Een zijproject is een afschuwelijke naam voor een band waarvan een of meerdere leden in andere en meestal bekendere bands zitten. Als de term onder deze noemer valt, dan is Tomahawk inderdaad een zijproject, maar Tomahawk is veel meer dan dat. Meestal dient dat zijproject dan ook om muzikale uitspattingen bot te vieren die ze bij de bekendere band niet kwijt kunnen. Soms leidt dat tot een verbreding van genres, maar het kan even goed zijn dat het een project is waarbij een muzikant op zoek gaat naar het beste van alles. Over beide gevallen valt wat te zeggen, want uiteindelijk kan het uitdraaien op een succes waar iedereen op hoopt, maar het kan evenzeer een fiasco worden.
Tomahawk is net meer dan een ‘zijproject’ en valt ook nog eens onder de noemer supergroep. Gitarist Duane Denison (The Jesus Lizard), zanger Mike Patton (Faith No More, Mr. Bungle, Fantômas), drummer John Stanier (Helmet, Battles), en bassist Trevor Dunn (Mr. Bungle, Fantômas) zijn leden waarvoor andere groepen een moord zouden plegen. Supergroepen zijn geen garantie op succes, maar Tomahawk bewees in het verleden toch al dat ze in staat zijn om fantastische platen te maken. Na zeven jaar radiostilte en twintig jaar na hun eerste album Tomahawk keren ze terug met een mix van grunge, stoner en hardrock die heerlijk worden gecombineerd met subtiele toetsen.
Het is een lange winterslaap geweest, maar Tomahawk keert niet zomaar terug. De nieuwste plaat Tonic Immobility is een apotheose geworden van alles wat de band in het verleden heeft gepresteerd. Sommige fans zullen bepaalde platen beter kunnen smaken dan andere, maar de algemene noemer is toch grotendeels dezelfde gebleven. Het lijkt wel of ze COVID-19 hebben gebruikt om de tonnen ervaring op tafel te gooien en met chirurgische precisie alles hebben ontleed, om zo tot een eindresultaat te komen. En dit resultaat mag er echt wel zijn. Het kan langzaam, donker, intens en dreunend zijn, maar ook snel en brutaal. Combineer dat met piano- en gitaarriedeltjes, rustige en romantische passages en je krijgt een zeer verknipt album dat je vaak van de ene hoek naar de andere slingert.
“SHHH!” is de opener en start met een rustige gitaarriff die samen met het subtiele gefluister het nummer op een speelse manier draagt. De speelsheid blijft een factor die vaak terugkeert op dit album. Het is leuk, want het zwaardere gitaar- en slagwerk dat je verder op dit nummer hoort, wordt zo in evenwicht gebracht. “Doomsday Fatigue” is een nummer dat constant de dreiging aanvoert, maar nooit op deze dreiging ingaat. De spaghettiwestern, waar deze band zo gek van is, is hier nooit veraf. Ook “Howlie” is zo’n rustig nummer, maar hier komen op het laatste wel even de zware gitaren bij kijken. Op dit nummer hoor je Mike Patton nog eens ouderwets uit zijn dak gaan met zijn hoge krijsstem. “Sidewinder” is ook een rustiger nummer, maar zet onmiddellijk een andere sfeer en klinkt op een of andere manier zelfs poppy en doet wel denken aan rustige nummers van Faith No More.
Toch is het vooral het stevige gitaarwerk dat de klok doet slaan. De single “Business Casual” begint met een rollende basintro en een mooie, hoge stem. Wanneer de gitaar invalt, slaat de stemming helemaal om. Dan horen we de explosie die je constant verwachtte uit de opgestapelde dreiging. “Valentine Shine” haalt ook deze ingrediënten boven: de altijd aanwezige dreiging, de nodige ontploffingen en een vleugje subtiliteit. Dit zijn ook wel de sterke punten van deze band. Ook de tweede single “Dog Eat Dog” is een beproefd recept, alhoewel ze hier de ingrediënten in een andere volgorde plaatsen. Het steunt op een stevige riff waar later pas de andere aspecten bij komen kijken.
Tomahawk is pure wereldklasse in de categorie ‘zwaardere gitaren met net iets meer’. De invloeden van de muzikanten zijn duidelijk hoorbaar en het is niet moeilijk om een gemeenschappelijke noemer te zoeken. Soms is het een op-en-neer gehobbel tussen verschillende genres, maar dat stoort op geen enkel moment en het is uiteindelijk wel een van hun kenmerken. Deze plaat komt uit op Mike Pattons eigen label Ipecac Recordings en het lange wachten op deze nieuwe plaat zal de verkoopcijfers zeker ten goede komen. Niet alleen daarom, maar ook gewoon omdat het een steengoede plaat is.
Facebook / Twitter / Instagram
