Meestal schrijf ik eerst alleen en breng het dan naar de jongens. Van discussie is er eigenlijk weinig sprake. Ik speel vaak iets nieuws tijdens een dood moment en dan komt er al snel feedback van de rest, met eventueel al instrumentele aanvullingen. Als niemand reageert komt het nummer gewoon in het kleine zwarte boekje zodat we er nooit meer van horen.(lacht)
De albumtitel W.L. is een verwijzing naar Whitburn Loopy, de plaats waar jullie opgroeiden. Denk je dat die ode naar de bakermat iets typisch Schots is?
Ja, zeker wel. Er is ook gewoon veel competitie omdat we een kleiner land zijn denk ik, de scène is redelijk gesloten. De laatste jaren ontploffen er talloze Schotse acts. Dat komt met zijn portie trots maar ook wel met de bijkomende druk. Zolang we genoeg onderwerpen in onze nummers blijven aanhalen die herkenbaar zijn bij de Schotse jeugd, zijn we goed bezig denk ik. Mentale gezondheid is daar zeker zo een van.
Jullie hadden de kans om samen te werken met Grammy-genomineerd producer Tony Hoffer (The Kooks, The Fratellis, Beck…). Op welke manieren wist hij de uiteindelijke sound van het album te beïnvloeden?
Voordien waren er een aantal nummers waarbij er altijd wel iets ontbrak. Wanneer Tony aan deze nummers begon te werken, draaide hij ze echt binnenstebuiten. Wat ik persoonlijk geweldig vind aan Tony, zijn de overzeese, Amerikaanse invloeden die hij op een album nalaat. Ik denk dat hij daardoor vaak gevraagd wordt om mee te werken aan die gigantische UK-indie albums. Toen ik nog voor de albumopnames een aantal door hem gemixte nummers ontving, was de connectie al heel snel aanwezig. We hebben al met heel wat producers samengewerkt die vaak vrij onorthodox te werk gingen, maar Tony is een echte veteraan. Hij stelde ons meteen gerust en gaf ons ook echt wel vertrouwen in de muziek die we aan het maken waren. Tegelijkertijd spoorde hij ons aan om risico’s te nemen die we zonder hem misschien niet hadden durven nemen.
Op de deluxe-versie van het album verschijnen er vier akoestische nummers. Hoe kwamen deze tot stand?
Wanneer ik aan de deluxe-versie denk, denk ik vooral aan nummers die voor ons als vrienden veel betekenen. We hadden niet echt het gevoel dat die nummers gebracht moesten worden door de voltallige band. Misschien lag het aan tijdsgebrek, misschien gewoon aan het feit dat ze op de valreep de originele tracklist niet haalden. Op het laatste moment trok ik de studio in met een cellist en op een mum van tijd werden de nummers opgenomen. Voor mij voelde het ook als een gebaar naar de fans om hen zoveel mogelijk nieuw materiaal te gunnen.
De dag van vandaag is een album releasen ook een groot verschil tegenover vroeger. De meeste luisteraars vinden hun weg via streamingsdiensten zoals Apple Music of Spotify. Die extra nummers lieten ons toe om toch iets meer te ontdekken.
Doorheen het album is er een grote variëteit doorheen de tracklist. Naast de tragere, akoestische nummers zijn er ook nummers zoals “Elephants” die het dak er los af blazen met het gebruik van synth-pads. Zijn er nummers die tijdens een live-set extra begeleiding zouden vereisen om die verbazende sound te reproduceren?
Dat is eigenlijk een heel goede vraag, de eerste keer dat die gesteld wordt! (lacht) Ik denk wanneer we in de studio te werk gingen, we niet onmiddellijk dachten aan hoe we de nummers live zouden brengen. Het zou misschien sommige creatieve beslissingen in de weg gelopen hebben. De pandemie heeft er wel voor gezorgd dat we veel aanpassingen gemaakt hebben aan onze live setup, die misschien wat onorthodox overkomen voor de gemiddelde gitaarband. Ik zie het als een modernisatie van onze live-sound. Het is niet gemakkelijk geweest maar ik denk dat we het wel bij het juiste eind hebben nu.
