Soms kom je muziek tegen die je niet hoort, maar voelt. Voor een keer bedoelen we dan niet een crunchy riff die onze lagere regionen, zullen we maar zeggen, doet trillen, maar wel muziek die spontaan de weg vindt naar de achterdeur van ons hart. ‘Binnen zonder bellen’ staat op die deur, want als je tot daar geraakt, heb je een barre tocht achter de rug. Niobe van aki is zulke muziek: een ep die niet uit nummers bestaat, maar uit verhalen.
En zeggen dat dit eigenlijk ‘maar’ het eindejaarsproject van drumster en componiste Anke Verslype is, die in juni 2020 afstudeerde aan het Koninklijk Conservatorium Antwerpen. Gitarist Willem Heylen kwam over van de bezetting die de eerste ep Warme Dagen maakte. Bassist Ruben De Maesschalck en harpiste Marjolein Vernimmen zijn welgekomen aanvullingen.
Terwijl Warme Dagen nog die typische sfeer van ‘We zitten op een gezellig zomers terrasje een goed glas wijn te drinken’ uitademde, gaat Niobe resoluut voor de melancholie. Dat is geen toeval, want Niobe was een sterfelijk figuur uit de Griekse mythologie die in een steen veranderde omdat ze de goden tartte met haar overmoedige, brutale gedrag. Geen dijenkletser, dus.
In het openings- en titelnummer begint een gitaar schoorvoetend te vertellen. Verslype doet iets tussen drums en percussie in, wat de muziek de losheid geeft die ze nodig heeft om te ademen. Wat ook meteen opvalt: het uitstekende werk van producer en mixer Manou Maerten. Het lijkt wel of we tussen de muzikanten staan, wat de sfeer nog breekbaarder maakt, bijna intiem.
“Ver” en “Lang Geleden” vullen de belofte van hun titel feilloos in. Tokyo, waar we toevallig eens een paar dagen verbleven, herkennen we niet in het nummer “Tokyo”, maar goed. We zien een zon verdwijnen achter stalen wolkenkrabbers in een grootstad die niet helemaal klaar is voor wat de nacht weer zal brengen. En of dat dan Tokyo, New York of Rio de Janeiro is, dat maakt eigenlijk niks uit. Afsluiter “Hoog in de lucht” eindigt letterlijk luchtiger. Een beetje hoop is altijd welkom.
Tijdens Warme Dagen raakten we heel af en toe de draad een beetje kwijt, maar de verhalen op Niobe voeren ons mee van begin tot einde. Zelfs al is er strikt genomen geen begin of einde. De melancholie is etherisch, een wolk van klanken en melodieën die je komt toegewaaid en weer verder drijft, ongrijpbaar als ze is. Eigenlijk zou aki alleen op zondagnamiddag mogen optreden, rond een uur of vijf, die schemerzone tussen weekend en het onvermijdelijke begin van alweer een volgende week. Liefst nog ergens in de duinen, met zicht op zee en de blik op oneindig. Qua businessplan nogal beperkt, maar het is tenminste coronaproof. Ondertussen kijken we uit naar de livestream op 10 april.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
