Hoewel Seattle tot in de eeuwigheid geassocieerd zal worden met de grungebeweging, valt er in de Amerikaanse kuststad ook verfijnde postrock te bespeuren. Het bewijs daarvan is Dust Moth: een vierkoppige formatie bestaande uit leden van These Arms Are Snakes, Minus The Bear, Undertow en Aeges. Dat de band waarschijnlijk niet onmiddellijk een belletje doet rinkelen, vergeven we je. Sinds haar bestaan in 2013 was de band nog altijd niet te bewonderen in het oude continent. In de VS is Dust Moth live wel actief en verzorgde ze doorheen de jaren het voorprogramma van onder andere Oathbreaker en The Horrors.
Hopelijk komen frontvrouw Irene Barber en co post-corona dus snel in het vizier te staan van Europese boekingsagenten, want met de derde langspeler Rising // Sailing doen ze hun stinkende best om het shoegazegenre naar een andere dimensie te brengen. Zelf noemt Dust Moth haar muziek namelijk ‘heavygaze’ en durft ze daarbij uptempo gitaarpartijen te combineren met zweverige arrangementen. Of de samenstelling ‘heavygaze’ de geboorte betekent van een nieuw subgenre moet de toekomst uitwijzen. In tussentijd ontspan je best jouw nekspieren voor een intieme, maar tegelijk harde luistersessie van formaat.
Dat Dust Moth bij wijze van spreken twee gezichten heeft, maakt de groep onmiddellijk duidelijk bij opener “Annular Eclipse”. Daar waar het nummer begint met open, lang uitgesponnen gitaarakkoorden horen we halverwege plots strakke breaks waarbij het moeilijk is om niet zachtjes te knikkebollen. De doordringende vocalen van Irene Barber houden de boel nauwkeurig overeind en wanneer ze herhaaldelijk ’the darkness falls’ scandeert, lijken de Maya-voorspellingen over het einde van de wereld toch geen hoax te zijn. Maar waar de ene wereld dreigt op te houden met bestaan, openen er zich kansen voor nieuwe horizonten te ontdekken, zullen ze bij Dust Moth gedacht hebben. Je moet daarvoor wel eerst bereid zijn om in een diepe winterslaap te sukkelen en laat “How To Sleep” daar nu net de gepaste soundtrack voor zijn. Muzikaal tappen ze hier uit hetzelfde vaatje als de shoegazeveteranen van Slowdive. Met andere woorden, niks nieuws onder de apocalyptische zon, maar zeer genietbaar.
Voor wie het daarentegen wat ruiger mag zijn, moet zeker de track “Flinching” toevoegen aan zijn afspeellijst. Ondanks de korte speelduur van tweeënhalve minuut illustreert Dust Moth met deze single in een oogwenk wat ze in haar mars heeft. De gitaren scheuren lekker op de achtergrond en Barber zingt eerst nogal prekend, maar katapulteert je met haar engelenstem naadloos naar de zevende hemel. Vanaf dan begint de plaat jammer genoeg wat eentonig te klinken. Niettemin is afsluiter (en tweede single) “I’m Not Anyone” de moeite waard om Rising // Sailing gans uit te zitten. De single is niet per se een stijlbreuk met de vorige nummers, maar zoals de naam prijsgeeft, bevat “I’m Not Anyone” juist alle elementen die van Dust Moth een karakter- en sfeervolle groep maakt. Zweverige doch stevige gitaarpartijen? Check! Irene Barber die zwaarmoedig zingt over hulpeloosheid? Check!
Zeggen dat het Amerikaanse Dust Moth met hun derde album Rising // Sailing en de bijhorende term ‘heavygaze’ eigenhandig een nagelnieuw genre uit de grond stampt, klinkt misschien te voorbarig. Laat dat je echter niet tegenhouden om het album meerdere keren door een degelijke koptelefoon te jagen. Elk nummer is immers van een behoorlijk niveau waar iedere beginnende postrockgroep van kan dromen. Bovendien bevat de plaat in haar geheel voldoende intieme lagen waar je tijdens deze pandemie nog even zoet mee bent. Persoonlijke hoogtepunten waren – het iets te korte – “Flinching” en openingstrack “Annular Eclipse” waarbij de fluwelen stem van Irene Barber het beste uit de verf komt. Wij kruisen alvast onze vingers voor een eerste Europese tournee waar we in fijn gezelschap willen voelen of Dust Moth ons ook live lichtjes kan doen wegdromen.
Facebook / Instagram / Website
