InterviewsUitgelicht

Interview Dijf Sanders: ‘Ik ben op wereldreis gegaan door mijn harde schijf’

Afgelopen vrijdag kwam Lichen, het coronaproject van Gentse wereldreiziger Dijf Sanders, uit. Omdat de field recorder afgelopen jaar niet kon reizen noch rijzen, grasduinde hij door zijn harde schijf en vond hij enkele opmerkelijke rariteiten die hij doorheen de jaren creëerde. In het kader daarvan spraken we met de Gentenaar over zijn vorige plaat, het proces van field recordings en ijsjes proeven.

Eerst en vooral: hoe gaat het met je?

Het gaat redelijk goed met me. Ik ben kalm. Ik heb dingen om handen. Ik heb werk. Als ik geen werk heb of het beu ben, heb ik genoeg hobby’s en een dochter om me mee bezig te houden. Ja, het gaat goed.

En als muzikant?

Ja, ook. Ik heb opdrachten als producer/mixer, maar om mijn eigen portfolio te ondersteunen heb ik natuurlijk tijd nodig. De tijd zal uitwijzen of ik terug aan de slag kan als zijnde mezelf.

Je laatste plaat, Puja, is ondertussen een jaar en een kleine maand oud. Hoe was dat afgelopen jaar?

De vorige plaat, JAVA, was goed onthaald. Op Puja kwamen goede kritieken en het werd besproken, waardoor ik het gevoel had dat het wel beloftevol kon worden. Een exponentiële start kon, maar toen we uit het repetitiekot kwamen, klaar voor het eerste optreden, kregen we te horen dat het in de prullenmand terecht zou komen. Mentaal gezien heb ik er niet zo heel veel last van gehad. In september en oktober, het moment dat alles opgelost leek te geraken, hebben we een tiental keer kunnen spelen in halve zalen. Het album is wel wat in de vergetelheid geraakt. Ik heb goed verkocht, maar ook gemerkt dat je het onderspit moet delven voor iedereen die zich in die bottleneck van oude en nieuwe dingen moet wringen. Daarom maakte ik de nieuwe ep, Lichen; om te zeggen ‘joooow’.

Is de manier waarop het afgelopen jaar gelopen is een vrij directe reden waarom je nu Lichen uitbrengt?

Absoluut, want normaal gezien ging ik nu plannen beginnen maken voor een nieuwe plaat. Ik zou een experimentele plaat maken over medicinale muziek in Centraal-Afrika, maar helaas was die reis niet mogelijk. Daarom ben ik op wereldreis gegaan door mijn harde schijf, want ik heb een terabyte vol ‘rommel’ die blijkbaar geen rommel is. Dat was eigenlijk wel heel leuk om te doen en daarin probeerde ik dan een soort constructie of samenhorigheid van tracks te vinden.

De tracks op Lichen komen van verschillende perioden en locaties. Hoe verbind je ze met elkaar? Welk verhaal wil je vertellen?

Ik heb niet echt geluisterd naar een geschiedenis ervan. De nummers maakte ik voor soundtracks van performances of theater. Ze hebben allemaal een theatraal kantje, maar zijn niet in your face. Eerder spreken ze vanuit een woonkamergevoel, een emotionaliteit die ik graag hoor. Als ik naar muziek luister, luister ik graag alleen en laat ik me verleiden door een bepaalde al dan niet dramatische emotie die uitgroeit. De tracks op mijn harde schijf waaraan ik het meest verknocht was, creëerden dat gevoel. Lichen is daarom puur sfeer met een dramatisch leitmotief.

Je werk is inherent verbonden aan reizen. Vertrek je met een concreet idee of wordt het idee net gevormd tijdens het reizen?

Absoluut het tweede. Natuurlijk weet ik waar ik naartoe wil gaan en ongeveer waaraan ik me kan verwachten of naar op zoek wil gaan, maar ik weet echt nooit wat ik ga tegenkomen en wat ik er exact mee ga doen. Het beeld wordt helemaal gevormd nadat ik de field recordings op de computer laad wanneer ik thuiskom. Dat proces gaat wel supersnel. Ik hoor een veldopname en weet onmiddellijk wat ik ermee moet doen. Maar als ik op reis ga, kies ik in eerste instantie voor field recordings an sich. Tijdens het opnemen probeer ik op het moment zelf te blijven en puur te genieten van hetgeen ik tegenkom en me niet af te vragen of ik het wel kan gebruiken. Het gebeurt dat ik meerdere dagen bezig ben met een set-up te organiseren en een opname te maken van een heel groot gamelanorkest en het uiteindelijk niet blijkt te werken. Ook al weet ik dat er te weinig energie in zit, interesseert het me niet om dan al te besluiten het niet op te nemen. Het proces van field recordings is wat mij interesseert. Het destilleren vanuit de opnames is gewoon het tweede deel.

