Situatieschets: het is zaterdagavond, je komt aan bij je lief en merkt meteen dat er iets aan de hand is. Je lief doet afstandelijk, zegt dat jullie moeten praten en dan hup, na drie uur vol ongeloof, hartstochtelijk wenen en een laatste knuffel kom je thuis. Alles weg. Je blijft achter met een gebroken hart. Voor sommige mensen is dat laatste iets letterlijker te nemen dan voor anderen. Het takotsubo-syndroom, oftewel ‘gebroken hart-syndroom’, is een fysiek verschijnsel dat optreedt na extreem stressvolle situaties (bv. een break-up) en qua symptomen vergelijkbaar is met een hartaanval. Laat dat nu net de inspiratiebron zijn voor de titel van het nieuwe album van L’Impératrice.
De zesledige band uit Frankrijk kwam na hun debuutplaat Matahari in een stroomversnelling terecht waarbij ze niet alleen Europa, maar ook Amerika wisten te bekoren met hun dansbare discopop. Singles zoals “Erreur 404”, “Vanille fraise” en “Sonate Pacifique” zitten daar mogelijks wel voor iets tussen. Na drie jaar staan ze er terug met een tweede plaat. Haal je beste dansbenen maar al boven, want op dit album van L’Impératrice kunnen we niet anders dan schudden met alle lichaamsdelen waarover we beschikken (en dat doet wel deugd na maanden thuis zitten). Bestel nog snel een drankje aan de bar (aka je keuken), schakel je persoonlijke discolamp aan (want die heeft iedereen ondertussen wel al aangeschaft voor de wekelijkse livingfeestjes) en geniet van Tako Tsubo.
Hoe zwaar de titel van dit album ook klinkt, L’Impératrice slaagt erin om het heftige thema helemaal te verdoezelen met hun aanstekelijke discovibe. Strakke drums en baslijntjes, een overload aan synths en een leuk bewerkte elektrische gitaar, dat is het recept voor een nummer van de Franse band. Hoewel de titel anders zou kunnen doen uitschijnen, is “Anomalie Bleue” daarbij geen vreemde eend in de bijt. Met dit groovy openingsnummer worden we meteen warmgemaakt om de dansvloer te betreden. De zaal is donker, maar spettert ook van de kleuren die de sprankelende discobal in het rond strooit.
Het terugkerende thema in dit album is, hoe voorspelbaar, de liefde. We gaan eigenlijk al niet zo goed van start met het gekneusde hart uit “Hématome“, maar proberen onszelf toch terug in balans te krijgen. Jammer genoeg neemt de “Peur des filles” snel over en nadat we de “Souffle au coeur” al horen aankomen blijven we over met een gebroken hart en “Tant d’amour perdu”. En wat is uiteindelijk zwaarder dan de nacht na een break-up doorkomen? ‘Et on veut tous oublier, disparaître, tout recommencer / Mais la nuit / Nous ramène soumis’
Wat opvallend is aan Tako Tsubo, is dat we vaker Engelstalige nummers zien terugkomen. Flore Benguigui bewees eerder al dat ze zowel in het Frans als het Engels weet te overtuigen met haar zacht stemgeluid, en daar slaagt ze nu opnieuw glansrijk in. Het feit dat de band ondertussen ook aan de overkant van de Atlantische Oceaan menig hart wist te veroveren (en daar hopelijk nog niet al te veel takotsubo-syndromen mee veroorzaakt heeft) zou eventueel wel iets te maken kunnen hebben met de verengelsing. We hopen uiteraard dat de band in de toekomst zijn authenticiteit niet verliest, want die Franse liedjes klinken soms toch allemaal net iets mooier.
In vergelijking met Matahari kunnen we zeggen dat de leden van L’Impératrice zich in hun nieuwe album volledig hebben ontwikkeld tot funky discogoden. Waar hun vorige plaat nog iets meer steunde op de Franse chanson, maken ze nu ruimte voor ritmische deuntjes waar we verplicht op dansen. Dansen op disco is leuk voor een tijdje, maar op een bepaald moment worden onze benen ook wel moe van constant aan hetzelfde tempo onze welgekende bijzetpas uit te voeren. Ook de band lijkt naar het einde van het album toe het enthousiasme wat te verliezen. Dertien nummers lang blijven dansen is dan ook misschien wat veel van het goeie. We verlaten de dansvloer dus, moe maar best wel voldaan, en kijken met plezier uit naar het volgende feestje.
