Together Pangea draait al meer dan een decennium mee in het garagerockcircuit. Het viertal uit Los Angeles debuteerde destijds met Jelly Jam, een surferig album doordrenkt van ironische teksten en speelgoedorgeltjes, en wist haar klank doorheen de jaren te sturen richting bitsige garagerock. Op haar meest recente ep Non Stop Paranoia, waarop de band experimenteerde met drumcomputers en synths, kregen we de meest eighties-geïnspireerde versie van de band tot nu toe te horen. Dat dat een bui van korte duur was, durven we na het beluisteren van “Gates of Heaven” met zekerheid te stellen.
Op het nummer probeert Together Pangea het tegenovergestelde van iets nieuws. Je kan je zo inbeelden dat de band in een of ander schunnig Texaans zaaltje het volk lokt met de belofte van een streepje blues en onbevlekte Christelijke thematiek. Het drumroffeltje dat in galop het nummer op gang trekt, overtuigt alle ouwe cowboys in het publiek dat ze op het juiste concertje aanbeland zijn. Alleszins tot Together Pangea haar fuzz tevoorschijn tovert, en elke pacemaker in een straal van honderd meter rond de versterkers crasht. De band weet wat werkt: een vettig setje bluesakkoorden, véél fuzz, en een ironisch knikje naar de Stevie Ray Vaughans van deze wereld. “Gates of Heaven” klinkt als een ritje op een kermispony met een staaf dynamiet in zijn achterste, en dat is blijkbaar alles wat een mens in lockdown nodig heeft om uit de bol te gaan.
Ontdek meer muziek op onze Spotify.