Hoe kies je je locatie?

Dat is heel moeilijk. Bij Java (JAVA) werd de locatie me aangeboden. Bij Nepal (Puja) heb ik de locatie zelf gekozen. Meestal kom ik filmpjes tegen bij Facebookgroepen als ‘rare instruments’ en ‘strange musical instruments’ vanuit een ander land met heel ouderwetse instrumenten die ik nog nooit gehoord heb. Na die trigger ga ik meestal opzoeken wat het land nog meer te bieden heeft, welke traditionele vormen van muziek er zijn én nog bestaan, want de meeste vormen zijn allemaal heel traag aan het verdwijnen. Daarom is Centraal-Afrika ook zo goed, want daar is muziek nog echt verbonden aan een soort cultus. Ik vind Azië een magistraal werelddeel om te bezoeken op muzikaal vlak omdat er daar net nog veel traditionele dingen gebeuren. Je komt er echt nog muzikale zeldzaamheden tegen. In Europa wordt dat moeilijker. Een keuze maken is echter hard, omdat je in een jaar tijd moeilijk meerdere projecten kunt uitwerken. Het vraagt veel research en is duur. In een wereld met zo veel muzikale invloeden is dat hartverscheurend.

Beschouw je jezelf als een brug tussen culturen?

Het is niet mijn doel om de wereld dichter bij elkaar te brengen. Voor mij is het gewoon op zoek gaan naar inspiratie om iets te doen vanuit een heel ander perspectief. Voor mezelf heb ik het ontwapenende nodig en een nieuw klankenspectrum dat nog niet in een plug-in op een pc stond. Die brug is dus geen doel. Integendeel. Van mij mag het allemaal beschouwd worden als ‘Dat is muziek, fuck it.’ Ik ben ook geen kenner van genres of culturen. Vele muzikale culturen zijn heel vrijgevig. Een ontbreken aan een ‘ik heb dat gemaakt’, maar in de plaats daarvan een gevoel van traditie, zorgen voor het ontdoen van alle muzikale eer die wij naar mijn gevoel te sterk hebben. De mensen die ik opneem zijn vaak gewoon een vertaler of brenger van een boodschap, geen creator. Dat aspect vind ik super fascinerend. Het maakt me zelfs humble en megachill, een mens die puur een verhaal vertelt. Ik ben dan ook op zoek naar een tegenwoord op het westerse perspectief waarin kunst heel serieus genomen wordt en vanuit het standpunt van het IK vertrekt. Traditionele oosterse muziek heeft meer die nederige houding waarbij het ego niet belangrijk is. Ik leef daar tussen. Mijn inspiratie is om stukjes in de platenkast op te vullen die er nog niet zitten en een soort chille ervaring te ontdekken, een andere drijfveer te ervaren bij het maken zelf. Dat vind ik super belangrijk.

Het is gewoon puur ervaren. 

Dat is het absoluut. Ervaren en geïnspireerd worden om nieuwe muziek te maken. That’s it.

Op je Facebook doe je soms de improvisatie van de dag. Hoe wil je dat laten binnensijpelen in je muziek?

De Gear Roulette is een manier om niet meer dezelfde vaste routines te lopen met het vele materiaal dat ik thuis heb staan. Ik begin zowat de vaste paadjes in de jungle af te gaan omdat ik dat al een paar keer heb gedaan, met succes. Op een gegeven moment stopt dat. Ik inventariseerde al mijn materiaal, doe af en toe een tombola en begin nieuwe verbindingen en netwerken in mijn hersenen te creëren. Ook al lijkt het heel saai, ik merk vaak dat het heel cool kan worden. Randomizen kan met alles helpen creatief te zijn. Terwijl ik het doe, merk ik dat ik met stukken afkom die ik normaal niet zou maken omdat ik niet weet waarom. Uit het concept met de Gear Roulette zou ik nog een album durven distilleren.

Hoe maak je in geluid de balans tussen natuur en mens?

De natuur is een heel groot deel. Ik ben altijd op zoek naar een landschap. Daarop komt een site, een gebouw, een interieur… Zo bouw ik mijn muziek op. Het vertrekt altijd van een natuurlijk standpunt. Waar moet zich dat plaatsvinden? De omgeving is super belangrijk. Af en toe hoor je een regenwoud waar ik geweest ben, maar het hoeft niet hoorbaar te zijn. Omdat ik field recordings maak, heb ik sowieso de omgeving mee. Dat manifesteert zich in muziek. Ik speel altijd in op de basis van mijn track: de omgeving. Soms hoor je een haan die kraait. Dat probeer ik niet weg te krijgen, maar net om het mijn landschap te laten zijn, waarop ik één per één lagen begin op te bouwen, visueel en auditief. Landschap blijft mijn canvas.