Over live-sets gesproken, jullie speelden TRNSMTs main stage in 2019. Die dag deelden jullie het podium met gigantische namen zoals Catfish & The Bottlemen en DMA’s. Hoe voelde dat voor een band die nog niet eens een album had uitgebracht of zelfs aangekondigd?
Geweldig natuurlijk! Het jaar voordien speelden we een klein podium op TRNSMT. Ik denk dat het net die ambitie naar de grotere podia is dat veel bands levend houdt. Wij mikken steeds naar iets groter dan wat we al gedaan hebben. En eigenlijk hadden we nog niet zo veel in Schotland gespeeld? We waren altijd gefocust op onze muziek zo uitgestrekt mogelijk te promoten. Dus om dan op die dag in 2019 een thuismatch te spelen voor zo een immens publiek gaf ons wel het vertrouwen dat we op zijn minst iets goed deden.
De energie die jullie op het podium uitstralen is enorm aanstekelijk. Zijn er bepaalde rituelen die jullie op voorhand uitvoeren om de zenuwen tegen te gaan? Behalve het comfort en de betrouwbaarheid dat Buckfast (een cafeïne-houdende wijn, zeer populair onder de Schotse jeugd) te bieden heeft natuurlijk.
(lacht) Ik denk dat er bij sets zoals TRNSMT 2019 een zekere kwetsbaarheid is voor bands zoals ons; die misschien niet helemaal klaar waren voor een podium of publiek van die omvang. Ik weet nog dat ik van begin tot einde doodsbang was toen. Voor mij maakt het echt niet uit of het publiek bestaat uit 100 of 10.000 mensen, ik ben sowieso bloednerveus backstage. Ik spendeer meestal een uur op mezelf met wat muziek door mijn koptelefoon of zo. Gelukkig zijn we gewoon vier beste vrienden die een hechte connectie delen. Dat missen we ook wel het meest, die connectie met elkaar tijdens optredens.
Wat voor muziek speelde er de laatste maanden zo al door je koptelefoon?
Tijdens de pandemie meer en meer droevige muziek eigenlijk? Ik hou daar sowieso wel van. The National, Nathaniel Rateliff, Bon Iver… Stuk voor stuk muzikanten waar ik echt wel naar op kijk als songwriter. Eigenlijk huil ik gewoon twee uur per dag. (lacht)
Callum (Wilson, bassist) en jij kwamen in een andere interview met de witte sokken-techniek waarin jullie uitleggen dat het dragen van witte sokken ervoor zou zorgen dat mensen je band serieuzer gaan bekijken. Ik vroeg me af of deze techniek doorgetrokken werd tijdens het maken van het album en of je het nog steeds zou aanraden?
Absoluut! (lacht) Voor ons gaat het verder dan witte sokken. Wanneer je band wat tractie begint te krijgen, worden je fans heel gehecht aan hoe je je profileert. Vanaf het moment dat je dingen gaat veranderen moet je zelfzeker overkomen in plaats van gewoon de gemiddelde critici te willen behagen. Dus voor ons zijn dat witte sokken en wat spelen met onze aesthetic. We zijn zelfzeker genoeg; of je springt mee op onze trein of je kiest er voor om dit niet te doen. Zeker in de indiescene weten de fans heel goed wat ze willen. Sommige willen gewoon dat je in de jaren negentig blijft hangen, maar daarin zijn wij helemaal niet geïnteresseerd. We zullen altijd verandering blijven maken in onze muziek. En de witte sokken zijn gewoon gangster. (lacht)
W.L., het debuutalbum van deze sympathieke jongens verschijnt 2 april. Je kan je dan alvast verwachten aan onze ongezouten mening.