Het lijkt me ondertussen duidelijk dat je muziek ontzettend hard over klank gaat.

Toen ik nog niet zo geleerd was om met sound om te gaan, maakte ik vaak compilaties. Dat was toen voor mij de muziek die ik wilde maken. Het resulteerde heel snel in bliepjes en bloepjes, ditjes en datjes die weinig geconstrueerd waren. Daarom wilde ik voor mezelf de tools en de knowhow ontwikkelen om sound te doen omvormen in iets organisch; om wind die een melodie speelt als die tegen een gebouw botst te laten zingen wat ik die wil laten zingen. Ik wil de tools ontwikkelen om de wereld te laten zingen. Synthesizers zijn gemaakt om dat te doen, maar daarmee heb ik het wat gehad. Alles wat geluid maakt, zou dat ook kunnen doen.

Alles is een instrument.

Field recordings en samples zijn eigenlijk mijn instrumenten. Gisteren warmde ik een pan op tot heel hoge temperatuur om er met waterdruppels op te knetteren om zo een noise generator drumcomputer te maken. Dat soort dingen inspireren me. Om effectief ‘muzikale’ muziek te maken, gebruik ik zowel ‘echte instrumenten’ als dingen die het niet zijn, maar ik wel doe klinken als instrumenten. Ik vind het ook heel leuk om een sample te nemen van een instrument dat ik nog nooit gehoord heb en die dan te laten klinken als iets dat ik opnieuw nog nooit gehoord heb. Zo kan ik een wereld van traditionele muziek maken die misschien in een alternatieve realiteit zou kunnen bestaan, zodat ik in de platenkast een plaat kan steken met dingen die ik nog niet gehoord heb.

Maar dat is voor mij de grootste struggle. Wat wordt de volgende plaat? Als je geproefd hebt van vele dingen, denk ik: ‘Ik kan dat wel doen, maar is het een goed idee om er zoveel tijd in te steken?’ Soms merk ik dat keuzes maken moeilijk is. Ze zeggen altijd ‘doe gewoon wat je wil’, maar als wat je wil zo veel is, is dat gewoon niet haalbaar. Je moet echt keuzes maken en iedere keuze is een levensweg. Het is een brainfuck en FOMO op hetzelfde moment. Ik vind dat heel moeilijk en soms moet ik me gewoon kunnen voorbereiden op het feit dat ik ooit oud word, terugblik en ik heel veel dingen niet gedaan heb omdat ik geen tijd had. So be it. Dat is normaal. Ik denk dat een westerse mens geboren wordt en zal sterven met dat gevoel. Het is het ‘chasing whatever you want to be’, maar het probleem is dat we constant veranderen in wie we willen zijn naar de omstandigheden. Soms is het leuk en goed om te berusten, om te zeggen van ‘dat pad ken ik’. Dat is cool, en er is variatie binnen dat pad mogelijk. Dan moet je ook gewoon durven zeggen ‘I’m gonna stick to it’.

Je kan het bekijken als een soort ijssalon waar er tien verschillende smaken zijn. Eén manier om het te benaderen is om een smaak te nemen die je lekker lijkt, te proeven, het lekker te vinden en die smaak te blijven eten. Een tweede benadering is alles willen proeven, maar weten dat het niet echt haalbaar is. Je begint bij het begin, maar werkt de lijst niet volledig af. Een derde benadering is om van elk ijsje één likje te doen, maar daardoor geen enkele smaak echt goed te kennen. Waarin zou jij jezelf plaatsen? 

Ik zou het eerder benaderen alsof ik een ijsboer ben die de beste ijsbol wil maken, omdat het jaren werkt vergt. Wil ik tien smaken op de markt brengen waarvan ik geen tijd heb om ze echt super goed te maken, of ga ik gewoon de beste bol ter wereld maken om dan te zeggen ‘Ik heb maar één bol gemaakt, maar ik heb hem wel fucking goed gemaakt’? Je hoeft niet in alles super goed te worden. Ik wil graag van alles proeven. Ik speel een beetje gitaar, ik maak wat beats voor anderen. Een keuze maken wil niet zeggen al de rest laten vallen. Niet alles in je leven moet ambitieus zijn. Zoek iets waar je je comfortabel in voelt, waar je niet super snel in kunt groeien (want dat is iets waar je snel een burn-out van krijgt), iets dat je meedraagt en waar je interesse in hebt, iets dat breed genoeg is om veel vlakken te coveren, maar nog wel een duidelijke kern heeft. Specialiseer je erin, maar je moet de rest niet laten. Het is oké om heel slecht te zijn in andere dingen. Veel mensen willen kiezen, waardoor de rest van de wereld niet meer belangrijk is omdat het tijd vraagt. In de metafoor van ijsjes creëren zou ik meer zijn als iemand die één bol ijs wil maken of een nieuwe smaak creëren en de rest van mijn leven zou ik verschillende smaken proeven om te weten welke smaak ik wil maken.

Is het ervaren, dus het proeven, niet evenzeer een werk? Een smaak echt leren kennen vergt ook veel tijd. 

Dat is het leven. Het leven is gewoon ervaren: dingen willen doen, het blijven proberen, een uitzichtloze hobby hebben die nooit ergens naartoe leidt, dat niemand zelfs hoeft te weten, gewoon je kern als mens rijker maken door gewoon te doen. Je kan beter worden, zonder goed te worden. Dat hoeft niet. Het probleem is dat we in te veel dingen goed willen zijn. In plaats van toe te geven dat je sommige dingen niet kan en ook niet echt wil kunnen. Het proeven kan je zien als verrijking van een andere bol. Het leven ervaren en laten binnenkomen en een visie vormen over de kern van jezelf. Daarom moet je ook slechte dingen proeven. Je moet maar één keer een bol stront proeven om te weten dat het niet zo lekker is als een bol vanille.

Wil je elke keer een andere locatie kiezen of soms locaties laten terugkomen met nieuwe inzichten?

Ik wil elke keer een andere locatie bezoeken om niet dezelfde paden te betreden. Dat doe ik sowieso al door mijn benadering, namelijk field recordings omzetten naar muziek, een soort werkmethode die ik altijd op een of andere manier opnieuw toepas. Natuurlijk zijn er variabelen, maar de grootste variabele is de bron. Die moet altijd anders zijn. Die zorgt ervoor dat mijn werkmethode altijd spannend blijft. Je moet constant variëren omdat het niet altijd op dezelfde manier toepasbaar is. Ik wil niet de weg al kennen. Ik wil gereboot worden zodat ik een beetje onzeker en nederig word, niet geprivilegieerd met voorkennis. Dat neemt arrogantie met zich mee en dat wil ik niet in muziek. Ik wil een zuigeling zijn op nieuwe locaties.

Dezelfde bron kan natuurlijk anders worden door andere bronnen in tussentijd te hebben ervaren.

Met één instrument kan je heel veel verschillende genres spelen. Ik heb het instrument gezien, ervan geproefd, ik vind het zalig, maar wil er niet goed in worden. Ik wil niet noodzakelijk goed worden in die smaak. Ik heb het geproefd en neem het mee. Er zijn superveel traditionele bronnen, achtergrondgeluiden, ritmes… Ik wil ze allemaal verzamelen in een soort van Pokémon-verzamelwoede. Ik wil alle ijsjes proeven om te weten hoe ik mijn eigen smaak kan maken. Je kan niet louter bij één smaak blijven hangen. Ik wil vooral een smaak ontwikkelen die doorspekt is met het DNA van de planeet. Het is mijn bedoeling van iets nieuws te maken waarvan je zegt: ‘Man, ik weet echt niet vanwaar het komt, maar het is super herkenbaar en toch compleet nieuw.’ Misschien komt er ooit een soort plaat waarop ieder nummer uit een ander deel van de wereld komt, zodat het niet meer herkenbaar is vanwaar het komt; een album van de planeet.

Facebook / Instagram

 

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Dijf Sanders - "Water Of Chailuri"

Wie van Belgische muziek houdt en het wat verder zoekt dan de bands die op onze grote radiozenders worden gespeeld, die kent…
LiveRecensies

Altın Gün, Dijf Sanders, Derya Yıldırım & Grup Şimşek @ Leffingeleuren: Exotische sounds op een dansbaar bedje

Ook dit jaar is er geen Leffingeleuren zoals we die normaal zouden krijgen. In plaats daarvan twee weekends waarbij we enkele concertavonden…
LiveRecensies

STUFF., Dijf Sanders, Bandler Ching & Dishwasher_ @ Gent Jazz: Superlatieven

Ondanks dat we afgelopen dagen al enkele zeer goede optredens zagen hier op Gent Jazz, is het toch de tweede zaterdag die…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.